Жорж Сименон - Порт у тумане (на белорусском языке)

- Але, заходзiць...

- Ён быў тут шаснаццатага верасня?

Таможнiк, усё роўна як апраўдваючыся, сказаў суседу:

- Ён бы ўсё адно даведаўся пра гэта з партовага журнала!.. Быў ён тут... З-за туману яны нават правялi на ўваходзе ў порт ноч i адплылi толькi на золку...

- Куды?

- У Саўтхэмптан. Дакументы правяраў я... Яны везлi з Кана будаўнiчы камень.

- А больш брата Жулi тут не бачылi?

Цяпер таможнiк завагаўся. Уздыхнуў, дапiў ром.

- Трэба спытаць у тых, хто кажа, што бачыў яго ўчора... Асабiста я яго не сустракаў.

- Учора?

Таможнiк пацiснуў плячыма. У акно было вiдаць, як праходзiць паволi мiж муроў шлюза, узвышаючыся над усiм портам, велiзарны чорны параход - яго труба плыла над старымi дрэвамi ўздоўж канала.

- Мне трэба iсцi...

- Мне таксама...

- Колькi з нас, прыгажуня? - спытаўся Мэгрэ.

- Заплацiце другiм разам. Гаспадынi цяпер няма...

Людзi, якiя ўсё яшчэ чакалi, цi не здарыцца што-небудзь цiкавае каля Жарысавага дома, назiралi цяпер за ангельскiм параходам, што стаяў ужо ў шлюзе. Мэгрэ выйшаў з шынка. У гэты момант да порта падыходзiў нейкi мужчына, i камiсар здагадаўся, што гэта мэр, якога ён бачыў ноччу здалёк.

Гэта быў чалавек высокага росту, гадоў прыкладна сарака пяцi пяцiдзесяцi, ружовашчокi, трохi цяжкаваты. На iм быў шэры строй паляўнiчага, на нагах - гетры. Мэгрэ падышоў да яго.

- Пан Гранмэзон? Камiсар Мэгрэ, з крымiнальнай палiцыi.

- Вельмi прыемна, - машынальна вымавiў мэр i паглядзеў на шынок. Потым зiрнуў на Мэгрэ - i зноў на шынок, нiбыта кажучы: "Дзiўнаватая кампанiя для такой персоны!"

Ён iшоў да шлюза, цераз якi трэба было перабрацца, каб выйсцi да Жарысавага дома.

- Кажуць, Жарыс памёр?

- Кажуць, - адказаў Мэгрэ, якому мэраў тон не прыйшоўся даспадобы.

Звычайна так паводзяць сябе местачковыя "шышкi", якiя ўяўляюць, што яны пуп зямлi. Апранаюцца, як вясковыя арыстакраты, i аддаюць данiну дэмакратыi, пацiскаючы на хаду, бы мiжволi, рукi грамадзянам, кiдаюць iм пры гэтым два-тры нязначныя словы, а зрэдку нават распытваюць збольшага пра дзяцей.

- I вы ўжо знайшлi забойцу?.. Як я разумею, гэта вы прывезлi Жарыса i... Прабачце, калi ласка...

Мэр падышоў да iнспектара рыбааховы, якi, вiдаць, прыслугоўваў яму на паляваннi, бо Гранмэзон сказаў яму цяпер:

- Увесь чарот злева трэба выпрастаць... Адна з падсадных качак нiкуды не вартая, сёння ўранку была ледзь жывая...

- Добра, пан мэр.

Гранмэзон вярнуўся да Мэгрэ. Па дарозе паспеў пацiснуць руку начальнiку порта, спытаўшыся:

- Як тут у вас?

- Нармальна, пан мэр.

- Дык пра што, камiсар, мы гаварылi?.. Колькi праўды ва ўсiх гэтых расказах пра зашыты чэрап, вар'яцтва i ўсё такое?..

- Як вы ставiлiся да капiтана?

- Ён служыў у мяне дваццаць восем гадоў. Слаўны чалавек, бездакорны на службе.

- Сумленны?

- Яны тут амаль усе сумленныя.

- Колькi ён зарабляў?

- Па-рознаму, вайна ж усё пераварушыла... Аднак дастаткова, каб купiць дамок. Iду ў заклад, што ў банку ў яго было сама меней тысяч дваццаць пяць.

- А можа, больш?

- Не думаю. Ну, хiба што тысяч на пяць, але не больш.

У гэты час адчынiлi верхнiя вароты шлюза, i судна выходзiла ў канал, а другое, што прыйшло з Кана, рыхтавалася заняць яго месца ў шлюзе, каб выйсцi пасля ў адкрытае мора.

Стаяла цiшыня. Людзi сачылi вачыма за камiсарам i мэрам. З палубы ангельскага карабля матросы абыякава пазiралi на натоўп, не забываючыся манеўраваць.

- Што вы думаеце пра Жулi Легран, пан мэр?

Пан Гранмэзон прамаўчаў, пасля адказаў:

- Дурнiца, якой ускружыла галаву занадта пачцiвае Жарысава далiкацтва... Думае пра сябе... немаведама што... ва ўсякiм выпадку, зусiм не тое, што яна ёсць на самой справе...

- А яе брат?

- Я яго нiколi не бачыў... Мне казалi, што нягодны чалавек...

Перабраўшыся праз шлюз, яны падыходзiлi цяпер да агароджы Жарысавага дома, каля якой усё яшчэ ашывалiся некалькi хлопчыкаў.

- А чаго ён памёр?

- Стрыхнiн.

Выгляд у Мэгрэ быў сама рашучы. Ён ступаў паволi, засунуўшы рукi ў кiшэнi, у роце была люлька, якая пасавала яго шырокаму твару, - у яе ўваходзiла чвэрць пачка махоркi.

На нагрэтай сонцам агароджы ляжала белая кошка. Прыкмецiўшы людзей, яна ўскочыла i ўцякла.

- Вы не будзеце заходзiць? - здзiвiўся мэр, убачыўшы, што Мэгрэ чамусьцi спынiўся.

- Хвiлiнку! Як вы думаеце, цi была Жулi каханкаю ў капiтана?

- Не ведаю, - з раздражненнем адказаў Гранмэзон.

- Вы часта бывалi ў яго доме?

- Нiколi! Жарыс служыў у мяне, а ў такiх выпадках...

Зрабiўшы невялiкую паўзу, мэр усмiхнуўся - шматзначна, з годнасцю вялiкага пана.

- Пакончым з гэтым хутчэй, - дадаў ён, - калi вы не пярэчыце. Неўзабаве абед, у мяне будуць госцi...