Albert Baantjer - De Cock en de dood van een kunstenaar

‘Zo vervoer je toch een vuurwapen om geen sporen op het wapen te bederven?’

De Cock glimlachte.

‘Dat heb je goed onthouden. Wat is het voor merk?’

‘Een Webley & Scott.’

De Cock grijnsde.

‘Daar ging blijkbaar zijn voorkeur naar uit. Zitten er nog kogels in de kamers?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Ze zijn leeg.’

‘Munitie gevonden?’

Vledder knikte.

‘Vijftig patronen. Maar die zitten alle vijftig nog keurig in de verpakking.’

‘Matthijs van Slooten heeft dus zijn revolver gisteravond na de moord niet meer geladen.’

Vledder gniffelde.

‘Ik denk dat zijn belangstelling meer gericht was op het behandelen van de wond in zijn achterwerk.’

De jonge rechercheur hield de Webley & Scott opnieuw omhoog.

‘Ik zal mijn relaties bij de motordienst aanboren om het wapen en ook de munitie zo snel mogelijk naar het laboratorium in Rijswijk te krijgen. Als bij proeven blijkt dat de kogels in het lichaam van Peter Karstens en in de hond uit dit wapen zijn gekomen, dan hebben we een ronde zaak.’

De Cock schudde zijn hoofd.

‘Voor mij is de zaak nog lang niet af.’

Vledder legde het potlood met het wapen even in een fauteuil.

‘Wat wil je nog meer?’ riep hij bijna boos. ‘Binnen een dag kunnen we bewijzen dat Matthijs van Slooten de moord op Peter Karstens pleegde. Dat is toch een geweldig succes. Van zo’n succes kun je als rechercheur alleen maar dromen.’

De Cock krabde zich achter in de nek. ‘Ik ben nog niet tevreden. Ik wil het motief kennen. Ik wil de man of de vrouw achterhalen die Matthijs van Slooten heeft ingehuurd om Peter Karstens van het leven te beroven. Dan pas is het voor mij een ronde zaak.’

Vledder reageerde niet. Hij trok plotseling zijn gezicht in een ernstige plooi.

‘Ik heb iets vreemds ontdekt,’ sprak hij mysterieus. ‘Ik zal het je straks laten zien.’

‘Wat?’

‘In de slaapkamer van Matthijs van Slooten staat een kast waarin hij zijn kleding opbergt. Die kast staat halfopen en op de vloer bij de open kastdeur ligt slordig op een hoopje een mosgroen colbert. Naast dat colbertje vond ik twee pagina’s van De Telegraaf van vandaag.’

De Cock trok zijn neus iets op.

‘Losse pagina’s?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘De pagina’s zijn scherp gevouwen geweest. Dat is duidelijk te zien. In dacht aanvankelijk dat Matthijs van Slooten de pagina’s had willen bewaren omdat er iets in stond over de moord op Peter Karstens. Maar dat was niet zo. Toen ik de scherpe vouwen nader bekeek leek het mij toe dat het krantenpapier als verpakkingsmateriaal voor iets was gebruikt.’

De jonge rechercheur zweeg even voor het effect. Hij stak in een priemend gebaar zijn beide wijsvingers recht voor zich uit.

‘Onder een van die opengevouwen pagina’s lag een bankbiljet van vijftig euro.’

‘Laat zien.’

Vledder ging De Cock voor naar de slaapkamer. Hij wees naar het stilleven bij de open kastdeur.

‘Ik heb de krantenpagina’s en het bankbiljet van vijftig euro teruggebracht tot de situatie zoals ik die had aangetroffen.’

De Cock knikte.

‘Ik wil een brommende Bram van Wielingen niet uit zijn bed halen. Maar morgen moet hij dit tafereeltje maar fotografi sch vastleggen.’

Vledder keek naar hem op.

‘Snap jij er iets van, heb jij er een verklaring voor?’

De Cock wreef over zijn brede kin.

‘Ik vermoed, dat in die krantenpagina’s het bloedgeld was verpakt dat Matthijs van Slooten van zijn opdrachtgever of — geefster na de moord overhandigd heeft gekregen.’

Vledder grijnsde.

‘Dat zal toch meer dan vijftig euro zijn geweest?’

‘Aanzienlijk meer.’

‘En?’

‘Wat en?’

‘Waar is dat geld?’

De Cock maakte een weids gebaar.

‘Verdwenen… gepakt… gejat door de persoon die zo keurig gericht Matthijs van Slooten drie kogels door zijn hart joeg.’

