Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

De grijze speurder grinnikte.

‘U mag “grote” best weglaten.’

De heer Van Ravenswoud liet zijn donkerbruine ogen glanzen. Onder zijn kleine snor danste een glimlach.

‘U wordt om uw schranderheid alom geprezen.’

De Cock wuifde de lof weg en besloot voor de heer Van Ravenswoud bijzonder op zijn hoede te zijn. Na een lichte buiging ging hij hem voor naar de recherchekamer en liet hem op de stoel naast zijn bureau plaatsnemen.

‘Waarmee kan ik u van dienst zijn?’

Van Ravenswoud draaide zich naar hem toe. Zijn gebruind gelaat kreeg een ernstige expressie.

‘Ik kom namens Evelien. Ik bedoel, mevrouw de weduwe Van Assumburg. Ik behartig haar zaken.’

‘U bent advocaat?’

Van Ravenswoud schudde zijn hoofd.

‘Nee, nee, zeker niet. Ik ben hoofd van een paar ondernemingen. Maar Evelien, ik bedoel de weduwe Van Assumburg, heeft mij verzocht haar bij te staan. Het is voor een jonge vrouw in deze droevige omstandigheden uiteraard moeilijk om…’ Hij schraapte even zijn keel en ging verder. ‘De heer Van Assumburg was een vermogend man. Hij bezat een prachtig pand aan de Herengracht en een kapitale villa in het Gooi, waar het echtpaar overigens vrijwel nooit vertoefde. Bovendien had hij een zeewaardig jacht en een fors tegoed bij de IJsselsteinse Bank.’

De Cock luisterde aandachtig.

‘En?’ vroeg hij.

Van Ravenswoud trok een droevig gezicht.

‘Er is niets meer.’

‘Niets?’

‘Nee. Het jacht is weg en op beide huizen rust een zware hypotheek. Zo zwaar, dat Evelien niet in staat zal zijn om haar verplichtingen aan rente en aflossingen te voldoen. Bovendien is het banktegoed verdwenen.’

De Cock wuifde voor zich uit.

‘Misschien is Van Assumburg de laatste tijd wat wild met zijn financiën omgesprongen.’

Van Ravenswoud schudde krachtig zijn hoofd.

‘Ik ken Hendrik-Jan al jaren. Nog voor hij met Evelien in het huwelijk trad. Hij was geen man van vreemde sprongen. Integendeel. Hendrik-Jan ging altijd uiterst zorgvuldig te werk en nam… zeker op het financiële vlak… nooit onnodige risico’s.’

‘Waren de heer en mevrouw Van Assumburg in gemeenschap van goederen getrouwd?’

‘Zeker. Evelien wilde dat zo.’

‘En rustte er voordien geen hypotheek op het onroerend goed?’ Van Ravenswoud knikte.

‘Ik begrijp wat u zeggen wilt. Evelien moet van die hypotheken op de hoogte zijn geweest. Ze herinnert zich ook dat Hendrik-Jan haar ongeveer veertien dagen voor zijn dood een paar gewichtig uitziende documenten heeft laten ondertekenen.’ Hij maakte een wanhopig gebaar. ‘U weet hoe vrouwen soms zijn… niet terzake kundig, gemakzuchtig, onzorgvuldig. Ze weet bij God niet meer wat voor bescheiden het waren.’ Hij zuchtte diep. ‘Formeel zal het ook wel kloppen. Hypotheekbanken gaan in de regel niet over één nacht ijs. Ik vraag mij alleen af waar al dat geld is gebleven. Alleen de villa in het Gooi is al voor meer dan een miljoen belast.’

De Cock plukte aan het puntje van zijn neus.

‘Op begraafplaats Zorgvlied,’ sprak hij bedachtzaam, ‘in de aula, maakte de dominee een paar opmerkingen die mij de indruk gaven dat de heer Van Assumburg een… eh, nogal bewogen leven heeft geleid. Zou het mogelijk zijn dat hij… zijn dood naderbij voelende… besloot om al zijn aardse bezittingen aan charitatieve instellingen te schenken?’

Robert Antoine van Ravenswoud grijnsde. Een vreemde, valse grijns, die aan zijn knap uiterlijk een bijna duivelse expressie gaf. ‘Hendrik-Jan en liefdadigheid?’ riep hij ongelovig. ‘Beste rechercheur De Cock, een grotere tegenstelling is niet denkbaar.’

De grijze speurder produceerde een flauwe glimlach. ‘U zegt dat u de heer Van Assumburg al jaren kent,’ ging hij onverdroten verder, ‘hebt u enig idee waarvoor hij dat vele geld nodig had?’

