Rəfail Tağızadə - Su üzərində bahar

Sənin çətirini alan küləyin,

öpüşü qonacaq yanaqlarına.

Enəcək, enəcək bir az aşağı —

o solan, göyərən dodaqlarına.

Bu yerin, bu göyün heç bilmədiyi,

ayın duymadığı, eşitmədiyi,

bir sevgi nəğməsi oxuyacağam

qara buludların qulaqlarına.

Daha bu əllərim çətirdi sənə,

o mil-mil barmağım pərdələnibdi.

Mənim baxışlarım şimşəkdən iti,

bulud pərən-pərən səpələnibdi.

Çırpdım küləkləri boz qayalara,

söndür, söndür məni, alışacağam.

Mənim coşan sinəm yelkən kimidi,

dəniz dodağından yapışacağam.

Öpüb həsrət çəkən baxışlarından

yenə hansı xəyal apardı səni?

Daha bu dənizin sahili bomboş,

yoxsa qağayılar qopardı səni?

Bu nə qəm-qüssədi, bu nə kədərdi,

bu dərdin içində necə bitmisən?

İndi haralarda axtarım səni?

Sən özün-özündən çıxıb getmisən.

Bu günlər düz on il qocaltdı səni.

Sınıq ürəyimdən qayıt yerinə.

Sənin hər gününə bir ad qoyardıq,

indi nə ad qoyaq bu on ilinə?

Səni apardığım səma yolunu

simşək cadar-cadar doğrayıb, töküb.

Əllərim göylərdən üzülüb tamam,

ruhumun üstünə qaranlıq çöküb.

Bu günlər düz on il qocaltdı səni.

Sınıq ürəyimdən qayıt sən geri.

Necə silim şəkildəki göz yaşın?

Çarpaz qollar boğur məni şəkildə.

Çıxart məni köynəyinin içindən

enib qalxır ürəyintək şəkil də.

İndi hara baş götürüb yol gedir

«gəl-gəl» – deyib, söz söyləyən baxışlar?

Göndər mənə, göndər doğma dərdləri

qucaqlaşıb öpüşsünlər tanışlar.

Üz-gözündə son illərin naxışı,

sevincimi qəmlər boğur haçandı.

Ha bağrıma basıb, basıb, hey öpdüm,

dərd sönmədi… təzə dərdlər oyandı.

…Danış şəkil, danış gözlər, danış, din.

Kim deyir ki illər bizi itirməz?

Baxma, mənim sən arxamca beləcə,

şəkil məni bir də geri gətirməz.

Qəlbinə özündən ağır yükləri

illərdi yığırsan, daha sığışmır.

Sənin ürəyini oxuyan kəsin

elə bilirsən ki qəlbi alışmır?

Sevincin sevincim, kədərin kədər,

sənsizlik çəkdiyim dərdlərdən betər.

Özün yüklədiyin o yüklər qədər,

içimdə sən boyda sən gəzdirirəm.

Dərd də dərd gətirir özündən böyük,

baxışım min kərə gözümdən böyük.

Alnımın yazısı üzümdən böyük,

içimdə bir qoşa mən gəzdirirəm.

Gecənin birində qapın döyülə —

baxıb görəsən,

qapının ağzında ağappaq adam.

Bir göz baxır sənə oyuq içində,

gələn dərd içində, soyuq içində.

Uzaqlardan gələn yorğun adamın

adı hecalana titrək səsində.

Sənə tanış gələn sönük gülüşü,

o nəm gözlərində ilişib qala,

səni xəyallardan xəyala sala.

Əvvəlki utancaq baxışlarıyla

səpə üst-başına ötən illəri,

oyada yuxulu xatirələri,

titrəyə içinin alt pərdələri…

Buna ürək dözər,

buna can dözər?

Bu təklik içində, sükut içində,

dərdlər öz-özündən alışan ola,

dərdlər bir-biriylə barışan ola.

Kösövü qaralmış, külü ağarmış

həsrətlər içində sənə yol alan,

o əski sevdalı yorğun adamın

üzünə qapılar açıla yenə:

Bir könül qapısı, bir ev qapısı…

Bir şəkil gəlməliydi o zərfin içində,

yazda kitab arasına qoyulan gültək.

Bir şəkil gəlməliydi o zərfin içində,

gecədən səhərəcən oxunacaq varaqtək.

Bir şəkil gəlməliydi o zərfin içində;

xatirələri çözələyəcək,

xəyalları söyləyəcək,

insana həyat yaşadacaq

bir şəkil.

Bir şəkil gəlməliydi o zərfin içində,

yer boyda, göy boyda;

sən boyda bir şəkil.