Albert Baantjer - De Cock en de gebrandmerkte doden

De Cock gebaarde in zijn richting.

“Hebt u met uw gave al eens mensen kunnen helpen?”

De man knikte.

“Diverse keren. Heel succesvol. Maar als referentie zal ik ook hun namen niet noemen.”

De Cock boog zich iets naar hem toe.

“Ik heb van de wachtcommandant begrepen, dat bij u beelden zijn verschenen die mij bij mijn onderzoek zouden kunnen helpen?”

De paragnost knikte traag.

“Toen ik van de gebrandmerkte doden las, verscheen vrijwel onmiddellijk in mijn geest het beeld van een fel brandende caravan tegen de achtergrond van een donkere hemel. En bij die fel brandende caravan stonden twee huilende kinderen in nachtgewaad.”

De Cock keek de man secondenlang aan.

“Dat is het?”

De paragnost knikte. Zijn handen gleden tastend langs zijn lange grijze baard.

“Dat is het,” herhaalde hij.

“Verdere beelden heb ik niet gekregen. Het was ook maar een moment. Het beeld vervaagde heel snel.”

De Cock bleef hem onderzoekend aankijken.

“U bent ervan overtuigd dat die brandende caravan verband houdt met de moorden?”

De man zuchtte diep.

“Dat kan ik u niet met zekerheid zeggen. Het beeld verscheen op het moment dat ik in de krant het bericht over de gebrandmerkte doden las. Ik vond het belangrijk genoeg om u daarover in te lichten. Het is aan u om daaruit uw conclusies te trekken. Mijn advies: zoek de brandende caravan en u kent de daders.”

Vledder schoof het kleine dossier, dat hij voor zich op zijn bureau had liggen, naar De Cock.

“Ik ben ermèb klaargekomen. Lees de zaak nog even door of het jouw goedkeuring kan wegdragen.”

Hij blikte op zijn polshorloge.

“Hebben we nog tijd genoeg om bij heer Ruiten een handtekening te haleft.”

De oude rechercheur trok het dossier verder naar zich toe.

“Dat heb je vlug gedaan.” sprak hij bewonderend.

“Ik was met mijn dikke vingers nog niet tot de helft gekomen.”

Vledder lachte.

“Hoe was jouw paragnost?”

“Een aardige man.”

“Kon hij jou nog iets vertellen?”

De Cock knikte.

“Toen hij in de krant een verslag van de gebrandmerkte doden las, verscheen bij hem tegen de achtergrond van een donkere hemel het beeld van een fel brandende caravan.”

“Een caravan?”

“Ja.”

Vledder lachte.

“Een sleurkeet.”

De Cock trok zijn schouders op.

“Hij sprak van een caravan.”

“Dat is toch hetzelfde.”

De Cock glimlachte.

“Jij denkt aan Rudy Sleurkeet.”

Vledder knikte.

“Dat is de enige man met een caravan die tot nu toe in ons onderzoek is opgedoken. Zou jouw paragnost die vent bedoelen?”

De Cock grijnsde.

“Geen idee.”

“Geloof jij in helderziende figuren?”

De oude rechercheur leunde iets in zijn stoel achterover.

“Ik heb jaren geleden,” sprak hij somber, “eens een onderzoek gedaan naar een vermist meisje. Het kind liep op een avond uit huis weg en kwam niet meer terug. Haar vader en moeder geloofden onvoorwaardelijk in mensen met paranormale, bovenzintuiglijke waarnemingen. In hun wanhoop consulteerden zij eenieder die beweerde over paranormale begaafdheden te beschikken.”

De Cock spreidde zijn handen.

“Al die mensen kreeg ik op mijn dak. En om de ouders gerust te stellen trok ik al die helderziende beelden na. Ik kon ook moeilijk anders.”

“En?”

De Cock zuchtte.

“Na veertien dagen is het lijkje van het kind gevonden…maar niet op een plek waar de paranormale begaafden haar hadden gezien.”

Vledder glimlachte.

“Dus jij gelooft er niet in?”

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

“Dat beweer ik niet.”

Vledder stak zijn handen omhoog.

“Er is,” declameerde hij op dramatische toon, “meer tussen hemel en aarde dan wij vermoeden, Horatio.”

“Dat is niet juist,” sprak De Cock. Vledder keek hem verwonderd aan.

