Жорж Сименон - Першая справа Мэгрэ (на белорусском языке)

Мары подбегам вярнулася ў дом. У яе была такая тоненькая - проста асiная талiя, i сама яна ў стане была такая дробненькая, што, здавалася, яе пышная чупрына гатова была перакулiць пакаёўку.

Мары знiкла ў доме, а праз момант з'явiлася новая постаць - высокая, мажная жанчына цi дзяўчына ў касцюме колеру марской хвалi i ў сiнiм капелюшы, з белай вуалеткай у буйныя гарошыны.

Чаму Мэгрэ пачырванеў? Цi не таму, што бачыў гэту асобу толькi ў кашулi ў непрыбраным пакоi служанкi?

Гэта, безумоўна, не пакаёўка. Гэта магла быць толькi Элiз Жандро, якая, нягледзячы на паспешлiвасць, з вялiкай годнасцю, злёгку павiльваючы бёдрамi, шыбавала напрасткi да фiякра, у якiм i заняла месца.

Мэгрэ так расхваляваўся, што ледзь не праваронiў нумар экiпажа: "148". Але ён апамятаўся, запiсаў нумар i зноў залiўся чырванню - на гэты раз пад дапытлiвым позiркам Памэля.

- Вось такiя справы! - уздыхнуў апошнi, прымерваючыся, за якi б гэта жбаночак узяцца цяпер.

- Якiя iменна?

- Вось як бывае ў прыстойных шчаслiвых сем'ях, як той казаў.

Ён выглядаў iмянiннiкам. Аднак не ўсмiхнуўся i суха спытаў:

- Гэтага вы i чакалi, цi не так?

- Што вы маеце на ўвазе?

На твары гаспадара адбiлася пагарда, ён насупiўся i падсунуў Мэгрэ новую чарку. Усё яго аблiчча так i сведчыла: "Ён яшчэ скрытнiчае!"

I Мэгрэ, спахапiўшыся i жадаючы зноў увайсцi ў давер да тоўстага рэстаратара, спытаў:

- Гэта была мадэмуазель Жандро, калi не памыляюся?

- Абсалютна правiльна, месье. Гэта i была "Кава "Бальтазар", i, як мне думаецца, цяпер мы не хутка ўбачым яе на нашай вулiцы.

- Вы думаеце, яна паехала надоўга?

Гаспадар кiнуў на яго знiшчальны погляд. I Мэгрэ адчуў сябе як у магiле пад цяжарам яго паўсотнi гадоў, яго жыццёвага вопыту, той процьмы чарак кальвадосу, выпiтых з самымi рознымi людзьмi, i яго глыбокiм веданнем усiх таямнiц квартала, у якiм ён жыў.

- На каго вы працуеце? - раптам падазрона запытаўся Памэль.

- Ды... я нi на каго не працую...

У позiрку субяседнiка не было i ценю сумнення: "Хлусiш, мiлок!"

Памэль пацiснуў плячыма:

- Тым горш!

- Як вас разумець?

- Прызнайцеся, вы ўжо шнырылi па нашым квартале?

- Я? Клянуся...

Мэгрэ не манiў i адчуваў неабходнасць даказаць сваю шчырасць. А гаспадар спакойна азiраў яго, быццам не верыў нiводнаму яго слову, i нарэшце ўздыхнуў:

- Я прыняў вас за друга графа.

- Якога графа?

- Няважна якога, раз я памылiўся. У вас гэткiя ж выхадкi, гэткая ж манера горбiць плечы.

- Вы думаеце, мадэмуазель Жандро паехала да графа?

Памэль не адказаў - ён глядзеў на Луi, якi зноў узнiк на рагу вулiцы Фантэн. Пайшоў ён перад гэтым па вулiцы Бланш, значыць, зрабiў круг вакол цэлага квартала. Цяпер ён выглядаў весялейшым, чым быў перад гэтым. Здавалася, ён проста бязмэтна прагульваецца, цешачыся веснавой сонечнай пагодай. Акiнуўшы хуткiм позiркам бязлюдную вулiцу, ён з выглядам чалавека, якi не супраць кульнуць добра заробленую чарку белага вiна, зайшоў у тытунёвую крамку.

- Ён i да вас заходзiць?

Сухое, катэгарычнае "не".

- Ён быццам расстроены нечым. Неважнецкi выгляд.

- Цi мала ў каго неважнецкi выгляд, ды паспрабуй памажы ўсiм.

Цi не на Мэгрэ намякаў ён? З кухнi далятала бразганне посуду, а Памэль цiха, быццам самому сабе, працягваў:

- Калi б усе людзi гаварылi праўду...

У Мэгрэ было такое адчуванне, што зусiм нязначная драбнiца аддзяляе яго ад вельмi важных адкрыццяў, але тая драбнiца, на бяду, была даверам гэтага таўстуна, прапiтанага кальвадосам. Няўжо няма надзеi заваяваць яго? Ён, канешне, дарэмна прызнаўся, што не мае нiякага дачынення да графа. Увесь гэты ранак Мэгрэ, здаецца, падсцерагалi адны няўдачы.

- Я супрацоўнiк аднаго прыватнага вышукнога агенцтва, - прамовiў ён на ўсялякi выпадак.

- Вось як!

Што яшчэ мог ён сказаць, калi начальства папярэдзiла, каб ён не ўблытваў у гэту справу афiцыйную палiцыю!..

Ён зманiў, каб дазнацца праўды. Ён дорага заплацiў бы цяпер за тое, каб быць гадоў на дваццаць старэй i валодаць такой вагой i паставай, як яго субяседнiк.

- Я быў упэўнены, што нiчога не здарыцца!

- Аднак здарылася.

- Дык, па-вашаму, яна не вернецца?

Мэгрэ, мусiць, увесь час трапляў амаль у цэль, бо Памэль толькi адмоўчваўся i недвухсэнсоўна пацiскаў плячыма. Тады Мэгрэ вырашыў скарыстаць iншы сродак.

- Цяпер частую я, - абвясцiў ён, паказваючы на глiняны жбан з гарэлкай.

Няўжо гаспадар адмовiцца выпiць з iм? Але той зноў толькi пацiснуў плячыма:

- Якраз цяпер i някепска было б раздавiць пляшачку, - буркнуў ён.

I адправiўся за пляшкай у склеп. Калi Мэгрэ пасля выпiтага за дзень кальвадосу адчуваў сябе даволi няўстойлiва, то Памэль iшоў як па нiтачцы, яго не бянтэжыла нават лесвiца без парэнчаў, якая нагадвала звычайную драбiнку.