Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

‘U… eh, u was toch vanmorgen op Sint Barbara… u vond die kennisgeving van overlijden blijkbaar belangrijk genoeg om de begrafenis van de heer Van Fluijtenberg te willen bijwonen?’

De Cock knikte traag.

‘Omdat ik in de stellige overtuiging verkeerde, dat de heer Van Fluijtenberg eerst nu was overleden en ter aarde werd besteld. Wanneer ik had geweten dat hij al drie jaar eerder was begraven, dan was ik uiteraard niet naar een koud en winderig Sint Barbara getogen.’ De oude rechercheur zweeg even en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hoe wist u feitelijk dat ik zo’n grap… zo’n bericht van overlijden had ontvangen?’

Notaris Van den Hoeve tastte naar de binnenzak van zijn grijs flanellen colbert en diepte daaruit een enveloppe met een paarse rand op. ‘Dit kreeg ik vanmorgen met de post en onder dit… eh, dit valse bericht van overlijden van Frederik Johannes van Fluijtenberg stond: c.c. rechercheur De Cock .’

De oude rechercheur knikte begrijpend.

‘U wilde mij voor die grap waarschuwen.’

‘Inderdaad. Ik wilde niet dat u aan die smakeloze grap consequenties verbond.’

De Cock hield zijn hoofd iets schuin.

‘Zoals?’

De notaris keek wat onzeker in de ruimte.

‘Een onderzoek naar het overlijden van de heer Van Fluijtenberg. Het zal u bekend zijn, dat hij… beter bekend onder zijn bijnaam Frederik Fluweel… bepaald een bewogen leven heeft geleid. Zo’n zinloos onderzoek wilde ik u besparen.’

‘Uiterst vriendelijk.’

Notaris Van den Hoeve schonk hem een glimlach.

‘Ik achtte dat als mijn plicht.’

De Cock wreef over zijn kin.

‘Hebt u enig idee wie deze grap heeft uitgehaald… en waarom?’

Van den Hoeve schudde zijn hoofd.

‘Ik snap er niets van.’ De notaris spreidde zijn korte armen. ‘Dat is voor het eerst in mijn lange praktijk dat ik zoiets meemaak.’

‘Bent u familie van wijlen de heer Frederik Johannes van Fluijtenberg?’

‘Nee.’

‘Waarom staat uw naam dan onder die annonce?’

Op het bolronde gezicht van de heer Van den Hoeve kwam een smartelijke trek.

‘Geen flauw vermoeden. Ik heb destijds de laatste wilsbeschikking van de heer Van Fluijtenberg opgetekend en uitgevoerd. Dat is mijn enige relatie met hem… een volkomen ambtelijke daad als notaris.’

De Cock boog zich iets naar voren.

‘Wie waren de begunstigden?’

In de reactie van notaris Van den Hoeve kroop een kleine aarzeling… een weifelende terughoudendheid. ‘Eh… Walter en Wouter van Fluijtenberg… de beide zoons van zijn broer Johannes.’

Toen notaris Van den Hoeve met korte dreunende pasjes uit de recherchekamer was verdwenen, keek Vledder zijn oudere collega vragend aan.

‘Hoe vond je hem?’

De Cock antwoordde niet direct.

‘Notarissen,’ formuleerde hij bedachtzaam, ‘gelden als de enige betrouwbare lieden die onze samenleving nog kent.’

Vledder schudde afkeurend zijn hoofd.

‘Dat is geen echt antwoord,’ sprak hij bestraffend. De jonge rechercheur verzonk in gepeins. ‘Wat betekent c.c. rechercheur De Cock ?’

De grijze speurder grijnsde.

‘Wat dacht je?’ vroeg hij jolig. ‘Een nieuw soort opgefokte brommer… een 125 cc De Cock… de schrik van alle rijwielpaden?’

Vledder keek hem verongelijkt aan.

‘Wat heb je?’ bromde hij. ‘Dat is niet koddig. Je kunt van een normaal mens niet verwachten dat hij alle gebruikte afkortingen kent.’

De Cock plooide zijn gezicht tot een vriendelijke glimlach. ‘Ceecee,’ legde hij op veranderde toon uit, ‘is de afkorting voor copie conform … oftewel: voor een eensluidend afschrift.’

Vledder knikte begrijpend.

‘De man of de vrouw, die het overlijdensbericht van Frederik Johannes van Fluijtenberg aan notaris Van den Hoeve verzond, maakte op die manier kenbaar dat hij of zij ook zo’n bericht… dus met dezelfde tekst… aan jou had gestuurd.’

