Albert Baantjer - De Cock en moord op de Bloedberg

Toen Jenny Klebach met haar hond was vertrokken, keek De Cock zijn jonge collega vragend aan.

‘Heb je nog commentaar?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Wij,’ sprak hij plechtig, ‘zullen een levende Ronald Kruisberg als een realiteit moeten aanvaarden.’

De Cock lachte vrijuit.

‘Wij?’ riep hij verrast. ‘Jij had er moeite mee. Ik heb na dat sprintje op Zorgvlied geen moment getwijfeld. Ik heb mij toen alleen afgevraagd hoe het kon en welke mogelijkheden ik had om mijn oude zwendelzaak van Spanish Enterprising nieuw leven in te blazen.’

Vledder grinnikte vreugdeloos.

‘Dan mag je nu wel opschieten… voordat de jonge Ronald Kruisberg zijn vader werkelijk naar de eeuwige jachtvelden stuurt.’

Het gezicht van De Cock versomberde.

‘Ik heb de familie aanvankelijk wat argwanend benaderd. Dat komt omdat ik dacht dat het geval Kruisberg een op zichzelf staande zaak was en dat de familie daar nauw bij was betrokken. Toen de jonge Ronald zo kort na de begrafenis bij mij kwam, vermoedde ik, dat men al jaren wist dat de oude Kruisberg nog leefde en bang was dat ik dat geheim had ontdekt. Ik begrijp nu dat de jonge Ronald slechts kwam om zijn eigen waarnemingen en die van zijn moeder te verifiëren.’

‘Wat denk je van zijn dreigende uitspraken?’

De Cock staarde voor zich uit.

‘Ik begrijp er wel iets van. Ik hoop dan ook dat ik de oude Ronald Kruisberg eerder te pakken krijg, dan zijn zoon. Geloof me, ik heb een hartig onderhoud met hem in gedachten.’

‘Over Spanish Enterprising?’

De Cock knikte.

‘Ook dat… maar veel meer ben ik geïnteresseerd in zijn herrijzenis. Volgens mij is het geval Kruisberg maar een onderdeel van een veel groter geheel.’

Vledder keek hem wat verward aan.

‘Hoe bedoel je dat?’

De grijze speurder steunde met zijn beide onderarmen op zijn bureau en leunde iets naar voren. ‘Ik zal je gedachten wat op gang brengen,’ sprak hij vriendelijk. ‘Ronald Kruisberg en Hendrik-Jan van Assumburg kenden elkaar… en dat reeds ver voor er door het huwelijk met Evelien familiebanden ontstonden. Nu de vraag: Waar had Van Assumburg Ronald Kruisberg leren kennen?’

‘In Antwerpen… als lid van een of andere sekte.’

De Cock knikte.

‘En bedenk jij nu eens een naam voor die sekte?’

De ogen van Vledder werden steeds groter. Het leek alsof het begrip langzaam bezit van hem nam. ‘Het… het verbond,’ stamelde hij onthutst. ‘Het Heilig Verbond van de Stervenden.’

De Cock knikte instemmend.

‘Ik zeg niet dat het zo is, maar het geeft toch te denken, te meer omdat nu ook Hendrik-Jan van Assumburg uit zijn dood schijnt te zijn herrezen.’

Vledder slikte.

‘Je bedoelt,’ sprak hij onzeker, ‘dat ze in die sekte doden tot leven wekken?’

De telefoon op het bureau van De Cock rinkelde. De jonge rechercheur nam de hoorn op en luisterde. Al na enkele seconden legde hij de hoorn op het toestel terug.

‘Het was de wachtcommandant,’ verduidelijkte hij. ‘Smalle Lowietje was beneden aan de balie. Hij is nu op weg naar boven.’ De Cock blikte naar de grote klok in de recherchekamer. ‘Een vreemde tijd voor Lowietje,’ mompelde hij. Daarna keek hij schuins naar Vledder. ‘Kan dat?’

‘Wat?’

‘Doden tot leven wekken?’

Nog voor de jonge rechercheur kon antwoorden, stapte Smalle Lowietje de recherchekamer binnen. Hij liep met snelle pasjes op De Cock af en plofte op de stoel naast diens bureau neer.

De grijze speurder keek hem bezorgd aan.

‘Lowie, je hoort achter de tap.’

De caféhouder knikte.

‘Ik ben toch maar even gekomen,’ hijgde hij. ‘Het leek mij niet goed om ermee te wachten tot je weer eens een cognackie bij mij komt drinken.’

De Cock grijnsde.

‘Is het zo ernstig?’

Smalle Lowietje knikte.

