Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

De Cock glimlachte beminnelijk.

‘Antwerpen verkennen.’ Hij wuifde om zich heen. ‘En wat is dit?’

Vledder trok een zuur gezicht.

‘De oude handelsbeurs,’ antwoordde hij wat nukkig. ‘Maar zover ik weet, is het gebouw als zodanig al lang niet meer in gebruik.’

De Cock keek om zich heen.

‘Het lijkt veel meer op een kerk waar een beeldenstorm door heeft geraasd.’

Hij gebaarde naar links, waar vanuit een gesloten ruimte een kakofonie van geluiden galmde.

‘Daar is nog wat gaande?’

Vledder zuchtte omstandig.

‘Dat is de schippersbeurs. Daar komen de schippers nog om hun vracht.’

De Cock knikte begrijpend.

Nog even keek hij rond. Toen slenterde hij met een ongedurige Vledder op zijn hielen het gebouw uit. Daarna wandelde hij bijkans doelloos door smalle middeleeuwse straten, bezag aandoenlijk oude geveltjes en onderging de charme en zoete pracht van de vele marktpleinen. Voor de duistere ingang van een staminee bleef hij staan en keek zijn jonge collega aan.

‘Trakteer jij?’

Vledder knikte en stapte voor hem uit naar binnen.

Het was er stil, intiem en gezellig. Uit hoge ramen met glas-inlood in geel en groen viel gedempt licht op brede ruwhouten banken en tafels. De Cock zocht zich een plekje bij het knapperend haardvuur. Vledder nam tegenover hem plaats. Toen een struise jonge vrouw vragend op hen toeliep, bestelde hij twee Bollekes.

‘Hoelang wil je nog blijven rondlopen?’ vroeg hij daarna aan De Cock.

De grijze speurder schoof de mouw van zijn colbert iets terug op zijn horloge. ‘Het is bijna twee uur. We laten ons straks door een taxi naar het Paleis van Justitie rijden.’

De jonge struise vrouw kwam weer naderbij en serveerde donker bier in twee bolle glazen op een hoge poot. Aan de voet plaatste ze schaaltjes met goudbruine pinda’s.

De Cock blikte naar haar op.

‘Is het ver van hier naar de Burchtgracht?’

‘De Bloedberg?’

De Cock reageerde wat verward.

‘Een tempel… De Hemelpoort.’

De jonge vrouw schudde haar hoofd. Om haar volle rode lippen danste een geheimzinnige glimlach.

‘Geen poort naar de hemel… maar een weg naar de hel.’

De heer H.J.M. Opdenbroecke, de kleine, parmantige hoofdcommissaris van de Gerechtelijke Politie in Antwerpen, knikte met een ernstig gezicht. ‘Ik kan de reactie van de jonge vrouw in het kroegje, waar u uw Bolleke dronk, best begrijpen. Het is een typische hoerenbuurt. Wel niet te vergelijken met de Walletjes bij u in Amsterdam, maar toch…’

De Cock onderbrak hem.

‘Ik heb de naam Bloedberg op geen enkele kaart van de stad Antwerpen kunnen ontdekken.’

De heer Opdenbroecke glimlachte.

‘Het is ook geen officiële naam, maar iedere rechtgeaarde Antwerpenaar weet waar de Bloedberg is.’ Er kwam een kleine twinkeling in zijn ogen. ‘En velen van uw landgenoten is de weg daarheen niet onbekend.’

De Cock lachte om de formulering.

‘Waar komt de naam vandaan?’

De hoofdcommissaris maakte een lichte schouderbeweging.

‘Boven op de Bloedberg staat ons fraaie Vleeshuis, nu museum, maar in de late middeleeuwen slachthuis en raadskamer van het vleeshouwersgilde. Men kan slachten met bloed associëren, maar volgens mij is de naam Bloedberg veel ouder dan ons Vleeshuis, pal bij is Het Steen, een aloude burcht die in vroegere tijden als gevangenis diende. Op de hoogte bij Het Steen werden gerechtelijke vonnissen voltrokken en dat heeft… impliciet… alles met bloed te maken.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Vandaar… Bloedberg.’ Hij keek naar de hoofdcommissaris op. ‘Heeft u ambtelijk wel eens iets met het Heilig Verbond van de Stervenden te maken gehad?’

De Heer Opdenbroecke schudde zijn hoofd.

‘Wij weten uiteraard dat de sekte op de Burchtgracht haar tempel heeft, maar het gedrag van de leden heeft tot nu geen aanleiding gegeven om onze interesse uit te breiden.’

