Albert Baantjer - De Cock en moord op bestelling

‘Haar moordenaar dacht daar blijkbaar anders over.’

Dokter Den Koninghe poetste de glazen van zijn ziekenfondsbrilletje.

‘Ze is dood.’

De Cock glimlachte.

‘Dat vermoedde ik al.’

‘Geruime tijd. Ik schat dat haar dood zo’n vijftien à zeventien uur geleden intrad.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Gisteravond,’verzuchtte hij. ‘Onze moordenaar slaat alleen ‘s avonds toe.’

Bram van Wielingen maakte een shot van het meubilair en gniffelde.

‘Overdag,’reageerde hij snuivend, ‘heeft de goede man geen tijd… dan is hij aan het werk.’

De Cock keek de fotograaf een paar seconden peinzend aan. Daarna nam hij afscheid van dokter Den Koninghe en wenkte de broeders met hun brancard naderbij.

Terwijl hij geboeid toekeek hoe de broeders het lijk van Marianne op de brancard legden, een laken over haar heen drapeerden, de canvasflappen toesloegen en de riemen vastsjorden, gonsde het door zijn hoofd: overdag heeft de goede man geen tijd… dan is hij aan het werk. Het leek een hint om te onthouden.

Zachtjes wiegend droegen de broeders het lichaam van Marianne op de brancard de kamer af.

De oudste broeder keek om en vroeg:

‘Westgaarde?’

De Cock knikte traag.

‘Het beproefde recept. Een nieuwe prooi voor dokter Rusteloos.’

De broeder lachte.

De Cock overdacht ineens hoeveel slachtoffers van moord en doodslag hij in zijn lange loopbaan als rechercheur al van de pd had zien wegdragen. De gedachte vervaagde. Het waren er te veel.

Bram van Wielingen liep op hem toe.

‘Ik ben klaar. Morgenochtend heb je de plaatjes op je bureau.

Op Ben Kreuger hoef je vandaag niet te rekenen. De dactyloscoop is bezig bij een roofoverval op een bank waarbij slachtoffers zijn gevallen.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Ik maak wel een afspraak met hem voor morgen.’

De fotograaf nam zwaaiend afscheid.

De Cock glimlachte tegen Jan Peekel, die wachtend tegen een muur stond geleund.

‘Ga je terug naar de kit?’

‘Ja.’

‘Mag ik met je mee?’

‘Natuurlijk.’

De Cock sloot de woning af met de sleutel die hij aan de binnenzijde van de toegangsdeur vond. Met Jan Peekel daalde hij de trappen af.

Buiten op de Brouwersgracht opende hij het achterportier van de surveillancewagen, schoof haar rode plastic tasje iets verder naar haar toe en nam naast Everdine de Bruijn plaats.

Ze keek met een betraand gezicht naar hem op.

‘Ik zag hoe de broeders haar op de brancard in de ambulancewagen schoven. Waar gaat ze heen?’

‘Westgaarde.’

‘Wordt ze daar ook begraven?’

‘Vermoedelijk.’

Everdine de Bruijn schudde haar hoofd.

‘Ze was nog zo jong,’sprak ze triest, ‘en ze had nog zoveel plannen.’

De Cock keek haar van terzijde aan.

‘Hebt u er bezwaar tegen,’vroeg hij vriendelijk, ‘dat wij ons gesprek aan de Warmoesstraat voortzetten?’

Zonder haar antwoord af te wachten gaf hij Jan Peekel een teken dat hij kon vertrekken.

Everdine de Bruijn hing haar rode glimmende mantel aan de kapstok. Voordat ze op de stoel naast het bureau van De Cock plaatsnam, deed ze haar zuidwesterhoedje af. Haar lange gitzwarte haren gleden glanzend langs haar gezicht. Ze zette haar rood plastic handtasje op haar schoot en keek De Cock wat uitdagend aan.

‘Én?’

De oude rechercheur negeerde haar blik. Hij monsterde de deplorabele toestand van haar make-up en wees naar haar handtasje.

‘Bekijk uzelf eens in een spiegeltje. Sommige vrouwen voelen zich onzeker wanneer hun make-up niet deugt. Ik wil niet dat u zich onzeker voelt.’

‘Ik voel mij niet onzeker,’reageerde Everdine bits.

De Cock glimlachte.

‘Kijk toch maar even in een spiegeltje.’

Everdine deed haar tasje open en bekeek zichzelf lang en aandachtig. Met een minuscuul zakdoekje wreef ze haar verveegde mascara weg en bracht aan haar make-up nog wat reparaties aan. Voorzichtig deed ze het spiegeltje en het zakdoekje terug in haar tasje en keek glimlachend op.

