Ivan Barkov - Kojonov Luchjo

Ŝi grandan kacon ja ne timis,
sed tutegale, laŭ natur'
al Luĉja kac' ŝi ne kutimis,
do devis pensi pri sekur'.

Sed jen – sonor'! Momento ĝua!
Minuto pasis, kaj la dua, –
aperis dece kaj sen hast'
delonge atendita gast'.

Jen antaŭ ŝi solide staris
sinjoro digna, kun impon'.
Li per drinkula baso knaris:
«Nobel' Kojonov – je dispon'!»

Li laŭaspekte tute bravis:
vestita kiel vera dand',
razita glate. Kaj ne gravis
odoro de kutima brand'.

«Ho, tre agrablas vin renkonti,
pri vi cirkulas bona fam'» –
dirinte jenajn vortojn, honti
komencis la vidvino jam.

«Jes, povus mi fieri inde
pri mia povo, sen vantem',
sed, ol aliajn kredi blinde,
prefere konvinkiĝu mem.»

Kaj plue kun la sama senco
ekfluis la babil-torent'.
Sed ŝin obsedis sola penso:
komenci fikon sen atend'.

Por ne malhelpi la babilon
Matrjona iris al la pord',
eksidis tie post ŝirmilon
kaj trikas ŝtrumpon en bonord'.

L' vidvin' kun Luĉjo – en izolo!
Do ŝi jam tremas pro ekscit',
en ŝia sango regas bolo,
pasio vokas ŝin al lit'.

Kun Luĉjo en duop' sidante,
pro la avido sen rezon',
komencis ŝi palpeti lante
en poŝ' de lia pantalon'.

Kaj sub la tuŝ' de ŝia mano
leviĝis tuj de Luĉjo kac',
kvazaŭ kuraĝa armeano –
potenca, forta en aŭdac'.

Palpinte l' kacon, tuj ekardis
vidvino, reve pri la pek',
tenere, dolĉe lin rigardis,
kaj flustris softe: «Luĉjo, ek!»

Kaj jam senĝene antaŭ li
demetas robon kaj babuŝojn,
nudigas bruston ĝis tali',
invitas ĝui kunan kuŝon.

Do ankaŭ Luĉjo tuj ekprancis,
celante ŝin kun fola strab',
kacegon sian li balancis
similan al mortiga klab',

surliten la vidvinon puŝis,
ĉemizon ŝian tiris sor,
per tuta korp' sur ŝin ekkuŝis
la kacon ŝovis sen pudor'.

Eksentis la vidvin' malbonon –
kvazaŭ enhavus ŝi timonon.
Komencis krii ŝi kaj jelpi,
sanktulojn ĉiujn vokis helpi.

Teruras ŝia krio gorĝa –
ne aŭdas Luĉjo. – Laŭtas plor'. –
Li spiras kiel balgo forĝa
kaj fikas, fikas kun fervor'!

L' parigistin' pro tia ĝemo
eĉ perdis maŝon dum la trik'.
Kaj flustras ŝi en tima tremo:
«Nu, li mortigos ŝin per fik'!»

Sed post hezito dum momento,
kun ŝtrumpo kaj trikila par'
Matrjona kure, kvazaŭ vento,
rapidas al la buduar'.

Matrjona buduaren kuras –
l' vidvin' senfortas. Per falus'
penetris Luĉjo al anus'
kaj ankaŭ bugre ŝin torturas.

Por rompi la turmentajn fikojn,
Matrjona nun en maltrankvil'
jen lian pugon, jen testikojn
komencis piki per trikil'.

Ekmuĝis li kiel leono,
faligis planken ŝin sen vort',
per longa kaco – draŝbastono
surkape frapis ŝin ĝis mort'.

Sed la vidvino lertan movon
(ankoraŭ pulsis ŝia kor')
sukcesis: kaptis la ĉurovojn
de Luĉjo – kaj deŝiris for.

Sed por Matrjona mavas fato:
mortigis li per kacobato
ŝin kvazaŭ muŝon, dum moment',
kaj falis mem sen viva sent'.

Troviĝis tie sekvatage
vidvin' – kun tru' ĝis umbilik',
parigistin', murdita plage,
Kojonov Luĉjo sen testik',
kaj naŭ kompletoj por la trik'.

Kadavro de Matrjona mute
trikilon tenis eĉ post frap' –
kun piĉ' nedamaĝita tute,
sed tamen kun rompita kap'!