Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

Terwijl het gebed van de spreker zachtjes voortkabbelde, keken de beide rechercheurs elkaar aan.

De grijze speurder knikte en fluisterde.

‘Dezelfde dominee… dezelfde toespraak.’

De Cock en Vledder sjokten langzaam terug naar de plek, waar ze hun oude Volkswagen hadden geparkeerd. De begrafenisplechtigheid was rustig verlopen. Buiten het moment dat Apache Alie zich gillend op de kist in de groeve had willen storten en daarvan door haar vriendinnen werd weerhouden, hadden zich geen bijzonderheden voorgedaan.

Dominee Sijbertsma had de traditie voortgezet en ook aan het open graf dezelfde woorden gesproken als enige dagen tevoren bij de teraardebestelling van Hendrik-Jan van Assumburg.

Vledder keek zijn oude collega van opzij aan.

‘Heb je nog uit de dood herrezen mensen gezien?’ vroeg hij met een lichte spot.

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het was een puur onderonsje van de penoze. Ik heb zelden zo’n bloemlezing bij elkaar gezien.’

Vledder glimlachte. ‘Ik heb er eens op gelet. Smalle Lowietje schijnt bij de jongens goed te liggen. Ik had echt het idee dat hij in hun kring volledig is opgenomen.’

De Cock knikte bedaard.

‘Dat klopt,’ sprak hij gelaten. ‘Toch is het mijn vriend.’

‘Wat denk je van onze dominee?’

‘Je bedoelt die toespraak?’

Vledder gniffelde. ‘Zou net als Hendrik-Jan van Assumburg ook Rickie hem van tevoren vriendelijk hebben verzocht om zijn begrafenis op-te-luisteren?’

De Cock schoof zijn onderlip vooruit.

‘Het kan,’ sprak hij voorzichtig. ‘Ik heb soms het gevoel dat in deze zaak alles mogelijk is.’ Hij zuchtte. ‘Het lijkt mij niet waarschijnlijk. Toen wij die dominee bezochten heeft hij er niets van gezegd.’

‘Toch moet hij toen al hebben geweten, dat hij tijdens de teraardebestelling van Richard Strijdbaar het woord zou voeren.’

De Cock knikte.

‘Maar hoe kon dominee Sijbertsma weten dat wij ook belangstelling hadden voor de plotselinge dood van Rickie van Apache Alie?’

Hij glimlachte. ‘Ik denk eerder dat onze vriend Sijbertsma te lui is geweest om een nieuwe tekst te schrijven.’

Vledder fronste zijn wenkbrauwen.

‘En klakkeloos de toespraak herhaalde, die hij voor Van Assumburg op papier had gezet?’ In zijn stem trilde ongeloof.

De Cock spreidde zijn beide handen.

‘Waarom niet? Ik zie geen bezwaren. De tekst was even toepasselijk. Alleen het auditorium verschilde.’ Hij zweeg even en dacht na. ‘Toch moet je straks dominee Sijbertsma eens bellen en hem vragen wie dit keer zijn opdrachtgever was.’ Grinnikend schoof hij zijn oude hoedje naar voren en krabde zich achter in zijn nek. ‘Een keur van penozejongens onder het aandachtig gehoor van een hervormde dominee. Geloof me, het was voor mij een openbaring.’

Vledder bleef plotseling staan.

‘Antwerpen,’ sprak hij hees. ‘Misschien kwam die opdracht wel uit Antwerpen.’

‘Van wie?’

‘Het HVS.’

De grijze speurder blikte verrast naar zijn jonge collega op. Zijn hand tastte naar de vreemde folder die hij in de binnenzak van zijn colbert droeg. ‘Het Heilig Verbond der Stervenden.’

Vledder startte de motor van de Volkswagen en reed achteruit van de begraafplaats weg. Daarna zette hij koers naar de Amsteldijk. De Cock keek om zich heen. Bij de Berlagebrug zwoegde een oude vrachtschuit moeizaam door kruiende ijsschotsen. De dooi was snel gekomen en had de Amstel uit zijn winterban verlost.

Vledder keek hem van opzij aan.

‘Zou Hendrik-Jan van Assumburg ook zo’n folder hebben gekregen?’

De Cock schoof zijn hoedje naar achteren.

‘Het lijkt mij belangrijker om te weten of beiden lid waren van dat Heilige Verbond.’

‘Dat moet toch vast te stellen zijn?’

‘Zeker. En misschien waren die twee wel zo gegrepen door het nobel streven van het genootschap, dat zij al hun aardse bezittingen opgaven.’

De ogen van Vledder lichtten op.

