Albert Baantjer - De Cock en moord op bestelling

‘Toen moest je zijn kamer af?’

De Cock knikte. ‘Voor de achtenvijftigste keer in mijn leven.’

De telefoon op het bureau van de oude rechercheur rinkelde.

Vledder reikte naar het toestel, pakte de hoorn en luisterde. Het duurde slechts luttele seconden, toen legde hij met een loom gebaar de hoorn op het toestel terug.

De Cock bezag het gezicht van zijn jonge collega. Het stond strak. ‘Wat is er?’vroeg hij gespannen.

Vledder beet op zijn onderlip.

‘Er ligt weer een jonge vrouw dood in haar woning,’sprak hij mat.

‘Waar?’

‘Op de Brouwersgracht 512.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Kennen we dat adres?’

‘Daar woont Marianne van Hoogwoud. Dat moet je weten. Ze heeft zelf haar adres aan jou opgegeven.’

‘Callgirl van Lovable?’

‘Precies.’

De Cock schudde misnoegd zijn hoofd.

‘Het zal toch niet waar zijn?’

Vledder boog zich naar hem toe.

‘En raadt eens door wie onze wachtcommandant beneden werd gebeld?’

‘Geen idee.’

‘Everdine de Bruijn.’

De Cock trok zijn neus iets op.

‘Everdine de Bruijn,’herhaalde hij geschokt.

Vledder knikte.

‘Ze blijft wachten op onze komst.’

Vledder klapte met de volle vuist van zijn rechterhand op het blad van zijn bureau.

‘Karel van Montfoort,’siste hij verbeten. ‘Ik bezweer het je, het is Karel van Montfoort. Dat is de man achter al die moorden. Marianne van Hoogwoud was zijn derde ex-geliefde. Wie weet tegen hoeveel ex-geliefden die man een wrok heeft. Laten we die vent toch arresteren voor hij nog meer slachtoffers maakt.’

De Cock reageerde niet. De oude rechercheur blikte naar de klok boven de deur van de grote recherchekamer. Het was kwart over één. Hij kwam uit zijn stoel overeind en wendde zich tot Vledder.

‘Hoe laat heb jij vanmiddag die sectie?’

‘Twee uur.’

‘Breng mij met de Golf naar dat adres op de Brouwersgracht. Dan rij jij vandaar door naar Westgaarde. We kunnen dokter Rusteloos niet bij het lijk van Henriëtte Vermeer laten wachten.’

Vledder keek hem vragend aan.

‘En wat doe ik na de sectie?’

‘Dan ga je terug naar de kit. Als ik klaar ben met mijn onderzoek op de Brouwersgracht, loop ik dat stukje wel naar de Warmoesstraat.’

De oude rechercheur sjokte naar de kapstok.

Vledder kwam hem na.

‘Als dokter Rusteloos op Westgaarde niet te lang werk heeft, kom ik liever naar de Brouwersgracht.’

‘Zo je wilt.’

Ze verlieten de recherchekamer en zakten de twee stenen trappen af naar de hal. Jan Kusters achter de balie wenkte hen naderbij.

‘Ik heb een surveillancewagen naar de Brouwersgracht gestuurd,’sprak hij gehaast. ‘Jan Peekel meldde zich zojuist via de mobilofoon. Hij sprak van een derde kopietje en vertelde dat hij bij de dode vrouw ook een levende vrouw had aangetroffen.’

De Cock knikte.

‘Ik begrijp de uitdrukking “derde kopietje”. Hij was ook bij de twee vorige moorden. De levende vrouw is Everdine de Bruijn. Zij gaf de melding aan jou door. Waarschuw alvast de meute voor me.’

‘Dat heeft Jan Peekel al gedaan.’

‘Prachtig.’

De oude rechercheur liep het bureau uit.

Vledder volgde.

Via de Oudebrugsteeg liepen ze door de regen naar de houten steiger achter het politiebureau. Bij het portier van de Golf bleef De Cock even staan en keek omhoog. De regen kletterde op zijn gezicht.

‘Ik hoop niet,’gromde hij, ‘dat Marianne van Hoogwoud in dit onzalige uur werd vermoord.’

Vledder keek hem niet-begrijpend aan.

‘Onzalige uur?’

De Cock wees omhoog.

‘De hemel zit potdicht. Daar komt geen ziel door.’

Vledder opende het portier en stapte in. Toen De Cock naast hem zat, keek hij opzij en vroeg weifelend: ‘Denk jij dat Marianne van Hoogwoud voor een plek in de hemel in aanmerking komt?’

