Жорж Сименон - Порт у тумане (на белорусском языке)

- Як гэта?..

- Калi "Сэн-Мiшэль" зможа выйсцi ў мора?

- Хоць зараз! Усё ў поўным парадку! Цуд, а не судна, клянуся!..

Луi дапытлiва глядзеў на Раймона. Той вымавiў:

- У такiм выпадку прагуляйся на шхуне з Ланэкам i Сэлестэнам...

- Яны тут?

- Зараз прыйдуць... Некалькi тыдняў марской прагулкi... Далей адсюль... Каб пра "Сэн-Мiшэль" тут ужо болей не гаварылi...

- Я мог бы прыхапiць з сабою i сястру - займалася б кухняю... Ведаеце, Жулi не з палахлiвых...

I ўсё ж такi яму было няёмка перад Мэгрэ. Перад вачыма стаялi падзеi апошняй ночы. I ён яшчэ не ведаў, цi можна ўсмiхнуцца, маючы iх на ўвазе.

- Вы хоць не прастудзiлiся?

Яны стаялi на краi шлюза, i Мэгрэ адным штуршком адправiў матроса ў ваду.

- Здаецца, мой цягнiк адыходзiць у шэсць, - сказаў пасля камiсар. Аднак ён не рашаўся пайсцi. Глядзеў вакол сябе з сумам: гэты маленькi порт стаў яму дарагi. Усё ж такi цяпер яму былi знаёмыя ўсе яго закуткi... I ў якое толькi надвор'е не давялося яму пабываць цi не ў кожным з iх: i пад слабым яшчэ ранiшнiм сонцам, i ў буру, i ў дождж, i ў непраглядны туман...

- Вы едзеце ў Кан? - спытаўся Мэгрэ ў Раймона, якi ўсё яшчэ стаяў каля яго.

- Не адразу. Думаю, так будзе лепш... Трэба, каб прайшоў нейкi час...

- Час, - скончыў за яго Мэгрэ.

Калi праз чвэрць гадзiны вярнуўся Люка i спытаў, дзе Мэгрэ, яму паказалi на "Марацкi прытулак", дзе ўжо гарэла святло.

Праз запацелыя вокны шынка iнспектар угледзеўся ў камiсара...

Той сядзеў, ёмка ўладкаваўшыся на саламяным крэсле, з люлькаю ў зубах i кухлем пiва ў руках, i слухаў розныя гiсторыi, якiя расказвалi вакол яго людзi ў марскiх фуражках i гумавых ботах...

У цягнiку, гадзiн каля дзесяцi вечара, Мэгрэ ўздыхнуў.

- Мусiць, сядзяць цяпер усе трое ў кубрыку ў цяпле...

- У якiм кубрыку? - спытаўся Люка.

- На "Сэн-Мiшэлi"... На зрэзаным стале - лямпа, цяжкiя шклянкi i бутэлька галандскага джыну... Печ патрэсквае... Дай мне запалкi!..