Albert Baantjer - De Cock en een variant op moord

De oude rechercheur bezag haar met welgevallen. Meindert Post, zo vond hij, had gelijk. De vrouw had een opmerkelijke uitstraling. Hij liep op haar toe en boog vormelijk. 'U wacht op mij?'

Ze keek naar hem op.

'Bent u rechercheur De Cock?'

De grijze speurder knikte.

'Met ceeooceekaa,' sprak hij vrijwel automatisch.

Ze lachte wat terughoudend. Haar felrode lippen weken iets uiteen.

'Men voorspelde mij, dat u zo zou reageren.'

'Wie is men?’

Ze wuifde wat vaag in de ruimte.

'Vrienden,' sprak ze ontwijkend. 'Vrienden, die mij aanraadden om u te benaderen.'

De Cock drong niet verder aan. Hij deed de deur van de recherchekamer open en begeleidde haar naar de stoel naast zijn bureau. 'Gaat u zitten.'

Ze nam omzichtig plaats, sloeg haar slanke benen over elkaar en trok haar rokje iets dichter naar haar knieën.

'Ik ben Xaveria… Xaveria van Breevoorde. Ik ben al enige jaren bevriend met Jean-Paul Vreedenbergh.'

'Met wie?' vroeg De Cock verrast.

Ze keek hem verwonderd aan.

'Jean-Paul Vreedenbergh,' herhaalde ze. 'Kent u hem?' De Cock schudde weifelend zijn hoofd.

'Nee… nee… ik bedoel… ik heb hem nog nooit ontmoet. Ik heb alleen zijn naam wel eens horen noemen in verband met een onderneming die baggerwerkzaamheden verricht.'

Xaveria van Breevoorde knikte instemmend.

'Ja, dat is Jean-Paul. Hij is directeur van die onderneming. Jean-Paul en ik hebben een… eh, een zogenaamde LAT-verhouding.

We wonen ieder op onszelf. Alleen de weekenden brengen we gezamenlijk door. Nooit in Bergen, waar Jean-Paul een fraaie villa heeft. Dat wil hij niet. Hij komt altijd naar Amersfoort. Daar heb ik een flat. Jean-Paul wil aan onze verhouding zo weinig mogelijk ruchtbaarheid geven. Hij wil niet dat wij samen in het openbaar

gezien worden. Daarom gaan we ook nooit samen uit.'

De Cock maakte een lichte schouderbeweging.

'Waarom niet?' vroeg hij verbaasd. 'Ik zou mij juist gevleid voelen als u aan mijn zijde ging.'

Xaveria van Breevoorde schonk hem een lief lachje.

'Jean-Paul staat overal in hoog aanzien. Hij is een expert in het aanleggen en onderhouden van vaarwegen en havens. Hij geniet op dat gebied internationale faam en erkenning. Ik heb het hem nooit zo duidelijk gevraagd, maar ik vermoed dat die grote algemene bekendheid de reden is, dat hij voor de buitenwacht de voorkeur

geeft aan de status van verstokte vrijgezel.'

De Cock keek haar onderzoekend aan.

'Waarom vertelt u mij dit alles?'

Haar gezicht betrok.

'Ik ben naar u toe gekomen omdat ik bang ben… bang, dat er iets met hem is gebeurd.'

'Wat zou er gebeurd kunnen zijn?'

Xaveria van Breevoorde stak haar beide handen trillend omhoog. 'Ik weet het niet… niet precies. Het is allemaal zo vreemd en zo verward. Ongelooflijk.' Ze keek naar De Cock op. Haar ogen weerspiegelden angst. 'Jean-Paul komt elke vrijdagavond… zo tegen een uur of zeven. Maar jongstleden vrijdag kwam hij niet. Ik begreep er niets van. De dag tevoren hadden we nog met elkaar gesproken. Door de telefoon. Gewoon, zoals altijd, wat ervaringen uitgewisseld. Toen hij er om negen uur nog niet was, heb ik naar Bergen gebeld. Daar kreeg ik geen gehoor. Het hele weekeinde ben ik thuis gebleven en heb gewacht op zijn komst… op een telefoontje… op enig bericht.'

Ze friemelde nerveus aan het sjaaltje in haar hals. 'Er kwam niets… helemaal niets. Maandagmorgen, direct om negen uur, belde ik zijn kantoor. Zijn secretaresse zei mij, dat de heer Vreedenbergh voorlopig niet bereikt kon worden. Hij was op vakantie naar de Bahama's.'

De Cock keek haar wat onnozel aan.

'Dat kan toch?'

Ze schudde resoluut haar hoofd. 'Dat zou Jean-Paul nooit doen.' 'Wat niet?'

'Weggaan zonder het mij te zeggen.'

De Cock knikte begrijpend.

'U gelooft dus niet dat hij naar de Bahama's is?'

'Nee.'

