Albert Baantjer - De Cock en het duel in de nacht

Vledder trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Waarom niet?’

De Cock grijnsde.

‘Er moet toch iemand bij het Bevolkingsregister zijn geweest, die drie jaar geleden “vergat” om de naam van Van Fluijtenberg op de computeruitdraai voor de politie te plaatsen.’

Vledder blikte even opzij.

‘Opzet?’

De Cock knikte traag.

‘Dat vermoed ik. Zie je, die stomme nalatigheid is er volgens mij de oorzaak van, dat de politie en de justitie niet van het “verscheiden” van Frederik Fluweel op de hoogte waren.’

Vledder keek hem verschrikt aan.

‘Je hebt gelijk. Het was in feite heel simpel.’ De jonge rechercheur grinnikte. ‘En misschien gebeurt het vaker. Wie weet van hoeveel “dode” voortvluchtigen er nog een opsporingsbericht loopt.’

De Cock zuchtte omstandig.

‘Ik ben blij dat men destijds niet heeft besloten om alle gegevens omtrent het overlijden van Van Fluijtenberg uit de registers te laten verdwijnen, anders hadden wij nu niet geweten dat hij een “natuurlijke” dood stierf.’

Vledder snoof.

‘Aldus dokter J.H. Achterbosch.’

De Saxen Weimarlaan bleek een brede laan met statige huizen, gebouwd in de tijd dat de beter gesitueerde burgers van Amsterdam het verkozen om rond het Vondelpark te wonen.

Vledder vond voor de Golf nog een parkeerplaatsje aan de rand van het trottoir. De beide rechercheurs stapten uit en keken rond. De sporen van ontluistering van de buurt waren duidelijk zichtbaar… hier en daar graffiti en veel achterstand in onderhoud.

Ze slenterden over het trottoir naar nummer 1017, bleven even staan en keken langs de gevel omhoog. Het was een breed pand met twee bruin gelakte toegangsdeuren in een diep portiek met gele tegeltjes, waarop motieven in Jugendstil.

De rechercheurs stapten het portiek binnen. Op een koperen plaat stond in zwarte verzonken letters Dr. J.H. Achterbosch , met daaronder de uren waarop de dokter was te consulteren.

De Cock drukte op een bouton naast de koperen plaat. Na enkele seconden klonk de zoemer van de elektrische ontsluiting. De oude rechercheur duwde de deur open en ging naar binnen. Vledder volgde.

Via een brede donkere gang bereikten ze een kleine wachtkamer met rondom een tiental gehavende stoelen. Er hingen afzichtelijke medische affiches aan de wanden en op een gammele ronde tafel in het midden lagen enige oude, vieze beduimelde tijdschriften.

Er was niemand.

Vledder keek grijnzend rond.

‘Een van de twee: óf we beleven gouden tijden in de gezondheidszorg, óf alle patiënten van dokter Achterbosch zijn reeds ter ziele.’

De Cock reageerde niet. Met zijn handen diep in zijn regenjas gestoken, liet hij zijn blik door het kale vertrek dwalen. Wachtkamers wekten altijd zijn afkeer op.

Een jonge vrouw met warrig zwart haar stak haar hoofd om de hoek van een deur. Ze keek van De Cock naar Vledder en terug.

‘Wie is er aan de beurt?’ vroeg ze met een hoge schelle stem.

De Cock bracht zijn meest innemende glimlach. ‘Wij beiden.’

Op het gezicht van de jonge vrouw tekende zich verwarring af.

‘U… eh, u beiden?’ herhaalde ze onzeker.

De Cock knikte.

‘Wij zijn geen patiënten met vermeende klachten,’ sprak hij vriendelijk, ‘maar rechercheurs van politie, verbonden aan het bureau Warmoesstraat. We wilden graag een kort onderhoud met de dokter.’

De jonge vrouw kwam wat verder achter de deur vandaan. Ze was volslank met smalle schouders en brede heupen. De nauwsluitende witte jas die ze droeg was geen reclame voor een bekend wasmiddel. ‘Waarover… waarover wilde u de dokter spreken?’

‘Een sterfgeval.’

Zonder verder iets te zeggen verdween ze weer achter de deur. Na enige minuten kwam ze terug en hield de deur uitnodigend open. ‘De dokter is bereid om u te ontvangen,’ sprak ze vormelijk.

