Albert Baantjer - De Cock en de dode meesters

Ze reden zwijgend via de Stadhouderskade en de Nassaukade naar de Rozengracht. Het was Vledder, die na enige tijd het zwijgen verbrak.

‘Wat deed Smalle Lowietje op Zorgvlied?’

De Cock glimlachte.

‘De dader aanwijzen.’

‘Van de moord op Donker-Korzelius?’

‘Precies.’

Vledder blikte verbaasd opzij.

‘Jij stuurde hem weg.’

De Cock knikte.

‘Het had geen zin om Smalle Lowietje op die winderige begraafplaats te laten staan. De moordenaar die hij dacht aan te wijzen, kwam niet.’

Vledder slikte.

‘Dat wist jij?’

De Cock knikte.

‘Absoluut.’

‘Hoe?’

‘Meester Donker-Korzelius werd niet door een huurmoordenaar omgebracht.’

‘Niet door een huurmoordenaar?’

‘Nee.’

‘Door wie dan wel?’

De Cock wreef zich achter in zijn nek.

‘Daar ben ik nog niet achter.’

Vledder parkeerde de Golf in de Warmoesstraat voor de ingang van het politiebureau. De beide rechercheurs stapten uit. Toen ze de hal binnenkwamen, riep Jan Kusters hen naderbij. De wachtcommandant pakte van zijn bureau een notitie.

De Cock liep op hem toe.

‘Slecht nieuws?’

Jan Kusters gebaarde achteloos.

‘Ene Cecile Burroughs heeft gebeld. Ze vroeg naar jou. Toen ik haar zei dat je er niet was, vroeg ze of jij al wist van die moordaanslag.’

De Cock trok een vies gezicht.

‘Een moordaanslag?’

Jan Kusters knikte.

‘Op ene Alida van Amerongen. Gisteren, in de namiddag is vanuit een auto op haar geschoten.’

De Cock keek zijn jonge collega vragend aan.

‘Weet je al wat?’

Vledder knikte.

‘Ik heb eerst contact opgenomen met onze eigen meldkamer aan het hoofdbureau. Daar was van een moordaanslag op een vrouw niets bekend. Toen bedacht ik, dat Alida van Amerongen ons had verteld dat ze dicht bij het clubhuis van ACC woonde.’

‘In Amstelveen.’

Vledder knikte opnieuw.

‘Het verhaal van Cecile Burroughs klopt. Gisteravond, zo rond de klok van zeven uur, is er vanuit een auto… een grote donkere sedan… op Alida van Amerongen geschoten. Het gebeurde op het moment dat zij in de Graaf Florislaan uit haar woning stapte.’

‘En?’

Vledder zwaaide afwerend.

‘Ze is wonder boven wonder niet gewond. Ze heeft zelfs geen schrammetje opgelopen… nou ja, een paar kapotte kousen en enige onbeduidende schaafwondjes aan handen en knieën.’

‘Meer niet?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Er is drie keer op haar geschoten. Al bij het eerste schot heeft ze zich laten vallen. De kogels troffen haar woningdeur.’

‘Is er wat bekend van die donkere sedan?’

Vledder trok zijn schouders op.

‘Reed met gedoofde lichten weg,’ sprak hij somber. ‘Alida van Amerongen was te geschrokken om een kenteken op te nemen. Ze heeft ook niemand gezien… alleen een hand met een wapen.’

De Cock plukte aan zijn onderlip.

‘Ze weet dus niet hoeveel mensen er in die auto zaten?’

‘Nee.’

‘Van welke plek werd er geschoten? Ik bedoel: waar zat de schutter?’

‘Op de bestuurdersplaats.’

‘Dat is zeker?’

‘Ja.’

‘Getuigen?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Geen getuigen.’ De jonge rechercheur grijnsde breed. ‘Er wordt tegenwoordig ’s avonds op de kwelbuis in al die snelle politieseries zoveel geknald, dat een paar schoten op straat niet meer opvallen.’

De Cock knikte instemmend.

‘Het wapen?’

‘De recherche van Amstelveen heeft de kogels uit de hardhouten deur gepeuterd. Ze waren van het kaliber negen millimeter.’

‘Uit een machinepistool?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Vrijwel zeker een revolver. Er zijn ter plekke geen hulzen gevonden.’

‘Een negen millimeter revolver.’

Vledder knikte.

‘Gehanteerd door een miserabele schutter.’

‘Hoezo?’

Vledder grinnikte.

‘De wagen stond aan de rand van het trottoir. Vanaf die afstand had zelfs jij haar moeten raken.’

De Cock negeerde de opmerking.

‘Heeft mevrouw Van Amerongen officieel aangifte gedaan van een poging tot doodslag?’

‘Volgens rechercheur Van den Bosch van de Amstelveense politie eiste ze op hoge toon dat de dader onmiddellijk werd gearresteerd.’

De Cock glimlachte.

‘Ik vermoed dat rechercheur Van den Bosch die eis niet onmiddellijk heeft kunnen inwilligen.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Zijn onderzoek heeft tot nu toe niets opgeleverd. Van den Bosch had weinig hoop ooit achter de identiteit van de schutter te komen. Mevrouw Van Amerongen kon zelf geen enkele aanwijzing in de richting van een dader geven. Volgens haar eigen verklaring had ze geen vijanden. Integendeel, eenieder was altijd heel lief en vriendelijk voor haar. Ze begreep dan ook niets van die aanslag op haar leven.’

‘Jij?’

‘Wat bedoel je?’

‘Begrijp jij iets van die moordaanslag?’

Vledder maakte een mistroostig gebaar.

‘Rechercheur Van den Bosch dacht aanvankelijk aan een vergissing… dat Alida van Amerongen niet als slachtoffer was bedoeld.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Identiteitsverwisseling… dat de aanslag was gericht op een ander.’

‘Precies. Maar volgens rechercheur Van den Bosch wonen in die Graaf Florislaan alleen maar nette mensen. Hij kent daar niemand met een crimineel verleden.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen

‘Moet dat… moet het slachtoffer een crimineel verleden hebben?’

Vledder zuchtte.

‘Als de moordaanslag als een liquidatie was bedoeld, dan denk je toch aan een crimineel circuit.’

De Cock grijnsde.

‘Met een kille, ervaren schutter, die zo min mogelijk kogels vermorst?’

Vledder liet zijn hoofd zakken.

‘Je hebt gelijk. Volgens rechercheur Van den Bosch, die ter plekke was gaan kijken, werd de aanslag nogal amateuristisch uitgevoerd.’

‘Het was dus geen poging tot liquidatie?’

‘Nee, daar lijkt het niet op.’

‘Waar lijkt het dan wel op?’

Vledder wreef met de muis van zijn handen langs zijn ogen. Het was een gebaar van vermoeidheid.

‘Misschien moeten wij Alida van Amerongen zelf nog eens over die aanslag op haar verhoren. Ik weet niet meer, dan hetgeen rechercheur Van den Bosch uit Amstelveen mij heeft verteld.’

De Cock knikte.

‘Dat lijkt mij een goed idee. We moeten dat wel doen in overleg met Van den Bosch, anders maakt dat zo’n rare indruk, alsof wij…’ De oude speurder stokte.

Er werd geklopt.

De beide rechercheurs draaiden zich om en keken naar de deur van de recherchekamer. Het licht in de lange gang brandde. Op het geribde glas van de deur bewoog het silhouet van een figuur in een cape met capuchon. Het was een beminnelijk beeld.

Omdat Vledder op het kloppen niet reageerde, riep De Cock: ‘Binnen!’

De deur ging langzaam open en in de deuropening verscheen een jonge vrouw. Ze schoof haar capuchon naar achteren en schudde haar haren los.

Opnieuw onderging De Cock de magie van haar buitengewone schoonheid. Ze was mooi, stelde hij vast, uitzonderlijk mooi. Mysterieus, fascinerend, betoverend.

Ze haakte de cape los en trok hem met een bijna dierlijke gratie van haar ranke schouders. Een regen van fijne druppeltjes viel op de vloer. Vledder schoot haastig toe en nam de cape van haar over. Ze schonk hem een flauwe, wat matte glimlach.

Langzaam liep ze de kale recherchekamer binnen.

De Cock boog hoffelijk en gebaarde uitnodigend naar de stoel naast zijn bureau. ‘Ga zitten, Cecile,’ sprak hij vriendelijk. De oude rechercheur wees naar de regendruppels op de vloer. ‘Het regent?’ vroeg hij overbodig.

Cecile Burroughs nam voorzichtig plaats, legde haar roodlederen buidel op de rand van het bureau en sloeg haar benen over elkaar.