Na enig zoeken vond Vledder aan een minuscuul haakje in de keuken de sleutel van de voordeur. Ze verlieten de kleine woning van Matthijs van Slooten. Vledder sloot de deur slotvast af en stak de sleutel in zijn zak.

‘Ik heb voor morgenmiddag,’ sprak hij verklarend, ‘een afspraak met Ben Kreuger van de dactyloscopische dienst. Hij kon zich niet eerder vrijmaken. Het personeelstekort bij hen is nog steeds niet opgelost. Er zijn geen mensen te vinden om het tekort op te vangen.’

De Cock snoof.

‘Zolang ik mij kan herinneren,’ gromde hij, ‘beloven alle politieke partijen bij de aanloop naar de verkiezingen met grote stelligheid dat de politie op korte termijn aanzienlijk zal worden uitgebreid en dat de veiligheid van de burger wordt gegarandeerd.’

Hij trok een grijns.

‘Maar het personeelstekort bij de Amsterdamse politie bestaat, zoals ik weet, al zeker veertig jaar.’

Hij gromde opnieuw, minachtend.

‘Veiligheid… vraag eens aan de vele slachtoffers van beroving hoe het voelt: een mes op je keel en een vreemde hand aan je portefeuille.’

De rechercheurs zakten beiden mopperend drie trappen af en sloften naar hun oude Golf. Somber zwijgend stapten ze in en reden van de Haarlemmer Houttuinen weg.

Het was weer gaan regenen. Dikke, vette regendruppels kletsten tegen de voorruit en trommelden op het dak. Vledder zette de ruitenwissers aan en De Cock liet zich diep onderuitzakken. Om de hypnotiserende aanblik van de zwiepende ruitenwissers te ontwijken schoof hij de rand van zijn hoedje tot op de rug van zijn neus. Na een poosje schoof hij zijn hoedje terug en blikte schuin omhoog.

‘Geen correspondentie gevonden?’

Vledder schudde zijn hoofd.

‘Er was in de hele woning geen brief te vinden, geen kladje. Er was ook geen lijstje met telefoonnummers. Geen rekeningen, niets. Ongewoon. Matthijs van Slooten had zelfs geen telefoonaansluiting.’

‘Vreemd.’

‘Och, met een mobieltje heb je geen vaste aansluiting meer nodig.’

De Cock grinnikte.

‘Misschien was hij analfabeet. Die komen in ons landje nog steeds veelvuldig voor.’

‘Ongelofelijk.’

‘We moeten morgenochtend maar eens met het bevolkingsregister bellen. Mogelijk dat er familieleden bestaan die iets over hem kunnen zeggen. En neem ook eens contact op met de rechercheur van het derde district, die in het begin van dit jaar de schietpartij heeft behandeld waarvan Matthijs van Slooten werd verdacht.’

Vledder keek schuin op zijn oude leermeester neer.

‘Je bent vandaag wel scheutig met je opdrachten.’

De Cock drukte zich iets omhoog, grijnsde breed, maar gaf verder geen commentaar. Vledder parkeerde de Golf op de steiger achter het bureau. Via de Oudebrugsteeg bereikten ze de Warmoesstraat, zoals ze dat al honderden, zo niet duizenden keren gedaan hadden. Toen ze de hal van het politiebureau binnenstapten wenkte Jan Rozenbrand De Cock met een kromme vinger. De oude rechercheur stapte loom op hem toe.

‘Toch geen nieuwe zaken?’ vroeg hij wat vermoeid. De wachtcommandant glimlachte.

‘Er zit boven een jonge vrouw op je te wachten.’

‘Op mij?’

Jan Rozenbrand knikte.

‘Ze vroeg naar rechercheur De Cock. En zover ik weet hebben we daar maar één van.’

De oude rechercheur keek op zijn horloge.

‘Het is halftwaalf.’ In zijn stem trilde ergernis. ‘Mag ik ook eens een keer naar huis.’

Jan Rozenbrand maakte een verontschuldigend gebaar.

‘Ik had via het hoofdbureau gehoord dat je om de meute had gevraagd. Ik weet wat dat betekent en verwachtte jou niet zo gauw terug. Dat vertelde ik haar, maar ze stond erop te blijven wachten.’

‘Wanneer was dat?’

‘Een goed uur geleden.’

‘Dus ze zit al een uur op mij te wachten?’

‘Minstens.’