Rəfail Tağızadə - Su üzərində bahar

Fikirlər hissini boğur hər gecə.

Hey dolub-boşalan, dəyişən halın

o kövrək qəlbini yaşatsın necə?

Hər gülü anlayan, çiçəyi duyan

özünü duymurmu? İnanmaq çətin.

Əlimdə gizlənən titrək əllərin

söyləyir: «yanmaq da, danmaq da çətin».

Daha gecələrin yuxusu qaçıb.

Daha yuxular da şipşirin gəlmir.

Gecənin halını kim qaçırıb, kim?

Bu halsız gecələr özünə gəlmir.

Dəniz qaranlığı alıb qoynuna,

sahilin dərdini ləpələr çəkir.

Bulud arxasında gizlənib ay da,

gündüzün dərdini gecələr çəkir.

Bu gecə meh də yox, yatan ağacda

yarpaqlar boynunu budağa dikib.

Girmişəm gecənin dərə bətninə,

görürəm bir qızın yuxusu itib.

Hamıdan sakitdim, saf bir oğlandım.

Başımı aşağı salıb gəzərdim.

Günəşin altında qaralanacan,

günü saatlara düzüb bəzərdim.

Məni aya bölüb böyüdən ilin,

oxşar günlərində heç darıxmadım.

Düşüncəm yerində, ağlım yerində,

sözümdə bir kərə heç karıxmadım.

Sevincli gündüzün, xoş axşamların

günəşi nə gözəl, ayı nə gözəl.

Qayğıdan çox uzaq uşaq çağların

yağışı, payızı, yayı nə gözəl.

Elə ki sən gəldin… hər şey dəyişdi.

Dəyişdi zaman da, dəyişdi an da.

Allanan yanaqla, gülən ürəklə

mənə göz vururdu təzə güman da.

Məhvəri dəyişdi sakit ömrümün,

sükutlu həyatım içdən qaynadı.

Baxdım üz-gözünə, matım qurudu:

İlahi, bu necə gözəl aynadı.

Könül aynasında mən sən olmuşam.

Dəyişib əhvalım, dəyişib halım.

Qayıdım özümə, ya səndə qalım?

Qorxuram olanı əlimdən salım…

Qalmışam bu iki yol arasında.

İçimdən içimə səs pıçıldayır:

«Dözməz bu halına…, dözməz ürəyin.

Qaytar məni geri, qadanı alım».

Bu gedişin – zamanın… qəmi var, ağrısı var,

içində naləsi var, dərdi var, yanğısı var.

Körpələr boylanır təpə qəbirdən,

körpələr boylanır qəbir qucaqdan,

körpələr boylanır qan quyusundan.

Bir körpə anasın axtarır hələ

açılan güllənin alovlarında.

Bir gözdə analar güllələndilər,

bir gözdə ataya uçdu güllələr.

Güllələr körpənin son oyuncağı,

güllələr körpənin son dayanacağı.

Körpənin o torpaq tər sinəsində

sevdiyi qırmızı lalə böyüyür,

üstündə bir qara güllə yarası.

Günahsız körpələr, məsum körpələr,

körpə çağlarını yaşamadılar,

körpə adlarını daşımadılar.

Yarımçıq qoyulan ömür payıyla,

üzündə o donmuş qorxunc halıyla,

bir körpə dolaşır, bir körpə gəzir

Qanlı Xocalının gecələrində,

Kərkükün, Mosulun…

Hələb, Kabulun,

köhnə Varşavanın,

Osvensimin,

Xatının,

Bağdad, Dəməşqin,

Qarabağın

sevincsiz,

uşaqsız

küçələrində.

Ötür, illər ötür, zaman dəyişir,

səndə də, məndə də güman dəyişir.

Bu qara dünyada, yalan dünyada

kor fələk dolanan məkan dəyişir,

əldən ələ keçən sükan dəyişir,

naqisin xisləti dəyişmir ancaq.

Təmiz bildiyimiz o boz səmadan

hələ də o qorxunc mərmilər yağır

körpə evlərinə, xəstəxanaya.

Güllə səsi gəlir yerin altından.

Güllə səsi gəlir oyuncaqlardan.

Gecənin bu sakit, hüznlü vaxtı,

ürəklə qapımı kim olar döyən?

Doğmamı, özgəmi bu qəfil gələn?

Kimlərin yadına düşmüşəm görən?

Bu əski qapılı, əski qıfıllı

bu kasıb komamı kimdi tanıyan,

kimdi gecə vaxtı məni arayan?

Adamın ağlına min güman gəlir,

başımda min xəyal dolaşır, gəzir.

Çoxdan unutmuşam qonaq-qaranı,

Tanrımı göndərib gələn qonağı?

Qaranlıq gecəyə ay doğan kimi,

qapının ağzında gecə qonağı.

Bir əlim dəstəkdə, biri cəftədə.

Açım, ya açmayım?

Bilmirəm hələ…