Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

‘Dit hier wordt te klein.’

Met opgeheven armen liet hij de wijde mouwen van zijn paars gewaad iets terugvallen. Daarna spreidde hij zijn handen en drukte de vingertoppen tegen elkaar.

‘In deze jachtige tijden,’ ging hij verklarend verder, ‘zijn de meeste mensen zo intensief met léven bezig, dat zij zichzelf geen tijd gunnen om te stérven. Het lezen van onze folder is voor mensen vaak een keerpunt. Het brengt ze aan het denken… denken over zichzelf en hun bestaan. In vele gevallen is dat een ontluisterende bezigheid.’

De Cock boog zich iets naar voren.

‘U bedoelt,’ sprak hij traag, ‘dat mensen door het lezen van uw folder beseffen dat ze met hun huidige bestaan niet tevreden zijn?’

Broeder Georgius knikte.

‘Precies… het gevolg van een verkeerde denkwijze… niet leven is belangrijk, maar sterven.’

‘En daar wilt u ze bij helpen?’

Broeder Georgius staarde met een hemelse blik naar het plafond.

Dat is onze opgave,’ sprak hij gedragen. ‘Wij willen behulpzaam zijn… wij willen de dwalenden opvangen, verzorgen en begeleiden.’

‘Tot de dood volgt.’

Broeder Georgius keek De Cock vriendelijk aan.

‘Dood is niet verschrikkelijk, afschuwelijk of weerzinwekkend. Integendeel… dood is de vervulling van het sterven.’

De Cock borg de folder weer in de zijzak van zijn colbert en klemde zijn lippen op elkaar. De verwarrende uiteenzetting van broeder Georgius had het doel van zijn bezoek niet uit zijn gedachten gedrongen.

‘Hoe lang bestaat het Heilig Verbond?’

‘Ruim zeven jaar.’

‘Heeft de tempel altijd hier op de Bloedberg gestaan?’

‘Ons eerste tehuis stond in Kerkrade. Maar dat heeft niet lang geduurd. Voor onze doelstellingen leek een havenstad ons beter.’

‘De keuze viel op Antwerpen.’

‘Precies. We hebben nog aan Amsterdam gedacht, maar daar vindt men weinig geloof meer.’

‘Is het Verbond door u gesticht?’

Broeder Georgius schudde zijn hoofd.

‘De stichter is Paulus Verhoeven, een edel… nobel man… een man die meende dat men naastenliefde niet alleen met de mond moest belijden.’

‘Leeft hij niet meer?’

Het gezicht van broeder Georgius toonde droefenis.

‘Tijdens een wintersportvakantie in Sankt-Moritz is hij in een ravijn gestort en verongelukt.’

‘Wanneer was dat?’

‘Vijf jaar geleden.’

‘U nam zijn werk over?’

Broeder Georgius vouwde devoot zijn handen.

‘In de geest van Paulus Verhoeven.’

De Cock onderdrukte een neiging om ‘amen’ te roepen.

‘Hoe financiert u uw tempel?’

‘Donaties… donaties van de stervenden.’

Nadenkend plukte De Cock aan het puntje van zijn neus.

‘Hoe hoog,’ vroeg hij achteloos, ‘was de donatie van de heer Strijdbaar?’

Broeder Georgius glimlachte fijntjes.

‘Broeder Sodomius… wij noemden hem zo in verband met zijn vroegere praktijken in de rosse buurt van Amsterdam… was zeer genereus. Hij heeft het voortbestaan van onze tempel voor langere tijd verzekerd.’

De Cock voelde hoe het ritme van zijn hartslag langzaam opliep.

De zalvende, vaak wat neerbuigende toon van broeder Georgius ergerde hem.

‘Broeder Sodomius werd vermoord,’ reageerde hij fel.

Broeder Georgius knikte bedaard.

‘En bent u daarvoor van zover gekomen?’

‘Onder meer.’

Broeder Georgius toonde een lichte verbazing.

‘Ik dacht dat de Gerechtelijke Politie die affaire al bevredigend had afgewikkeld.’

De Cock brieste.

‘Bevredigend… voor wie?’

‘Broeder Sodomius… ik heb vernomen dat hij in Amsterdam heel keurig ter aarde is besteld.’

De Cock probeerde een opkomende woede te bedwingen. Het lukte niet.

‘Broeder Sodomius,’ schreeuwde hij wild, ‘zat op het moment van zijn ter-aar-de-be-stel-ling hier in Antwerpen heel genoeglijk achter een groot glas bier.’