‘Misschien werd hij gechanteerd.’

‘Door wie?’

‘Zijn moordenaar.’

De Cock knikte traag voor zich uit.

‘Is mevrouw Van Assumburg inzake de dood van haar man al door de Belgische autoriteiten verhoord?’

Van Ravenswoud schudde zijn hoofd.

‘Nog niet. Ze is daartoe wel vriendelijk uitgenodigd. Morgen reizen we naar Antwerpen.’ Hij tastte in de binnenzak van zijn colbert en overhandigde De Cock een brief. ‘Mevrouw Van Assumburg heeft mij gemachtigd om namens haar nu reeds aangifte te doen terzake valsheid in geschrifte.’

De Cock keek hem wat schuins aan. ‘Valsheid in geschrifte?’ De heer Van Ravenswoud knikte. ‘Valsheid in geschrifte,’ herhaalde hij, ‘in samenhang met oplichting. Al het banktegoed van de heer Van Assumburg werd opgenomen… een dag ná zijn dood.’

Toen de deftig geklede heer Van Ravenswoud uit de recherchekamer was vertrokken, wees Vledder naar de uitgewerkte aangifte op het bureau van De Cock.

‘Wat doen we daarmee?’

De grijze speurder reageerde snel.

‘Onderzoeken en behandelen.’

Vledder keek hem verwonderd aan.

‘Waarom? We kunnen die aangifte toch gewoon naar de politie in Antwerpen sturen. Zij hebben de moord op Van Assumburg in behandeling.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Het geld is hier in Nederland van een Nederlandse bank gehaald. Die oplichting c.q. valsheid in geschrifte is een puur Nederlandse zaak.’

Vledder reageerde heftig.

‘Het is toch alles een uitvloeisel van die moord,’ sprak hij opgewonden. ‘Zonder die moord was er van valsheid in geschrifte geen sprake. De moordenaar zal zich geld, bankbescheiden en andere documenten van zijn slachtoffer eigen hebben gemaakt. Daarop kwam ongetwijfeld de handtekening van Hendrik-Jan van Assumburg voor. Hij behoefde maar even op die handtekening te oefenen. De rest was kinderspel.’

‘Vind je?’

Vledder knikte nadrukkelijk. ‘Dat blijkt toch. Al het geld van Van Assumburg is van de bank verdwenen.’

De Cock drukte zijn tanden in zijn onderlip en schudde zijn hoofd. ‘Zo eenvoudig is het niet,’ sprak hij nadenkend. ‘De moordenaar liep grote risico’s door zich als Van Assumburg te presenteren. Het was helemaal niet denkbeeldig dat een van de bankemployés bij wie hij zich vervoegde, Van Assumburg in persoon had gekend. En als men zijn frauduleus handelen had doorzien, dan was hij tevens als moordenaar gekenmerkt.’

‘Hoe bedoel je dat?’

De Cock wuifde voor zich uit.

‘Hij zou dan toch duidelijk hebben moeten maken hoe hij aan de bescheiden van de vermoorde Van Assumburg kwam. Ik weet dat geld mensen verblindt, maar voor een moordenaar, die zijn daad reeds ver van tevoren heeft overwogen en gepland…’ Vledder onderbrak hem.

‘Hoe weet je dat?’

De Cock keek verrast op.

‘Van Assumburg wist toch dat hij zou worden vermoord. Hij kon dat alleen weten als daartoe plannen waren… plannen die waren uitgelekt of waarmee men hem had bedreigd.’

‘Je laat mijn zelfmoordtheorie los?’

De grijze speurder trok zijn schouders op.

‘Het innen van het banktegoed ná de dood van Van Assumburg heeft die zelfmoordtheorie, naar mijn gevoel, wat aan het wankelen gebracht.’ Hij zweeg even, krabde zich achter in zijn nek. ‘Ik vraag mij nu toch, zoals Van Ravenswoud, af waar dat vele geld van de hypotheken is gebleven.’

‘Naar zijn chanteur.’

‘Tevens zijn moordenaar?’

‘Ja.’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘In het algemeen slacht een chanteur geen kip met gouden eieren. Daar komt nog bij dat ik niet aan chantage geloof. Van Assumburg leefde zelf van de misdaad. Vrij openlijk. Zo’n man laat zich niet makkelijk chanteren.’

Vledder stak zijn beide armen omhoog.

‘Maar wat dan?’ riep hij vertwijfeld.

De Cock reageerde niet direct. Hij steunde met zijn beide ellebogen op zijn bureau en liet zijn hoofd in het kommetje van zijn handen rusten.