‘Zo is het.’

‘Wat voor notaris Van den Hoeve aanleiding was om zich naar het bureau Warmoesstraat te haasten om jou te vertellen dat het slechts een grap was.’

De Cock knikte.

‘Heel juist.’

Vledder grijnsde.

‘En dat terwijl jij en ik inmiddels tot de overtuiging zijn gekomen, dat het verzenden van die overlijdensberichten niet als grap is bedoeld.’

De Cock keek zijn jonge collega quasi bewonderend aan.

‘Nog een paar jaar aan mijn zijde en je wordt een echte rechercheur.’ De grijze speurder lachte verholen. ‘Conclusie?’

‘Notaris Van den Hoeve wil… hoopt, dat wij de affaire nu als afgedaan gaan beschouwen.’

De Cock gebaarde voor zich uit.

‘Exact. Er wordt van ons niet verwacht dat wij ons met grappen bezighouden.’

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Maar wat heeft dat alles voor zin. Ik bedoel, waarom verstuurt iemand een bericht van overlijden van een man die al drie jaar dood is en haast een ander zich om te beweren dat het slechts een grap is?’

De Cock zuchtte.

‘Als ik die vraag kon beantwoorden, waren wij vermoedelijk al heel dicht bij de oplossing.’ Hij zweeg even, nadenkend. ‘Ik heb wel het onrustige gevoel dat er iets aan het overlijden van Frederik Johannes van Fluijtenberg schort.’

‘Wat?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Geen idee. Manipulaties… misschien is Van Fluijtenberg geen natuurlijke dood gestorven, zoals de notaris ons wil doen geloven.’

‘Werd hij vermoord?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Men kan een lijk verbergen, zodat de daad nooit aan het licht komt. Daarvan zijn voorbeelden te over. Maar om iemand die is vermoord zonder tussenkomst van de politie en justitie, heel keurig en officieel te laten begraven, daarvoor is…’ De oude rechercheur stokte even. ‘Daarvoor is veel fantasie nodig.’

Vledder knikte.

‘Sommige criminelen hebben dat… veel fantasie. Hun inventiviteit kent geen grenzen. ‘Hij keek op. ‘Hoe komen we er achter?’

‘Waar achter?’

‘Dat er iets aan het overlijden van Frederik Johannes van Fluijtenberg schort.’

De Cock kwam uit zijn stoel overeind. Hij wees in de richting van Vledder.

‘Jij informeert morgenochtend vroeg bij het Bevolkingsregister of het overlijden van Frederik Johannes van Fluijtenberg in het register van overlijden is bijgeschreven… wie aangifte van overlijden heeft gedaan… of de ABS, de ambtenaar van de burgerlijke stand verlof tot begraven heeft gegeven en… welke arts een verklaring van overlijden heeft afgegeven met de geconstateerde doodsoorzaak.’

Vledder grinnikte.

‘Dat is nogal wat.’

De Cock negeerde de opmerking. Hij pakte uit de binnenzak van zijn colbert de enveloppe met de paarse rand en wierp die de jonge rechercheur toe.

‘Probeer erachter te komen waar die fraaie kaart is gedrukt en wie die tekst aan de drukker heeft opgegeven. Met andere woorden: wie was de opdrachtgever/geefster?’ De grijze speurder slofte vanachter zijn bureau naar de kapstok.

Vledder stond op en kwam hem na.

‘En nu… wat ga je nu doen?’

De Cock draaide zich om. Rond zijn brede mond dartelde een glimlach. ‘Ik denk aan jouw suggestie vanmorgen op dat kille Sint Barbara.’

Vledder lachte.

‘Het etablissement van Smalle Lowietje… Jouw keel dorst naar het fluweel van een cognackie.’

Lowietje, wegens zijn geringe borstomvang in het wereldje van de penoze steevast Smalle Lowietje genoemd, zwaaide al meer dan een kwart eeuw met milde hand de scepter in het schemerig intieme lokaaltje, dat hij vol trots als ‘mijn etablissement’ betitelde.

Toen de rechercheurs binnenstapten, begroette hij hen uitbundig. De Cock schudde hij hartelijk de hand. Op het miezerig muizensmoeltje lag een gulle glans van verrukking. Smalle Lowietje was bijzonder op de grijze speurder gesteld… een genegenheid, die door De Cock soms schaamteloos werd uitgebuit.