Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

De grijze speurder drukte zijn rechterhand op zijn borst en voelde of zijn portefeuille nog op zijn plaats zat. Daarna blikte hij opzij naar Vledder.

‘Heb je kaartjes… de reisorder?’

‘Ja.’

‘Weet je waar we moeten zijn?’

‘Het vijfde perron.’

‘Heb je gisterenavond Ronald Kruisberg nog in vrijheid gesteld?’

De jonge rechercheur knikte.

‘Ook dat,’ antwoordde hij kort.

‘Heb je slecht geslapen?’

Vledder reageerde niet. Hij stapte voor De Cock de roltrap op, slenterde zoekend over het perron en vond een hem passend plekje in een tweedeklaswagon.

De Cock waggelde achter hem aan en ging naast hem zitten. Treinen intrigeerden hem al vanaf zijn jeugd, toen hij ’s zondagsmiddags met een perronkaartje van een stuiver, aan de hand van zijn vader gefascineerd langs machtige locomotieven drentelde.

‘Help mij eraan herinneren dat ik van de week nog even naar de Bilderdijkstraat moet.’

‘Wat is daar?’

‘Het Treinenhuis.’

Vledder keek hem niet begrijpend aan.

‘Het Treinenhuis?’ herhaalde hij vragend.

De Cock knikte. ‘De heer Lammers van het Treinenhuis zou een loc voor mij bestellen.’

‘Een loc?’

De Cock knikte opnieuw.

‘Een elektrische loc… een prachtexemplaar. Hij had hem niet meer in voorraad en…’

Vledder onderbrak hem.

‘Jij speelt met treintjes?’ Het klonk ongelovig.

De Cock maakte een verontschuldigend gebaartje.

‘Sinds kort. Het is feitelijk een oude droomwens. Vorige week zei mijn vrouw dat ik aan een nieuw kostuum toe was. Ik vroeg haar wat zo’n kostuum wel kostte. “Vier- à vijfhonderd gulden,” zei ze. Ik zei: “Geef dat geld maar mee.”’

Vledder was verrast.

‘Toen heb je er treintjes voor gekocht?’

‘Precies.’

‘Wat zei je vrouw toen je thuiskwam?’

‘Ze vroeg of ik kinds was geworden.’

‘En?’

De Cock grinnikte.

‘Dat heb ik beaamd.’

De trein zette zich in beweging en gleed onder de kap van het station vandaan. De Cock liet Amsterdam rollend aan zich voorbijgaan en vond dat de stad zich vanuit de trein niet onverdeeld gunstig presenteerde. Scheve oude loodsen en vervallen woonwijken gaven vaak een troosteloos beeld. Ineens kwam het doel van zijn missie in zijn gedachten terug.

‘Had hij nog commentaar?’

‘Wie?’

‘De jonge Ronald Kruisberg.’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Hij was blij met zijn vrijlating en zei dat hij zijn volle medewerking wilde verlenen om de ware moordenaar van zijn vader te vinden.’

‘Had hij enig idee in welke richting hij moest zoeken?’

‘Nee, maar hij was er wel van overtuigd de moordenaar van zijn oom te kennen.’

‘Wat?’

Vledder knikte.

‘Volgens hem was zijn oom Hendrik-Jan door die deftige Van Ravenswoud vermoord. Robert Antoine van Ravenswoud had al geruime tijd een intieme verhouding met zijn tante Evelien en wilde met haar trouwen.’

In het Centraal Station van Antwerpen kwam de trein knarsend tot stilstand. Met verkrampte knieën stapten de rechercheurs uit. Vledder keek speurend om zich heen.

‘Worden we niet opgewacht?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat wilde ik niet.’

‘Waarom niet?’

‘Het leek mij beter om eerst op eigen houtje de stad een beetje te verkennen. Vanmiddag om drie uur heb ik een afspraak met de hoofdcommissaris van de Gerechtelijke Politie.’ Hij glimlachte. ‘Dan zal ik hem mijn geloofsbrieven overhandigen.’

‘Waar?’

‘In het Paleis van Justitie.’

‘Weet je dat te vinden?’

De Cock trok zijn schouders op.

‘Ik moet je tot mijn grote schande bekennen dat ik nog nooit in Antwerpen ben geweest. Dit is mijn eerste bezoek aan de stad.’

Vledder grinnikte ongelovig.

‘Was je nog nooit op een zondag op de Vogeltjesmarkt… heb je nog nooit een Bolleke gedronken?’

