797
H. D. Müller , в ук. соч. II, стр. 92 и 93: Nun haben wir früher gesehen, dass in dem Mythus von Melampus eine Heerde Rinder als Symbol der Fruchtbarkeit des Jahrs erscheint [?], und es ergiebt sich daraus [?!], dass der beordenfeindliche Wolf nur auf das Gegentheil, die unfruchtbare Jahreszeit gedeutet werden kann. Die beginnt in Griechenland mit der Zeit des θέρος, и т. д.
798
Там же стр. 121: — dass auch ihre Zahl keine zufällige… lehrt der Aktäonische Mythus. Denn hier wird die Gewalt, welche das olympische Wesen [sc. Актеона] vernichtet, ebenfalls einer Anzahl von fünfzig chthonischen Wesen beigelegt. Diese, unter der Gestalt von Hunden symbolisirt, deuten sich aber ganz von selbst [II] auf die fünfzig Caniculartage, und so müssen wir auch die fünfzig Wolfssöhne oder Wölfe als die Symbolisirung der gleichen Periode auffassen.
799
Там же, стр. 95.
800
L. Jurgiewics, D Jovis Lycaei natura cognominisque hujus ratione commentatio (Odessae, 1867).
801
Там же , стр. 27.
802
Hahn , Sagw. Stud., в ук. м.
803
Plat. Rep. VIII, 565 d.
804
Apollod III, 8, 1.
805
Cм. Heyne , к. ук. м., Observationes, стр. 264.
806
Мне самому не раз приходилось слышать польский oбopoт: Тéj посу młodzik (мужск. рода), sie rodził (в эту ночь родилась молодая луна).
807
H. D. Müller, II, стр. 110.
808
Tzetz. Lycophr. 481. Нe имея в настоящую минуту комментария Цеция под рукой, я должен был довольствоваться приведением этого места по Хр. Гейне и Г. Д. Мюллеру. Последний, странным образом, считает этот чрезвычайно интересный рассказ об ужасной катастрофе, напоминающей собою нечто вроде потопа, просто выдумкой, которая, по его мнению, была вызвана желанием удержать рассказ о вмешательстве Геи. Так как Никтим был принесён в жертву, то это вмешательство объяснялось будто бы тем, что Зевс продолжал разить землю ударами молний. Но каким образом Гея могла вообще попасть в этот рассказ, даже если Никтим и представлялся первоначально оставшимся в живых, – этим вопросом Мюллер не задаётся. См. H. D. Müller, II, стр. 85.
809
1 кн. Моис., гл. IX, ст. 13 слл.
810
Porphyr. Abst. II, 37.
811
Paus . VIII, 38, 7. Если бы рассказы о человеческом жертвоприношении были лишены оснований, то не может подлежать ни малейшему сомнению, что Павсаний старался бы их опровергнуть.
812
Plat. Rep. VIII, 565 d.
813
Plin. N. H. VIII, 34: itaque Agriopas, qui Olympionicas scripsit, narrat Demaenetum Parrhasium in sacrifirio, quod Arcades Jovi Lycaeo humana etiam tum bostia taciebant, immolati pueri exta degustasse et in lupum se convertisse.
814
Там же (раньше): homines in lupos verti rursumque restitui sibi, falsum esse confidenter existimare debemus, nut credere omnia, quae fabulosa tot saeculis comperimus.
815
Plut. De def. oracul. 15. Ср. К. О. Müller , Dorier, изд. Шнейдев. I, стр. 321 сл.
816
См. PIin. в. ук. м. с примечанием Гардуина: haec vox [versipellis] et apud Petronium exstat in fragm. p. 240 ubi de homine , qui magica arte lupi formam induerat «Intellexi , inquit, ilium versipellem esse, nor postea rum illo panem gustare potui: non si me occidisses».
817
Ср., напр., Kuhn и Schwartz, Nordd. Sagen etc., № 258 (стр. 232) с прим.
818
Относительно причин, способствовавших иногда распространению поверия о превращении человека в животное, сравни ниже, последние страницы.
819
Ov. Met. I , 220.
Signa dedi, venisse deum, vulgusque precari
Coeperat. irridet primo pia vota Lycaon,
Mox ait «Experiar, deus hic, discrimine aperto,
An sit mortalis. nec erit dubitabile verum».
Nocte gravem somno, necopina perdere morte
Me parat: haec illi placet experientia veri.
Nec contentus eo, missi de gente Molossa
Obsidis unius jugulum mucrone resolvit:
Atque ita semineces partim ferventibus artus.
Mollit aquis, partium subjecto torruit igni.
Quos simul imposuit mensis, ego vindice flamma
In dominum dignosque everti tecta Penates.
Territus ipse fugit etc.
820
Там же, 253:
Jamque erat in totas sparsurus fulmina terras:
Sed timuit, ne forte sacer tot all ignibus aether
Conciperet flammas, longusque ardesceret axis.
821
Clem. Alex. Potrept. 2, 36.
822
Nonn. Dionys. XVIII, 20. Что в этом участвуют и прочие боги, это произошло, вероятно, от смешения с рассказом о Пелопе, который рядом упоминается. Но могло повлиять и то обстоятельство, что при угощении Зевса участвовали многие, именно сыновья Ликаона. Во всяком случае, я счёл лишним останавливаться на этом, нигде больше не повторяющемся, свидетельстве.
823
Hyg . Fab. 176: ad Lycaonem Pelasgi filium Jovis in hospitium venisse dicitur et tiliam ejus Callisto compressisse; ex quo natus est Arcas, qui ex suo nomine terrae nomen indidit. sed Lycaonis filii Jovem tentare voluerunt, deus ne esset, [et] carnem humanam cum cetera carne commiscuerunt idque in epulo ei apposuerunt qui postquam sensit iratus mensam evertit, Lycaonis filios fulmine necavit. eo loco postea Arcas oppidum communivit quod nominator. patreni Juppiter in lyci figuram mutavit. Cp. [Eratost.] Catast 8.
824
Paus . VIII, 2, 3.
825
Paus. VIII, 2, 6.
826
Paus. VI, 8, 2.
827
Plin. в ук. м. Euanthes inter auctores Graeciae non spretus, tradit Arcades scribere, ex gente Anthi cujusdam, sorte familiae lectum ad stagnum quoddam regionis ejus duci, vestituque in quercu suspenso transnatare, atque abire in deserta transfigurarique in lupum et cum ceteris ejusdem generis congregari per annos IX. Quo in tempore si homine se abstinueritt, reverti ad idem stagnum, et quum transnataverit effigiem recipere, ad pristinum habitum addito novem annorum senio. id [? addit] quoque Fabius (?), candem recipere westem. Ср. H. D. Müller, II, стр. 100.
828
О смерти Ликаона вследствие удара молнией или происшедшего oт него пожара, говорят ещё только: (Eratosth.) Catast. 8. Suid., Lycophr. 481 (первый рассказ).
829
Читать дальше
Конец ознакомительного отрывка
Купить книгу