De Cock beet even op zijn onderlip.

‘Op uw verzoek,’ sprak hij voorzichtig, ‘hebben mijn collega Vledder en ik recentelijk in Amsterdam de begrafenis bijgewoond van de heren Van Assumburg en Strijdbaar. Ten aanzien van beide personen hebben wij aanwijzingen dat ze in werkelijkheid nog in leven zijn.’

Hoofdcommissaris Opdenbroecke glimlachte beleefd.

‘Wij hebben zoiets vernomen. Het komt ons hoogst onwaarschijnlijk voor. De identificatie van de beide slachtoffers geschiedde uiterst zorgvuldig. Op beiden werden passende legitimatiebescheiden aangetroffen. Van onze zijde… geen twijfels. Niettemin… u kunt bij uw onderzoek van ons alle medewerking verwachten om uw eigen vermoedens uit te bouwen.’

De Cock boog licht zijn hoofd.

‘Daarvoor ben ik u zeer erkentelijk,’ reageerde hij vriendelijk. ‘We hopen er slechts een bescheiden gebruik van te hoeven te maken.’ De grijze speurder raadpleegde de rapporten, die hij vanuit Amsterdam had meegenomen. ‘Uit uw telexbericht lees ik, dat het lichaam van de heer Strijdbaar uit het Bonapartedok werd gevist. En het lijk van de heer Van Assumburg?’

‘Uit hetzelfde dok.’

‘Vergiftigd?’

‘Inderdaad.’

‘Wat was de directe aanleiding om inzake deze beide drenkelingen aan misdaad te denken?’

De heer Opdenbroecke leunde in zijn zetel achterover.

‘Verwondingen aan het hoofd. In beide gevallen waren gedeelten van het gezicht weggeslagen… vermoedelijk door een klap van een schroef van een of ander vaartuig. Op bevel van de onderzoeksrechter zijn de lichamen door de wetsdokter onderzocht. De verwondingen bleken geen doodsoorzaak. Wel bleek dat de longen geen water bevatten… hetgeen, zo u weet… betekent dat beiden reeds overleden waren voor zij in het water terechtkwamen. In het laboratorium voor wetenschappelijke politie is toen toxicologisch onderzoek gedaan met als conclusie: dood door vergiftiging.’

‘Welk vergif?’

‘Curare.’

De Cock boog zich met een ruk naar voren.

‘Curare,’ herhaalde hij verrast, ‘dat oude Indiaanse pijlgif?’

De hoofdcommissaris knikte bedaard.

‘Maar dan een nieuwe variant… curarine… niet uit de Zuid-Amerikaanse jungle, maar uit een ultramoderne farmaceutische fabriek in Holland.’ Hij spreidde zijn beide handen in een berustend gebaar. ‘Met overigens dezelfde werking… een snelle dood door verlamming van de ademhalingsorganen.’ Hij zuchtte. ‘Ik heb mij laten influisteren dat er tegenwoordig doktoren zijn, die het voor euthanasie gebruiken.’

De Cock zette het raderwerk van zijn denken in de hoogste versnelling. Curare… curarine… hij was het in zijn lange rechercheloopbaan nog nooit tegengekomen. Hoe rangschikte hij dat vreemde vergif in het beeld van het geheel. Bood het mogelijkheden voor een bewijs? En hoe was dat te leveren?

‘Wie ontdekte de lijken?’ vroeg hij plotseling.

‘Een Johannes van den Bosch, eigenaar en schipper van het vrachtschip de Stella Maria .’

‘Beide keren?’

‘Ja.’

‘Betrouwbaar?’

Opdenbroecke glimlachte.

‘Het is een Hollander.’

De Cock wreef zich achter in zijn nek. De geslepen hoofdcommissaris toonde zich een waardig… medestander… tegenstander? De man was moeilijk te peilen. Weifelend keek hij naar hem op.

‘Hoe… hoe ligt dat Bonapartedok ten opzichte van de Burchtgracht?’

Opdenbroecke antwoordde niet direct. Voor het eerst toonde hij enige onzekerheid.

‘U bedoelt ten opzichte van die tempel?’

‘Ja.’

‘Praktisch om de hoek.’

Op het terras van een klein, lief en intiem besloten pleintje genoten de beide Amsterdamse rechercheurs van een koffie-filtre. Het aanbod van de hoofdcommissaris om hen door een van zijn mensen te laten vergezellen, had De Cock vriendelijk maar beslist afgewezen. Met alleen Vledder als trouwe assistent aan zijn zijde, voelde hij zich het best op zijn gemak.