Райса Каримбаева - Әңгімелер қазақ тілінде

Қоңыраулы сағат қоңырау соғады, абыржулы!! Бүкіл үй үшін! Мен өтірік айтамын және қозғалмаймын. 5 минуттай ұйықтаңыз. Мен 40 минут ұйықтадым, төсектен секірдім, шалбарымды артқа қойдым, сүріндім, жерге құлап түсіп, жым-жырт ант бердім, тістерімді тазалаумен жүрдім, жол бойында мысықтардың құйрығын бастым. Ол айғайлайды, мен қорқынышпен айқайлаймын, өйткені мен өзім қорқатынмын. Тісті тазартудың орнына паста жұтып қойды, көйлегіме ыстық шай төгілді. Бір рет. Мен пәтерден бес-тоғызда жүгіріп шығып, аялдамаға асығамын. Автобус мұрын астынан кетеді, есік дәл мұрынның алдында тарсылдап, автобус кетеді. Мен оған тоқта деп айқайлаймын, бірақ ол естімейді. Мен айналама қараймын. Мен әдемі, ұзын аяқты аққұбаны көремін. Әдемі қыз!! Ол маған күлімсіреді!! Оның маған қарап күлетінін елестетіп көріңізші! Міне сәттілік!! Мен де оған күлімсіреп тұрмын! «Сол кезде машина келіп, оны алып кетеді. Мен күрсініп, витринаға қарап тұрмын. Айнамен мен өзімді пижамамен және тәпішкемен көремін..

Содан кейін көлік лужық арқылы үлкен жылдамдықпен өтеді. Шашылды!! – және бүкіл луж душтың астында тұрғандай, менің үстімде болды. Ол абдырап, ренжісіп жылап жібере жаздады. Мен иіскеп тұрмын. Бірақ сол кезде жанашыр әже себетке толы гүл себетін алып келіп, бәлішті мұрнымның астына қояды.

– Жей бер, немере, – дейді ол – Меніңше, сенің қарның аш, а?

Мен өзімді қатты қуандым, білесіз бе. Кем дегенде бір адам маған түсіністікпен қарады. Мен пирогты алып жеймін, үлкен кесектермен шағып аламын. Ол қарайды және жымиды. Мен ешқашан өзімді мұндай жақсы сезінген емеспін. Содан кейін ол мені қолтықтап алып, автобусқа отырғызады. Мен эмоциямен көптеген көз жасымды төгдім. Біз онымен автобусқа барамыз, біз оның жанында отырмыз. Мен пирог жеймін, ол маған, сосын терезеге қарайды. Пейзажды тамашалайды. Мен қайда бара жатқанымды ұмытып кеттім. Міне автобус аялдайды, біз түсеміз. Тағы да ол қолын ұстап, қырыққабат қосылған пирогты шығарады. Оның пирогтары өте дәмді! Біз орманда ағаштан жасалған қоршаулы қоршау бар үйге жақындаймыз. Мен өзіме келе бастадым.

«Сіз қайда келдіңіз? Бұл әже кім? Мен неге мұндамын?» Мен жұмысқа кешігіп келгенімді есіме алдым. Ол жай ғана қартайған адам қайдан-жайдан қашып, басына балдақпен «Банг!!» дегенде, тітіркендіретін әжейден қашып, орманға қашып кеткісі келді. ал қаздар алға-артқа, алға-артқа жүгірді. Әже кетті. Ол мені лашыққа сүйреп, бұрышқа лақтырып жібереді. Ал бұрышта мен сияқты сорлы адамдар бар. Біз оған картоп отырғыза бастадық. Егер мен оған арақ ішу туралы керемет ойға келмесем, біз кешке дейін үлгермес едік.…

– Тыңда!, Смирнов!! Менің тісіммен сөйлеме!! – деп зауыт директоры Иван Петрович күн күркіреді – Сіз ішкішсіз және ертегі айтасыз!

– Сонымен… дук… сол… мен неге жұмысқа кешігіп келдім…

Жіңішке жібек көйлек киген 28 жастағы жас қыз Айгүл провинциядан Алматыға, Көктөбеден келді. Алматы оны сұлулығымен таң қалдырды. Провинциялық, қарапайым киінген, еденге ұзын киінген қыз белгісіз қаланы аралап өтіп, стендтердегі әшекейлі ою-өрнектерге қарап, оны осы немесе басқа бутикке келуге шақырды, ол оны Саяхатқа апаратын автобусқа отырды. Автобус өте ерекше болған жоқ, өйткені мұнда кондуктор болмаған. Адамдар өздері жол ақысын темір жәшікке тиын тастау арқылы төледі. Жәшік қорапта майда әріптер жазылған кішкене қағазды түкіріп жатты. Төлегіңіз келсе, төлемегіңіз келмейді. Жақсы! Бостандық! Автобус жүрді. Айгүл терезенің қасында отырып, қала көрінісіне қарады. Көп қабатты үйлер, жарқын жарнамалық белгілер, ағаштар, адамдар ұшып өтті. Күн жарқырап, жазда ыстық болып тұрды, сондықтан кейбір гүлзарларда гүлдер қурап, сарғайып, тозып кетті. Ол өзінікін ойлап, атқа мінді. Анамның аяғы ауырып, оған ем іздеу керек болды. Флебуризм. Оның аяғы көгеріп, ісінген тамырлармен ауырған. Ол жүре алмады. Мен тез шаршадым. Айгүл оған алаңдап, емханаға барды, сонымен бірге ағасы тоқтады. Ағай үйде болған жоқ. Жұмыста. Кешке дейін тұрмау үшін, ол досымен күтуге шешім қабылдады. Жанель есімді досым қалада екі жыл тұрды және осы уақыт ішінде өте қалалық болды: әрең жауып тұратын қысқа мини юбка, иығына сәл түскен қызғылт толқынды шаш, күлгін ұзын тырнақтар және ол ақырын сөйледі, акцентпен, сондықтан қазақша сөйлеуді адам танымастай етіп тыңдау мүмкін емес. Ол Жанельдің диалектісін күлкілі деп ойлады, әсіресе «Болдьйы емес! Нағыз қазақтар аздап басқаша сөйлейді, бірақ ана тілін ұмытып кеткен мегаполистің тұрғыны оны түсіндіре алмайды. Айгүл микроавтобус терезесінің жанында отырып, досын есіне алды, содан кейін ол анасы үшін қайтадан мазалады: тамырлар – бұл алдын-ала болжанбайтын және қорқынышты ауру, Кез-келген сәтте тамырлар жарылып кетуі мүмкін.. Сол кезде не болатынын ойлау тіпті қорқынышты. Айгүл обсессивті қорқыныштан арылып, өзін ойлануға мәжбүр етті. жақсы. Жақсылық туралы ойлағанда, ол міндетті түрде орындалады. Бәрі жақсы болады. Айгүл бұған сенімді болды. Сол кезде ол жоғарыдан бір жерден дауыс естіді. Дауыс бар күшімен айқайлады және ашуланды: