Albert Baantjer - De Cock en de gebrandmerkte doden

“Kreeg ze daarvan een uitkering?”

Vledder schudde zijn hoofd.

“Die uitkering kreeg ze toen ze tijdens een kantoorbaan overspannen raakte.”

De Cock kauwde even op zijn onderlip.

“Van der Spek moet dus haar ware naam zijn.”

“Absoluut.”

De Cock zuchtte diep.

“Van der Spek,” repeteerde hij.

“Van der Spek.”

Hij herhaalde de naam enkele malen.

“Ergens op de rommelige zolderkamer van mijn geheugen moet met die naam een verband liggen…verweven met een gebeurtenis. Ik weet jammer genoeg niet meer wat. Het komt niet terug.”

“Je wordt oud.”

De Cock negeerde de opmerking.

“Ik vraag mij af waarom ze zich Angela Molenpad liet noemen. Wat steekt daar achter? Heeft Chrisje van der Spek iets te verbloemen?”

“Mogelijk.”

“Wat?”

Vledder ging op de vraag niet in. Hij startte de Golf en mengde zich in het drukke stadsverkeer.

“Zou Jasper van Houweningen niets van die naamsverandering hebben gemerkt…als je twee jaar en drie maanden met iemand samenleeft, dan mogen er toch geen geheimen meer voor elkaar zijn?”

De Cock lachte.

“Voor mij torsen alle vrouwen van de schepping voor eeuwig een ondoorgrondelijk geheim.”

Het grapje ontging Vledder. De jonge rechercheur maakte een afwerend gebaar.

“Ik ken mijn Adelheid nog geen halfjaar, maar ik heb nu al het idee dat ik haar levensloop van uur tot uur zou kunnen neerschrijven.”

De Cock plukte gniffelend aan zijn neus.

“Probeer het eens. Misschien wordt het een bestseller.”

Toen de twee rechercheurs de hal van het politiebureau aan de Warmoesstraat binnenstapten, wenkte Jan Rozenbrand De Cock vanachter de balie. De oude rechercheur liep op hem toe.

“Wat is er?”

De wachtcommandant wees omhoog.

“Boven zit jouw goede vriend Smalle Lowietje op je te wachten. Een uurtje geleden had ik hem al doodzenuwachtig aan de telefoon. Hij leek in paniek toen ik hem zei dat jij er niet was.”

De Cock vroeg niet verder. Opmerkelijk kwiek, met twee treden tegelijk, stormde de oude rechercheur de trap op naar de tweede etage.

Op de bank voor de deur van de grote recherchekamer zat Smalle Lowietje. Hij had zijn morsig vest verwisseld voor een nauwsluitend colbertje. De Smalle kwam onmiddellijk overeind toen hij De Cock in het oog kreeg.

“Waar zat je!” schreeuwde hij.

“Waar zat je? Net nu ik je nodig had, was je er niet.”

De oude rechercheur antwoordde niet. Hij nam de tengere caféhouder mee naar binnen en liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen.

“Wat is er, Lowie?” vroeg hij kalm.

“Volgens de wachtcommandant was je totaal van de kaart.”

“Hij was er.”

“Wie?”

“Die Rudy Sleurkeet.”

“In jouw etablissement?”

Smalle Lowietje knikte.

“Ik heb hem even alleengelaten om jou te waarschuwen. Maar je was er niet…je was er niet.”

De Cock zuchtte.

“Ik was naar de sectie op het derde slachtoffer van de brandmerk-moorden.”

Smalle Lowietje keek hem verbaasd aan.

“Het derde slachtoffer?”

“Ja.”

“Dat wist hij blijkbaar nog niet.”

“Jij hebt met hem gesproken.”

Smalle Lowietje knikte.

“Ik heb geprobeerd om hem uit te horen…voor jou…voor je onderzoek. De durfde niet te indiscreet te zijn…durfde geen gerichte vragen te stellen. Ik was bang dat hij dan argwaan zou krijgen.”

De Cock knikte hem bemoedigend toe.

“Heel goed, Lowie.”

De tengere caféhouder slikte.

“Om hem uit te lokken zei ik: de mensen lijken wel gek. Ze worden steeds meer crimineel. Wie haalt het in zijn hoofd om een man die je hebt vermoord, ook nog van een brandmerk te voorzien.”

“En?”

“Toen zei hij: ‘Ik denk dat het hun verdiende loon is…een afrekening met een aanwijzing. En als het aan de familie ligt, volgt gauw een derde’.”