“Dat is toch van Shakespeare in Hamlet?”

De Cock schudde zijn hoofd.

“Shakespeare wordt in de regel verkeerd geciteerd. Hij schreef letterlijk: There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy . En dat is in redelijk Nederlands: Er is meer in de hemel en op aarde, Horatio, dan waarvan uw wijsheid droomt. Het woord between , dus tussen, komt in de tekst van Shakespeare helemaal niet voor.”

Vledder maakte een verontschuldigend gebaar.

“Ik zal mij voortaan beter in de klassiekers verdiepen.”

Hij zweeg even.

“Maar dit terzijde…wat zou jij nu doen als je weer een onderzoek naar een vermist kind zou krijgen?”

“Dezelfde tactiek volgen.”

Vledder glimlachte.

“En de beelden van alle paragnosten natrekken?”

“Absoluut. Ik zou het risico niet willen lopen dat ik aan het advies van een waarlijk paranormaal begaafde man of vrouw zou voorbijgaan.”

Vledder wees naar het dossier.

“Zullen we de heer Ruiten bellen, dat wij naar hem op weg zijn?”

“Waarom?”

“Wel zo netjes…kan hij wellicht nog iets regelen met het bezoek dat hij verwacht.”

“Ga je gang.”

Vledder pakte een notitieboekje uit de binnenzak van zijn colbert.

“Ik heb ergens zijn telefoonnummer genoteerd.”

De jonge rechercheur legde het boekje open naast zich neer en trok het telefoontoestel naar zich toe. Hij nam de hoorn op en toetste een nummer. Na enige tijd versomberde zijn gezicht. De Cock keek hem gespannen aan.

“Wat is er?”

“Hij neem niet op.”

Als door een wesp gestoken kwam De Cock uit zijn stoel overeind en liep in een komische draf naar de kapstok. Hij schreeuwde naar Vledder, die de hoorn op het toestel smeet.

“Kom, snel, misschien zijn we nog op tijd.”

Met loeiende sirene ranselde Vledder de oude Golf door het drukke stadsverkeer.

De Cock hield zich met moeite vast…tuimelde tijdens een bocht bijna door de voorruit.

“Heb je het adres,” riep hij boven het motorgeronk uit. Vledder knikte.

“Keizersgracht tweeduizend zeven.”

Toen ze na een dolle rit het einde van de Keizersgracht naderden, minderde Vledder de snelheid vim de Golf. Plotseling, met gierende remmen, bracht hij de wagen tot stilstand.

“Daar,” wees hij over het water, “aan de overkant van de gracht…een bordes met een open deur en er brandt licht in het hele pand.”

De jonge rechercheur slikte.

“Eenzelfde situatie!” riep hij gespannen.

“Precies hetzelfde als bij de grachtenpanden van Peter van Gulpen en Edward van der Poorten.”

De Cock knikte.

“De vrees ook het ergste.”

“Een nieuwe moord?”

“Ja,” antwoordde De Cock somber.

“Gewurgd met een wurgkoord en zijn eigen embleem van twee ruiten als brandmerk op zijn voorhoofd.”

13

Vledder keek schalks naar De Cock.

“Ben jij helderziende?”

De Cock trok zijn gezicht in een ernstige plooi.

“Geen helderziende,” sprak hij somber, “geen paranormaal gedoe, maar een nuchter verwachtingspatroon op basis van de vooraf begane moorden.”

“Zie jij er lijn in?”

“Natuurlijk zie ik er lijn in.” reageerde De Cock geprikkeld.

“Welke?”

De Cock zwaaide heftig in de richting van het pand met de brandende lichten.

“Klets nu niet,” sprak hij gehaast.

“Rij door. Hoewel ik niet verwacht dat de moordenaar of moordenaars er nog zijn, mag je dit niet uitsluiten. Hou in ieder geval die open deur in de gaten.”

De jonge rechercheur reed de oude Golf snel naar de andere kant van de gracht. Hij vond voor de wagen nog een plekje aan de wallenkant tussen de bomen. De Cock stapte uit en stak de rijbaan over. Nadat Vledder het portier had geopend, keek hij eerst naar de straat voor hij zijn voet op de grond zette. De angst voor een derde confrontatie met een Amsterdamse rat had hem voorzichtig gemaakt.