Broeder Georgius keek langzaam op. Om zijn dunne lippen zweefde een zoete glimlach.

‘Een Bolleke… daar hield hij van.’

Vledder lachte voluit.

‘Hij was je op alle fronten de baas. De manier waarop hij jouw denkbeelden, dat Richard Strijdbaar en Hendrik-Jan van Assumburg nog in leven waren, belachelijk maakte, was subtiel. Hij leek ook geen moment geschokt. Integendeel… hij acteerde volmaakt rustig… alsof hij jou en jouw beweringen niet au sérieux nam.’

De Cock blikte opzij.

‘En dat vond jij prachtig?’

De jonge rechercheur schudde zijn hoofd.

‘Dat niet. Maar als die broeder Georgius inderdaad bij deze affaire is betrokken, dan hebben wij in hem een vervaarlijk tegenstander.’

‘Iemand die wij wel serieus moeten nemen.’

Vledder knikte ernstig. ‘Het zal niet meevallen om die tempel open te breken. Broeder Georgius voelt zich volkomen veilig. En terecht.’ Hij gebaarde heftig. ‘Wat hebben we voor aanwijzingen? Een warrig foldertje, gevonden bij Rickie van Apache Alie, en het feit dat een dode Ronald Kruisberg als Jan de Vries in de tempel aan de Burchtgracht zijn domicilie kiest. En verder?’

De Cock bleef staan. Stokstijf. Zijn benen iets uit elkaar. Zijn gezicht was als een stalen masker. Met een gebaar van ingehouden woede stak hij drie vingers van zijn rechterhand omhoog.

‘Drie,’ siste hij, ‘drie mannen… Kruisberg, Van Assumburg en Strijdbaar… hebben hier vertoefd… zijn lid geweest van het Heilig Verbond van de Stervenden… stierven en kwamen weer tot leven.’ Hij ademde diep. ‘Nu geef ik direct toe dat hieruit geen gram bewijs valt te tillen, dat zelfs de stomste advocaat ons honend de rechtszaal uitjaagt… maar één ding verzeker ik je… een vervaarlijke broeder Georgius of niet… De Hemelpoort zal ik ontsluiten.’

Ze liepen de Burchtgracht verder op, in de richting van het Vleeshuis. Achter gesloten vitrage lonkten een paar bedaagde hoertjes. Op de hoek van de Drie Hespenstraat stond een wat gezette man in de deuropening van het café Piaf.

De Cock slenterde naar hem toe.

‘Misschien kunt u ons helpen,’ loog hij beminnelijk. ‘We zoeken tempel De Hemelpoort.’

De man wees voor zich uit.

‘Daar moet u aan voorbij zijn gekomen.’

De Cock glimlachte.

‘Het is ons niet opgevallen.’ Hij weifelde even. ‘Komen er veel mensen naar de tempel?’

De man knikte bevestigend.

‘Het is er een komen en gaan. Het lijkt soms wel de zoete inval. Landlopers, zwervers, verslaafden… elk mens in nood is daar welkom.’

De Cock hield zijn hoofd scheef.

‘En als men niet behoort tot de… eh… categorieën, die u zo-even noemde?’

De man keek de beide rechercheurs voor zich schattend aan.

Toen trok hij zijn schouders op.

‘Dat deert de broeders niet,’ sprak hij achteloos. ‘Zij volgen de werken der barmhartigheid… de hongerigen voeden en de dorstigen laven.’

De rechercheurs bogen tot dank en liepen terug.

Vledder grinnikte.

‘Ik vrees,’ sprak hij spottend, ‘dat we onze mening over broeder Georgius nog moeten herzien.’

De Cock reageerde niet. Toen ze uit het zicht van de man bij café Piaf waren, schoven ze de Zakstraat in en zetten koers naar de Grote Markt.

Vledder snoof.

‘Ik kan niet zeggen,’ merkte hij somber op, ‘dat Antwerpen ons veel verder heeft gebracht.’

De Cock keek om zich heen. ‘We zoeken voor de nacht een hotelletje.’

‘Gaan we morgen terug naar Amsterdam?’

De Cock knikte.

‘Maar morgenochtend ga jij eerst even naar hoofdcommissaris Opdenbroecke om hem te vragen wat hij weet van ene Paulus Verhoeven, een man die vijf jaar geleden bij Sankt-Moritz in een ravijn stortte. We ontmoeten elkaar dan weer in het Centraal Station.’

Vledder blikte wat argwanend opzij.