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

“Als het aan de familie ligt?”

“Ja…als het aan de familie ligt.”

De Cock keek hem schuins aan.

“Hij noemde het een afrekening met een aanwijzing?”

Smalle Lowietje knikte.

“Zo noemde hij het.”

“Heb je gevraagd wat voor een aanwijzing?”

De caféhouder schudde zijn hoofd.

“Dat durfde ik niet. De wilde hem niet laten merken dat ik nieuwsgierig was.”

“Heb je zijn adres?”

Smalle Lowietje schudde opnieuw zijn hoofd.

“Daar heb ik niet aan gedacht,” antwoordde hij timide.

“Pas toen hij al de zaak uit was…”

De tengere caféhouder stokte.

“Ik durfde hem ook niet na te lopen. Bovendien was ik wat in de war omdat jij niet op het bureau was. En ik kon mijn zaak niet zomaar achterlaten.”

De oude rechercheur boog zich naar voren en legde vertrouwelijk een hand op Lowietjes smalle schouder.

“Jij hebt je best gedaan, Lowie,” sprak hij vriendelijk.

“Ik ben je daarvoor heel erkentelijk.”

Smalle Lowietje spreidde zijn handen in een gebaar van onschuld.

“Ik ben geen rechercheur, De Cock,” sprak hij hoofdschuddend.

“Ik ben niet zo goed in het ondervragen. Maar als hij nog eens in mijn etablissement verschijnt…”

Hij maakte zijn zin niet af en stond op.

“Ik ga gauw terug. Er staat nu een vervanger achter de tap. Diemoet je niet te lang alleenlaten. Dan graaien ze in je geldia.”

De Smalle deed een paar passen in de richting van de deur. Plotseling draaide hij zich om en kwam terug.

“Ik ben nog iets vergeten.”

“Wat?”

Smalle Lowietje ging weer zitten.

“Vanmorgen — ik had net opengedaan — kwam er een jonge vrouw mijn etablissement binnen. Een schoonheid…lang, slank, blond met alles d’r op en d’r aan. Echt om je vingers bij af te likken.”

De Cock lachte.

“Een nieuw fris jong hoertje?”

Smalle Lowietje schudde heftig zijn hoofd.

“Nee, helemaal geen hoerig type. Integendeel, meer een gedistingeerde, zelfbewuste zakenvrouw. De schatte haar op zo rond de dertig jaar…goedgekleed en goedgebekt. Ze bestelde een biertje en we babbelden wat samen. Plotseling vroeg ze mij of ik wist waar ze een man kon vinden die Rudolf Sleurhut werd genoemd.”

“Ze zei Rudolf Sleurhut?”

Smalle Lowietje knikte.

“Ik zei dat ik geen Rudolf Sleurhut kende.”

De Cock glimlachte.

“Maar je begreep dat ze Rudy Sleurkeet bedoelde.”

“Zeker.”

“En toen?”

“Toen gaf ze mij een visitekaartje. ‘Ik zou graag kennis met die man maken. Als u iets weet, bel mij dan’, zei ze.”

De Cock keek verrast naar hem op.

“Heb je dat kaartje nog?”

Smalle Lowietje grabbelde in een zijzak van zijn colbert.

“Ik heb het speciaal voor jou bewaard.”

De Cock nam het kaartje van hem over. Geschrokken schoof hij het een seconde later Vledder toe.

De jonge rechercheur pakte het.

“Angela Molenpad,” hijgde hij, “Houtmankade Amsterdam.”

“En het telefoonnummer?”

“Is van Jasper van Houweningen.”

14

Toen Smalle Lowietje uit de grote recherchekamer was verdwenen, viel er tussen Vledder en De Cock een diepe stilte. Ze namen de tijd om de nieuwe aanwijzingen te verwerken. Het was Vledder die de stilte verbrak.

“Het is jammer dat jij vandaag naar de sectie op Westgaarde wilde.”

“Waarom is dat jammer?”

Vledder zwaaide om zich heen.

“Als jij hier op het bureau was gebleven, had je via het telefoontje van Smalle Lowietje die Rudy Sleurkeet kunnen opvangen.”

De Cock wuifde de opmerking weg.

“Zulke dingen kun je niet plannen,” sprak hij afwerend.

“Het was niet te voorzien op welk tijdstip die Rudy weer zou opduiken. Ik vind dat Smalle Lowietje zich heel goed heeft geweerd. Hij heeft toch voor een paar belangrijke aanwijzingen gezorgd.”