Райса Каримбаева - Әңгімелер қазақ тілінде

Түтік ант беріп өлді.

– Біртүрлі, – дейді Жанель және ақымақтықты жалғастыруға асықты. Айгүл оны тыңдамады. Ол есеңгіреп, не болып жатқанына сенбеді. Оған оны ойнайтын сияқты көрінді. Бұл осындай әзіл. Ол күлді. Бірақ

содан кейін Жанель оның қолынан ұстап, шығуға ұмтылды:

– Енді мен саған бәрін көрсетемін, ол асығыс шырылдады, досын қаттырақ ұстап, байқамай тайып кетіп қаламын ба деп қорықты. Ол қатты ұстап алғаны соншалық, қолы ұйықтап, саусақ іздері көк түсті болды. Бес минуттан кейін олар М. есімді профессордың жеке кабинетіне кірді. Мұнда ол гипноз жасап, кеңес беріп жатқан. Гипноздың әсерінен адам жадыны жартылай жоғалтты, онымен бірге оның ақыл-ойы. Кезек ұзақ болған жоқ, он адам ғана болды. Ауылда нан кезегі кейде әлдеқайда ұзағырақ болады, өйткені бүкіл ауылда бір дүкен бар. Профессор М.-ның кеңсесінде сіз тіркеліп, алдын ала жазылуға тура келді, содан кейін олар уақытты белгілейді және осы уақытқа дейін сіз кіресіз. Ерте емес, кейінірек емес. Егер сіз кешіксеңіз, сіз мүлдем келмейсіз. Сондықтан адамдар мазасызданды, уақытты жиі қайталап сұрады және асығыс болды, тіпті қатты ашуланбады. Мұнда үшінші рет кім келді. бір аптаға біреу. Бір апта бойы нирванада, жұмақта болғандар. Кейде ақымақ жүздерімен, олар айдан күнәкар жерге құлап түскендей, олар не болып жатқанын түсінбей, кішкентай балалар сияқты жылап жатты. Бірақ аналар болған жоқ. Ал «балалар» қатты жылап жатты. сіздің анаңызға қоңырау шалу Көру күлкілі әрі жиренішті болды.. Жанель қабылдау бөлмесінде бос болмады, бірдеңе сұрап, хатшының сұрағына жауап беріп, бір жерге қоңырау шалды. Өз-өзіне қалған Айгүл қараусыз қалды. Олар оны ұмытып кетті. Ол дәретханаға барғысы келетінін Жанельдің құлағына сыбырлады және мақұлданған басын иіп, дереу шығуға ұмтылды.

Ол бұл жерден мүмкіндігінше қашуға тырысып, ұзақ жүгірді. Жел оның шаштарын қопсытып, нәзік сөйледі:

– Тезірек, тезірек, кішкентай ханшайым. Осы ақымақ және айлакер адамдардан босату үшін. Тез жүгір, мен саған көмектесемін. Оларды тоқтату үшін олардың көздеріне құм себемін …» – деп сыбырлады жел. Бір уыс құм мен шаң төбеге көтеріліп, құйында үлкен күшпен айналып, адамдарға қарай ұмтылды. Шаң мен желдің әсерінен ештеңе көрінбеді. Адамдар көздерін қорғау үшін қолдарымен газеттермен жабылды. Айгүл таксиге немесе автобусқа отыруға қорықты. Ол адамдардан қатты қорықты. Ол өзін осы қорқынышты дәрігер М.-ға апарамын деп қорықты, айналасына қарап, нирванада өтіп бара жатқан адамдардың ақымақ күлкілерін көріп, оған бүкіл қала осы дәрігерге қабылдауға бара жатқан сияқты көрінді. Әркім сиқырлағандай есінен айырылды. Сондықтан сән өте қысқа, әрең жабатын юбкаларға айналды. Барлығы және әр түрлі адамдар өздерінің «очарларын» ашып, жалаңаш жүретіні сондықтан.

«Олар жай ғана киінуді ұмытып кетті – бұл менің басымда жарқ ете қалды – Сол себепті бәрі бірдей іш киіммен жүреді, оны киім астында жасыру керек. Ұмытылған! Олар жай ұмытып кетті! Мен осында көшіп келгенде не ойлағанымды ойладым. « Ол ұзақ, ұзақ жүгірді. Ол жүгірді, демалуға тоқтады, сосын ессіз адам сияқты қайта жүгірді. Адамдар оны болдырмады және оны түсінбеді. Қаланың өз өмірі болды, мұнда бәрі әртүрлі, ауылдағыдай емес, және кез-келген ауыл осында тұра алмайды, уақыт пен ақшаның жедел ағынына ілеседі. Мұнда әркім өз мүмкіндігімен өзінше өмір сүреді.

Ақыры станцияға жеткен Айгүл пойызына мініп, анасына дәрі сатып алмай кетіп қалды. Дәрі-дәрмекті қалада тұратын Ахмет ағай сатып алады. Ол Айгүлден естіген оқиғаға күліп, бұлар алаяқтар, ал Алматыдағылар ауылдағылармен бірдей дейді. Айгүл жеңіл дем алады, бірақ ұзақ уақыт ағасына үйіне баруға батылы бармайды. Ол енді Жанельмен байланыс жасамайды. Миды жоғалту өте қорқынышты! Алла бұған жол бермесін!!

Сатира

«Көл» атты керемет, мистикалық фильмді қарау.

Жарты фильм үшін басты кейіпкер – ғылыми профессор алға, артқа, алға, артқа, ауылдан ауылға және артқа қарай жүрді. Жолда мүлдем ештеңе болған жоқ. Күңгірт табиғат «мистикалық» көңіл-күйді күшейте түсті. Иә, мен оның алға-артқа жүруінің езгісіз, мылжың музыка сүйемелдеуімен жүретінін ұмытып кеттім:

– Бум-барабум-бум-барарабум-бумм … – дабыл қағуды, дабыл қағуды еске түсіреді.

Қазірдің өзінде ұйықтап жатқан кезде мен бір қорқыныштың бұтақтар мен ескі баспалдақтардан жасалған импровизацияланған мұнарада профессорға қарап тұрғанын байқадым.