‘Dat is niet helemaal denkbeeldig,’ riep hij bewonderend. ‘Het gebeurt dikwijls dat stervenden hun bezittingen aan bepaalde genootschappen of stichtingen schenken. Het zou een redelijke verklaring zijn voor het feit dat beiden, zowel Rickie als die Van Assumburg, na hun dood niets meer bezaten.’

De Cock liet de lof over zich heengaan.

‘Heeft de begrafenisondernemer jou het condoleanceregister toegezegd?’ vroeg hij zakelijk.

De jonge rechercheur knikte wat vaag. Het onderwerp condoleanceregister meed hij liever.

‘Gaan we terug naar de Kit?’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘We gaan naar een afspraak.’

‘Met wie?’

‘De nieuwe directeur van de IJsselsteinse Bank.’

Vledder vond bij de bank op de gracht aan de wallenkant voor de Volkswagen nog een plekje tussen de bomen. De beide rechercheurs stapten uit. De Cock raadpleegde zijn horloge. ‘Ik hoop dat meneer de directeur ons nog wil ontvangen. We zijn twaalf minuten te laat.’

Vledder grijnsde.

‘En dat hij de waarheid spreekt. De vorige loog en werd een paar dagen later vermoord.’ [4] Zie De Cock en moord op termijn.

De Cock knikte. ‘Er zijn landen,’ sprak hij spottend, ‘waar men dat gerechtigheid zou noemen.’

Na het beklimmen van een brede, monumentale trap, liepen ze door de imposante hal op een man af, die in een carré van wit marmer stond. Hij droeg een onberispelijk donkerblauw uniform met op beide revers, in zilver, het embleem van de bank.

De Cock nam zijn hoedje in de hand.

‘Wij… eh, wij zijn rechercheurs van politie… Vledder en De Cock… van het bureau Warmoesstraat. Wij hebben een afspraak met de heer Buijsenberg.’

De man blikte omhoog naar een enorme klok, die aan kettingen in de hal zweefde. Daarna keek hij over zijn brilletje hooghartig naar de rechercheurs. ‘Op dit tijdstip,’ sprak hij verveeld, ‘is de heer Buijsenberg aan de lunch.’

‘In dit gebouw?’

‘Ja.’

De Cock toonde zijn beste glimlach.

‘Ik weet zeker dat de heer Buijsenberg ons dan toch wel wil ontvangen.’

De man in uniform verliet met duidelijke tegenzin zijn carré en verdween een tiental meters verderop achter een hoge deur. Na een paar minuten kwam hij terug en leidde de rechercheurs naar de lift.

‘De eerste etage,’ sprak hij mat. ‘De secretaresse van meneer zal u daar opwachten.’

De Cock boog tot dank.

Toen de liftdeuren op de eerste etage voor hen open gingen, stond daar een stoere, uiterst degelijk geklede jonge vrouw met een kille, beroepsmatige glimlach om haar dunne lippen.

‘Willen de heren mij volgen?’

De rechercheurs sjokten achter haar aan door een ruime, met roze marmer beklede gang.

Vledder stootte De Cock aan.

‘Ik heb het gevoel,’ fluisterde hij, ‘of ik hier kind aan huis ben.’ De grijze speurder plukte aan zijn neus.

‘Geld en misdaad,’ gniffelde hij, ‘hebben altijd al nauwe betrekkingen met elkaar onderhouden.’

Aan het einde van de gang vatte de jonge vrouw de klink van een fraai bewerkte houten deur, hield die uitnodigend open en verdween geruisloos.

De heer Buijsenberg bleek een vriendelijk ogende man met lichtblond krullend haar en een innemende glimlach rond een iets te brede mond. Hij troonde in een zetel met een opvallend hoge rugleuning achter een immens groot bureau van donker eiken. Hij kwam uit zijn zetel omhoog, wenkte de rechercheurs naderbij en bood hen een stoel aan.

Toen de beide rechercheurs hadden plaatsgenomen, keek hij naar De Cock.

‘Ik heb gisteren met u gesproken?’

De grijze speurder knikte.

‘Ik heb u gebeld.’

De heer Buijsenberg ging weer zitten en pakte een notitievelletje. ‘Ik ken de moeilijkheden uit het verleden,’ sprak hij voorzichtig. ‘En ik wil… wellicht in tegenstelling tot mijn voorganger… uiteraard binnen de kring van mijn bevoegdheden en wanneer ik daarbij de belangen van mijn cliënten niet onnodig schaad… gaarne mijn medewerking aan de politie verlenen. Ik heb dan ook, na uw verzoek, onmiddellijk een onderzoek laten instellen.’