De Cock reageerde wat triest.

‘De reisdrift is een hartstocht die niet zo sterk in mij leeft en als in deze zaak het spoor niet zo duidelijk naar Antwerpen had geleid, dan was ik in het mij vertrouwde Amsterdam gebleven.’ Hij zweeg even en keek op. ‘Wat is een Bolleke?’

Vledder lachte voluit.

‘Het zaligste bier dat ik ooit heb gedronken. Daar is een cognackie bij jouw Smalle Lowietje gewoon niet mee te vergelijken.’ De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Dan moet het nogal wat zijn.’

Vledder knikte nadrukkelijk.

‘Ik kan je uit betrouwbare bron melden dat het door engeltjes wordt gebrouwen en dat alleen de Vlamingen de kunst verstaan om het hemels te tappen.’

‘En die Vlamingen wonen in Antwerpen?’

‘Beslist.’

De Cock gniffelde.

‘Dan moet ik straks… hoe heet dat?’

‘Een Bolleke.’

Via fraaie monumentale trappen daalden de beide rechercheurs van het perron in een immense hal. Beneden staarde De Cock vol verbijstering omhoog naar bogen en ramen die tot in de wolken reikten. ‘Een station als een kathedraal,’ riep hij enthousiast. ‘Een rustpunt voor pelgrims naar de eeuwigheid.’

Vledder keek hem niet begrijpend aan.

‘Wie zijn “pelgrims naar de eeuwigheid?” ’ vroeg hij met verbazing in zijn stem.

De Cock zwaaide enthousiast om zich heen.

‘Wij… wij allen… dolende reizigers op een voortrazende planeet.’ In een opgewekte, bijna uitgelaten stemming stapte hij het Centraal Station uit. Vledder volgde hem schoorvoetend. Het buitensporige gedrag van zijn collega baarde hem enige zorgen. Zo kende hij zijn oude mentor niet.

Buiten keek de grijze speurder nog even om. ‘Middenstatie,’ las hij en besefte ineens bitter dat België een taalstrijd kende.

Vanuit het Centraal Station lag De Keyserlei uitnodigend open. Een brede, vrolijke boulevard van allure. Voor hen uit, onverzettelijk, massaal, dominant als het Empire State Building, torende het Groot Handelsgebouw in nevelige hoogten.

De Cock blikte bewonderend om zich heen. Voor een man die bijna een mensenleven lang in de oude Amsterdamse binnenstad had rondgezworven, was Antwerpen een verademing. Schone straten. Geen opruiende leuzen of discriminerende teksten op muren en schuttingen. Geen smerige sporen van graffiti.

‘Gekken en dwazen,’ sprak hij lachend, ‘schrijven hun namen op deuren en glazen.’

Vledder keek hem van terzijde aan.

‘Zei je wat?’

De Cock knikte.

‘Een kreet van mijn oude moeder,’ sprak hij vrolijk.

‘Al hadden we vroeger geen viltstiften… ze heeft mij voor vele dwaasheden behoed.’ Hij zweeg even en zwaaide met zijn beide armen. ‘Valt je niets op?’

Vledder trok zijn rechterschouder iets omhoog.

‘Kleine schoolmeisjes in blauwe truitjes en grijze rokjes,’ sprak hij mokkend. ‘Donkerbaardige orthodoxe joden in traditioneel zwart.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Dat bedoel ik niet. Kijk naar al die etalages… lokkend… open… geen luiken… geen barricaden tegen crimineel geweld. De middenstand schijnt hier nog in vrede en vrijheid te kunnen leven.’

Vledder bleef geërgerd staan. De opgewekte toon van De Cock, de verholen kritiek op hun eigen stad, hinderde hem. ‘Ik geloof,’ sprak hij schamper, ‘dat je even vergeet waarom we hier zijn… een reeks koelbloedige moorden met uitlopers naar Amsterdam.’

De Cock reageerde niet. Hij slenterde op zijn gemak bij Vledder vandaan, vastbesloten om zich het plezier van Antwerpen niet te laten ontnemen. Blij, als een toerist, genoot hij met volle teugen van de sinjorenstad.

Zonder op zijn jonge collega te letten, liep hij van de Meir de Twaalfmaandenstraat in en belandde tot zijn verbazing in een oud verlaten gebouw.

Vledder kwam achter hem aan.

‘Wat ben je in godsnaam toch aan het doen?’ riep hij duidelijk geprikkeld.