'Wat gelooft u wel?'

Xaveria van Breevoorde liet haar hoofd iets zakken. Haar onderlip trilde.

'Dat… dat hij is gegijzeld.'

De Cock grinnikte ongelovig.

'Gegijzeld?' herhaalde hij vragend. 'Hoe… eh, hoe komt u op die gedachte?'

Xaveria van Breevoorde keek naar hem op. 'Jean-Paul was gewaarschuwd.'

De Cock trok rimpels in zijn voorhoofd. 'Dat hij zou worden gegijzeld?' Ongeloof klonk in zijn stem. Xaveria van Breevoorde knikte nadrukkelijk. 'Zo ongeveer een maand geleden kreeg hij een telefoontje van een jongeman, die hem zei, dat er een plan bestond om hem te gijzelen. De voorbereidingen, zo zei hij, waren al in een gevorderd stadium.'

'Wat was dat voor een jongeman?'

Xaveria van Breevoorde schudde haar hoofd.

'Dat weten we niet. Hij had een nog jonge stem. Vandaar dat Jean-Paul dacht dat het een jongeman was. Hij heeft zijn naam niet genoemd. Wel drukte hij Jean-Paul op het hart om vooral tegen niemand te zeggen, dat hij was gewaarschuwd. De jongeman zei letterlijk: Dan ben ik mijn leven niet meer zeker.' De Cock knikte begrijpend.

'Vatte de heer Vreedenbergh de waarschuwing ernstig op?' 'Absoluut.'

'Heeft hij de politie gewaarschuwd… maatregelen genomen?' Xaveria van Breevoorde zuchtte. 'Zo is Jean-Paul niet. Het spijt me dat ik het u zeggen moet, maar hij heeft weinig vertrouwen in de politie. Hij wil ook geen lijfwacht om hem heen. Feitelijk is hij een wat ouderwetse man, met een tomeloze energie. Ik weet niet precies waarom ik van hem houd. Misschien is het zijn open… eh, ongecompliceerd karakter. Hij heeft ook een vreemde wijze van zaken doen. Als hij naar het buitenland gaat om orders af te sluiten, dan neemt hij grote bedragen aan contant geld mee… in een soort hemd met ingenaaide zakken. Ter plekke deelt hij dan als een gulle Sinterklaas links en rechts bankbiljetten van duizend dollar uit. Er zijn mensen die hem voor gek verklaren, maar hij komt altijd met miljarden aan opdrachten thuis.' De Cock glimlachte. 'Is hij vermogend?'

Xaveria van Breevoorde trok een ernstig gezicht.

'Jean-Paul heeft een gigantisch vermogen, maar vrijwel al zijn geld zit in de onderneming.'

De Cock staarde nadenkend voor zich uit.

'Als… als we aannemen dat de heer Vreedenbergh werkelijk is gegijzeld… aan wie zou men dan om losgeld moeten vragen?' 'Aan de leiding van de baggeronderneming. Zijn mededirecteuren, de heren Van der Grauw en Middelkoop, zouden daarover moeten beslissen.'

'Kent u de beide heren?'

Xaveria van Breevoorde schudde haar hoofd.

'Ik heb hen nooit ontmoet.'

'Weten zij van uw verhouding met de heer Vreedenbergh?' 'Ik neem aan van niet. Ik zei u al; Jean-Paul wilde er geen ruchtbaarheid aan geven. Daarom zal hij er ook op de zaak niet over hebben gesproken.' 'Zouden ze het doen?' 'Wat?'

'Een groot bedrag aan losgeld betalen?' Xaveria van Breevoorde reageerde verrast. 'Waarom niet?'

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

'De motieven om losgeld te betalen… hoeveel ook… liggen altijd in de emotionele sfeer… liefdevolle bindingen van de gegijzelde met ouders, vrouw, kinderen of verwanten. Bij een puur zakelijke relatie spelen die motieven geen rol.'

Xaveria van Breevoorde keek hem aan. Haar grote donkere ogen fonkelden kwaadaardig. 'Die emotionele binding, meneer De Cock, is niet nodig. De heer Vreedenbergh is voor de onderneming zijn gewicht in goud waard.'

Toen Xaveria van Breevoorde was vertrokken, bracht Vledder zijn beide armen in een gebaar van wanhoop naar voren. 'Het wordt te dol,' verzuchtte hij. Vragend keek hij de grijze speurder aan. 'Wat denk je… zullen we het opgeven?' 'Wat?'

'Dit onderzoek.' 'Waarom?'

De jonge rechercheur maakte een grimas. 'Zolang ik met je optrek, zijn we nog nooit in zo'n idiote zaak geduikeld. Het wordt met het uur gekker. Wat wil je bijvoorbeeld doen met dat verhaal van Mooie Karel over de Kennemerduinen? Het zand omwoelen met een bulldozer?' De Cock lachte.