Dokter J.H. Achterbosch stond bij hun binnenkomst vanachter zijn bureau op. De Cock keek hem onderzoekend aan. Hij schatte de dokter op achter in de vijftig, een korte, wat gezette man met grijs haar, een breed gezicht en een zware bril met dubbelfocusglazen, die langzaam van zijn neusrug gleed.

Dokter Achterbosch drukte zijn bril weer omhoog en kuchte.

‘Met wie heb ik het genoegen?’ gromde hij.

De oude rechercheur glimlachte.

‘Mijn naam is De Cock… De Cock met… eh, met ceeooceekaa.’ Hij duimde opzij. ‘En dat is mijn jonge collega Vledder.’

‘Rechercheurs van het bureau Warmoesstraat?’

‘Inderdaad.’

‘Mijn assistente vertelde mij dat u wilde praten over een sterfgeval.’

De Cock knikte instemmend.

‘Dat is de reden van onze komst.’

Dokter Achterbosch ging weer achter zijn bureau zitten.

‘Welk sterfgeval baart uw ambtenarenziel zorgen?’ vroeg hij hooghartig.

De Cock tastte in de binnenzak van zijn colbert, pakte de enveloppe met de paarse rand en nam daaruit, demonstratief, het overlijdensbericht. ‘Het verscheiden van Frederik Johannes van Fluijtenberg… bij ons beter bekend als Frederik Fluweel.’

‘Was dat een patiënt van mij?’

De Cock toonde enige verbazing.

‘Dat neem ik aan. U… eh, u tekende de verklaring van zijn overlijden.’

Dokter Achterbosch trok zijn schouders op.

‘Dat zegt niet zoveel,’ sprak hij achteloos. ‘Het gebeurt wel dat men als arts plotseling bij een sterfgeval wordt geroepen en dat later zo’n man van een begrafenisonderneming aan de praktijk een verklaring van overlijden komt halen.’

De Cock grinnikte vreugdeloos.

‘Gebeurde dat bij het sterven van Frederik Johannes van Fluijtenberg?’ vroeg hij ongelovig.

‘Mogelijk,’ antwoordde de dokter schouderophalend. ‘Ik weet dat niet meer zo exact. Ik heb in mijn lange praktijk als arts zoveel verklaringen van overlijden afgegeven, dat u het mij echt niet kwalijk moet nemen, dat ik… eh…’ Hij maakte zijn zin niet af.

De Cock gebaarde in zijn richting.

‘Volgens uw verklaring stierf Frederik Johannes van Fluijtenberg aan een acute hartstilstand.’

Dokter Achterbosch knikte.

‘Dat kan heel goed… manager-disease . Er sterven heel veel mensen aan het hart.’

‘Herinnert u zich dat sterfgeval niet?’

De dokter fronste zijn wenkbrauwen.

‘Hoe was de naam ook weer?’

De Cock sloot even zijn beide ogen om een opkomende ergernis te bedwingen. ‘De naam was… Frederik Johannes van Fluijtenberg.’

Dokter Achterbosch staarde nadenkend voor zich uit.

‘Van Fluijtenberg… Van Fluijtenberg… het zegt mij niets.’

De Cock kneep zijn lippen op elkaar.

‘Hij stierf drie jaar geleden.’

De dokter tuitte zijn dikke lippen.

‘Dat zal best,’ reageerde hij gelaten. ‘U zult als rechercheur uiteraard wel over de juiste gegevens beschikken.’

De Cock wees naar een lange houten bak met kaarten, rechts op het bureau van de arts.

‘Hebt u ergens nog aantekeningen over dat sterfgeval?’ vroeg hij met ingehouden ongeduld. ‘Het is voor ons onderzoek van het grootste belang om te weten op welke wijze… onder welke omstandigheden die man stierf.’

De aangesprokene schudde zijn hoofd.

‘Ik houd alleen aantekeningen bij van patiënten die nog in leven zijn.’ De arts glimlachte fijntjes. ‘Voor de doden heeft dat geen zin meer. Voor hen kan ik niets meer doen.’

De Cock keek de man voor zich secondenlang aan… peilde de muur van onwil. Daarna boog hij zich ver naar voren en legde de kennisgeving van overlijden voor de arts op zijn bureau. Hij tikte daarop met een kromme wijsvinger.

‘Waarom staat uw naam hier?’ vroeg hij afgemeten.

Dokter Achterbosch schoof zijn afgegleden bril weer iets omhoog en keek. Daarna richtte hij zich op. Achter de dubbelfocusglazen twinkelden zijn lichtbruine ogen.