‘Ik heb je verteld dat ik wel eens wat in diamanten doe. Ik heb zelf niet de tijd om ervoor op pad te gaan. Een vervanger in je zaak kost alleen maar centen. Daarom stuur ik Dikke Toon wel eens naar Antwerpen voor een paar steentjes. Hij kent daar de weg. Vanavond kwam hij bij mij terug… een beetje in de war. Ik zag het en ik zei: “Toon is er wat?” Toen zei hij met een bleek bekkie: “Ik heb Rickie van Apache Alie gezien.” Ik maakte een geintje en vroeg: “In een lang wit hemd met vleugeltjes?”’

De Cock keek hem gespannen aan. ‘En toen?’

De caféhouder zuchtte.

‘Toen pakte Dikke Toon mij met zijn beide handen beet en zei: “Ik bezweer het je, Lowie… op de gezondheid van mijn kind.”’

Smalle Lowietje keek De Cock medelijdend aan.

‘Ik begrijp dat je ermee zit,’ sprak hij op droeve toon, ‘maar ik vond het toch belangrijk genoeg om het je te komen vertellen.’ Hij kwam overeind. ‘Ik ga terug voor ze mijn hele voorraad leegzuipen.’ Over zijn muizensmoeltje gleed een grijns. ‘Mijn vriendschap met jou kost mij toch al handen vol geld.’

De grijze speurder glimlachte vertederd.

‘God zal je belonen,’ sprak hij simpel.

Toen de tengere caféhouder gehaast naar zijn etablissement was vertrokken, liet Vledder zich in de stoel achter zijn bureau zakken. De verwarring was van zijn gezicht te lezen. ‘In wat voor een zaak zijn we terechtgekomen?’ riep hij ontsteld. ‘’s Morgens brengen we heel plechtig, compleet met een kakelende dominee, een man ten grave en nog diezelfde dag horen we, dat de diep betreurde dode op datzelfde moment in Antwerpen heel genoeglijk achter een groot glas bier zat.’

‘Als een oude kol.’

‘Wat is een oude kol?’

‘Een man of een vrouw met bovennatuurlijke krachten. Ze werden, net als de witte wijven, vaak op meer plaatsen tegelijk gezien. Ik weet dat mijn grootouders op Urk er nog heilig in geloofden en dat…’

Vledder zwaaide afwerend…

‘Is die Dikke Toon te vertrouwen?’

De Cock drukte de oude kollen wat uit zijn gedachten.

‘Dikke Toon heeft maar één kind… een dochtertje. Hij is stapel op die meid. Als Dikke Toon op de gezondheid van zijn kind zweert…’

De grijze speurder maakte zijn zin niet af.

‘We kunnen er beslist van uitgaan dat hij Rickie van Apache Alie heeft gezien.’

Hij zweeg even en peinsde.

‘Het is alleen jammer dat hij niet naar hem toe is gegaan om even aan hem te voelen en gelijk naar zijn gezondheid te informeren.’

Het klonk haast komisch.

‘Ik kan mij levendig indenken dat Dikke Toon vrijwel in paniek uit Antwerpen is gevlucht. Hij moet er in zijn hart van overtuigd zijn geweest met een geestesverschijning van doen te hebben gehad,’ zei Vledder.

De Cock keek verwonderd naar zijn jonge collega.

‘Dus toch een oude kol?’ vroeg hij smalend. ‘Eentje op klaarlichte dag?’

Vledder zwaaide wild met zijn beide armen.

‘Er moet toch een verklaring voor zijn?’

‘Voor wat?’

‘Dat Dikke Toon Rickie zag?’

De Cock keek hem niet-begrijpend aan.

‘Wat voor een verklaring wil je daarvoor zoeken? Hij zag hem gewoon. En ook het bier was echt.’

Vledder likte aan zijn droge lippen.

‘Je… je bedoelt,’ stamelde hij, ‘dat Dikke Toon een echte, levende Rickie zag?’

‘Ja.’

De jonge rechercheur staarde hem verbijsterd aan.

‘Wie hebben wij vanmorgen dan begraven?’

De Cock staarde voor zich uit. Zijn breed gezicht was een strak masker. ‘Op die vraag,’ sprak hij verbeten, ‘zal ik het antwoord vinden.’

Commissaris Buitendam zag er ontspannen uit. Enige dagen verlof hadden een paar vermoeide plooien in zijn gelaat gladgestreken. Om zijn mond dartelde een glimlach. ‘Exhumatie?’ riep hij geamuseerd.

De Cock knikte.

‘Exhumatie,’ herhaalde hij. ‘Ik wil de lijken van de mensen die op de begraafplaats Zorgvlied onder de namen Ronald Kruisberg, Hendrik-Jan van Assumburg en Richard Strijdbaar ter aarde zijn besteld laten opgraven.’