De Cock knikte nadrukkelijk.

‘Hoeren en tollenaars,’sprak hij opgewekt, ‘ze waren Onze- Lieve-Heer het dierbaarst.’

Jan Peekel tikte ter begroeting tegen de rand van zijn uniformpet. ‘Ik heb die levende vrouw,’meldde hij, ‘maar zolang in onze surveillancewagen laten plaatsnemen. Ze was helemaal in de war. Ze huilde en jammerde bij het lijk of ze een familielid had verloren. Ik was een moment bang dat ze zich op die dode griet zou storten.’

De Cock grinnikte.

‘Pas op dat ze niet verdwijnt.’

Jan Peekel schudde zijn hoofd.

‘Mijn maat let op haar.’

‘Heeft ze nog iets gezegd?’

Jan Peekel antwoordde niet direct. Hij liep vanuit de keuken voor de oude rechercheur uit naar de woonkamer. Daar wees hij naar een dode vrouw op het marmoleum.

‘Zij heet Marianne van Hoogwoud. Dat was alles wat ik uit haar kon krijgen.’

De Cock knikte.

‘Dat is juist. Zij is Marianne van Hoogwoud. Een paar dagen geleden heb ik nog met haar gesproken.’

‘Een knap grietje.’

De Cock reageerde niet. Hij keek naar het lange blonde haar, dat als een waaier om haar hoofd hing. Haar bruine wijd opengesperde ogen staarden in het niets. Een klein stukje van haar tong hing uit haar mond. Om haar hals, dicht in het vlees gesnoerd, zat een roze sjaal. De helblauwe kamerjas die ze droeg, was kuis om haar lichaam gedrapeerd. Hij vermoedde het werk van de man of vrouw die haar had gewurgd. Er waren ook dit keer geen sporen van een worsteling.

De oude rechercheur hurkte bij de dode vrouw neer en drukte de rug van zijn hand tegen haar wang. Daarna voelde hij even aan haar kin.

‘Ze is al een paar uur dood,’sprak hij opkijkend. ‘Ik denk dat het gisteravond is gebeurd.’

Toen hij overeind kwam, kraakten zijn knieën.

Jan Peekel stootte hem van opzij aan.

‘Waar is uw maat?’

‘Naar de gerechtelijke sectie op het lijk van de vorige.’

‘Die van de Haarlemmer Houttuinen?’

‘Precies.’

Jan Peekel wees naar het lijk.

‘Alles wijst op het werk van een en dezelfde dader… een seriemoordenaar?’

De Cock trok een bedenkelijk gezicht.

‘Bij een seriemoordenaar is vaak seks het motief… seks in alle vormen die je maar denken kunt.’

Hij schudde zijn hoofd.

‘Bij de drie vrouwen die tot nu toe het slachtoffer zijn geworden, is seksueel niets gebeurd.’

Bram van Wielingen kwam de kamer binnen. Hij legde zijn aluminium koffertje in een lege stoel en liep op De Cock toe. ‘Ga je je leven beteren?’

‘Hoezo?’

Van Wielingen zwaaide met zijn armen.

‘Geen gestoei in de nacht met lijken, maar keurig overdag tijdens de normale diensttijd.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Ik kies de momenten niet zelf uit.’

De fotograaf blikte naar het lijk op de vloer.

‘Verrek… nog een.’

De Cock knikte met een zucht.

‘En ik ben er niet blij mee.’

Van Wielingen grinnikte.

‘Dat snap ik.’

De Cock zag dokter Den Koninghe in de deuropening staan. Achter hem torenden twee levensgrote broeders van de Geneeskundige Dienst met hun brancard.

De oude rechercheur wendde zich snel tot de fotograaf.

‘Schiet gauw een paar plaatjes zoals ze daar ligt, voordat de lijkschouwer uit piëteit haar ogen sluit.’

De Cock liep op dokter Den Koninghe toe en schudde hem hartelijk de hand.

‘Ik vrees,’sprak hij somber, ‘dat we weer met dezelfde dader te maken hebben.’

De oude lijkschouwer liep aan hem voorbij. Terwijl Bram van Wielingen nog flitste, hurkte hij bij het lijk neer. Met een devoot gebaar drukte hij met duim en wijsvinger de oogleden toe. Toen hij na zijn onderzoek overeind kwam, keek hij met een trieste blik naar De Cock op.

‘Het vrouwtje was feitelijk te jong en te mooi om nu al te sterven.’

De Cock onderdrukte een grijns.