‘Het was inderdaad een puinhoop.’

De Cock knikte.

‘Dat vond ik ook. Ik kijk het liefst naar goedverzorgde vrouwen.’

Hij zweeg even.

‘Volgens mijn collega heeft de dood van Marianne van Hoogwoud u nogal aangegrepen. Uw verdriet om haar dood leek oprecht. Kende u haar goed?’

Everdine liet haar hoofd iets zakken.

‘Ik hield van Marianne. U moet dat niet verkeerd opvatten. Er was niets tussen ons… geen gewriemel. Ik beschouwde Marianne gewoon als mijn dochter. Ze was een lieve meid en bijzonder intelligent.’

‘Toch werkte ze als callgirl?’

Everdine maakte een schouderbeweging.

‘Om haar studie te bekostigen.’

‘Bij Lovable?’

‘Ja.’

‘Wie is Lovable?’

Het duurde even voor Everdine antwoordde.

‘Mijn man en ik.’

De Cock keek verrast op.

‘U en uw man?’

Everdine knikte.

‘Wij verzorgen de contacten voor de meisjes. De aanvragen komen bij ons binnen. Uiteraard kunnen en mogen de meisjes ook zelf contacten leggen.’

De Cock dacht na.

‘Houden u en uw man een administratie bij?’

Everdine schudde haar hoofd.

‘Wij proberen de veiligheid van de meisjes zoveel als doenlijk te garanderen, dat wel, maar wij bewaren geen namen en adressen van onze contacten. De bedoeling is dat de privacy van de mannen die gebruikmaken van een callgirl, niet wordt aangetast.’

De Cock knikte begrijpend.

‘Hoe verliep uw ontdekking vanmiddag?’

Everdine de Bruijn zuchtte.

‘Ik kreeg al een angstig voorgevoel toen ik de deur van haar woning open trof. De situatie was vrijwel gelijk als bij mijn bezoek aan Henriëtte Vermeer in de Haarlemmer Houttuinen.

Ook toen stond alles open.’

‘Waarom liep u nu niet weg.’

‘Ik vond dat ik het bij Henriëtte Vermeer niet goed had gedaan,’zei Everdine hoofdschuddend. ‘Dat heb ik u al opgebiecht. Hoewel de schok nu groter was, mijn relatie tot Marianne was veel intiemer, voelde ik mij nu sterker.’

‘Waarom bezocht u Marianne vanmiddag?’

Everdine spreidde haar handen.

‘Om afscheid van haar te nemen.’

De Cock fronste zijn wenkbrauwen.

‘Afscheid?’

Everdine knikte.

‘Marianne had te kennen gegeven dat ze met haar werk als callgirl voor Lovable stopte. Ze was van plan om naar Amerika te gaan om daar haar studie voort te zetten.’

De Cock trok een denkrimpel in zijn voorhoofd.

‘Marianne van Hoogwoud,’overpeinsde hij hardop, ‘financierde hier haar studie door als callgirl te werken. Wilde ze zich in Amerika ook als callgirl aandienen?’

Everdine schudde haar hoofd.

‘Marianne speelde al jaren in de staatsloterij. Ze kreeg voor elke trekking altijd zeven loten opgestuurd. Er was nooit wat voor haar bij. Daarover beklaagde zij zich vaak. Maar bij de laatste trekking won ze plotseling een prijs van vierhonderdduizend gulden. Met dat geld zou ze haar studie in Amerika gaan financieren.’

Everdine liet haar hoofd weer zakken. Haar lange zwarte haren gleden als een gordijn voor haar gezicht.

‘Ik was zo blij voor haar,’sprak ze snikkend. ‘Ik heb haar een paar maal gekust en gefeliciteerd. Ik gunde het haar zo.’

De Cock zuchtte.

‘Het was achteraf toch niet zo’n gelukkig lot.’Everdine schudde haar hoofd.

‘Het leven is soms zo gemeen, zo bitter, zo ongelooflijk triest, dat je er alleen maar om kan janken.’

Ze maakte haar handtasje open, nam daaruit een gouden armband en hield die omhoog.

‘Close forever… die kwam ik haar tot afscheid brengen.’

Toen De Cock de volgende morgen na een lange verkwikkende nachtrust — hij lag om tien uur al in bed — de grote recherchekamer binnenstoof, trof hij Vledder tot zijn verbazing niet op zijn vertrouwde stek achter zijn computer.