754
Schol. Odyss. в ук. м., ed. Buttmann, стр. 518.
755
Там же, стр. 517, где, для пополнения одного из рассказов, Буттманн указывает на Евстафия, стр. 710–713, которого в данную минуту я не имел под рукой.
756
Plut . Quaet. Graec. 38.
757
Ср. напр. Kuhn и. Schwarts, Norddeutsche Sagen, Marchen u. Gebrauche (1818), сказание № 186, стр. 159 сл. и № 279, стр. 249 сл. со сказкой № 4, стр. 326 слл.
758
Antonin Liberal. 11.
759
Suid. s. v.
760
Schol. Iliad. XIV, 291.
761
Нyg. Fab. 10. Hercules cum Pylum expugnaret Neleum interfecit et filios ejus decem, undecimus autem Periclymenus beneficio Neptuni avi in aquilae effigiem commutatus mortem effugit. То, что здесь Периклимен является сыном Нилея, конечно, не мешает правильности нашей догадки.
762
Eustath. ed. Rom. стр. 986, 38.
763
Parthen. Narr. amat. 13.
764
Hyg. Fab. 238: Qui filias suas interfecerunt: – CIymenus [Sch]oenei filius Harpalycen quod ei filium suum in epulis apposuit.
765
Hyg . Fab. 246: Qui filios suos in epulis consumpserunt: – Clymenus Schoenei filius ex Harpalyce filia filium suum. Cp. fab. 239, 242, 255, где М. Шмидт, в своем издании, вм. Oenei и Caenei всюду восстанавливает Schoenei. Заметим, что у Аполлодора упоминается о Климене, сыне Инея, царя Калидонского, брата Деяниры и Мелеагра, Apollod. I, 8, 1.
766
Schol. Thuc . I, 9.
767
Schol. Eur. Or. 5.
768
Изображение Дионы часто помещалось в храмах рядом с Зевсом, ср. Strab. VII, 7, 12, стр. 329. Что Диона, мать Тантала, является в сказании дочерью Атланта, это не противоречит, в сущности, тождеству и этой Дионы с супругой Зевса.
769
Paus. V, 13, 1.
770
Pind. Ol. 1, 25. Cp. Verg . Georg. III, 7:
…humeroque Pelops insignis eburno.
771
Ov . Met. VI, 406:
Concolor hic humerus nascendi tempore dextro Corporeusque fuit. Manibus mox caesa paternis Membra ferunt junxisse deos aliisque reportis, Qui locus est juguli medius summique lacerti, Defuit. Inpositum est non comparentis in usum Partis ebur. factoque Pelops fuit integer illo.
772
Paus . V, 13, 3. Последнее обстоятельство особенно важно для уразумения сказания о плече Пелопа.
773
Schol, Pind. Ol. 1, 37.
774
Suid.
775
Schol. Pind. Ol. 1, 38.
776
Jacobi , Handwörterbuch d. gr. u. röm. Mythol. стр. 836 сл.
777
H. D. Müller, Mythol. d. gr. Stamine, II, ч. I (1861), стр. 148 слл., где между проч., стр. 149, говорится: Das sind die Grundzüge des Mythus (двойная варка Пелопа)… In den Einzelheiten findet sich (в дошедших до нас источниках) manche Abweichung, worunter für uns nur Erwähnung verdient, dass die Bestrafung des Tantalos in der Unterwelt nur sellen in Beziehung tu jenem Frevel geselzt wird, sondern allerlei zum Theil recht wunderliche Gründe dafür angegeben werden. Man kann in diesen wol schwerlich etwas Anderes sehen, als Klügeleien alter Erklärer Homers, deren Erfindungsgabe sich angeregt fühlte, da s ie bei dem Dichter den Grund der Bestrafung gar nicht erwähnt sahen.
778
H. D. Müller, I (1857), стр. 112: Lykaon schlachtete seinen Sohn und setzte ihn dem Zeus zur Speise vor, wofür er zur Srtafe in einen Wolf verwandelt wurde. Der Wolf ist aber ein chthonisches Symbol (что следует ещё доказать); es könnte also eben so gut heissen: Lykaon fällt für sein Vergehen der Unterwelt anheim. Die Ubereinstimmung beider Mythen ist also eine fast wörtliche (1).
779
Там же, II, стр 152.
780
Там же, II, стр. 91: – Denn abgesehen davon, dass jede Motivierung, besonders die durch sittliche Gründe, der Regel nach in religiös symbolischen Mythen späteren Ursprungs zu sein pflegt, liegt es auf der Hand, dass der Gott im Mythus nicht bestralen kann, was er im Cultus fortwahrend als sein Recht in Anspruch nimmt. Dazu kommt etc.
781
Aesch. Ag. (ed. Dind.) 1583.
782
Там же, ст. 1605.
783
Там же, ст. 1096.
784
Там же, ст. 1217. Энгер говорит в своем школьном издании Эсхилова «Агамемнона» (1855): Es schient dass nach Aeschylus Atreus die Hand– und Fusstücke mit dem andern Fleische überdeckt habe, so dass Thyestes selbst, nachdem er gegessen, das Entsetzliche entdeckte.
785
Herodot. I, 119.
786
Herodot, I, 118 сл.
787
Cp. Ahrens ad Soph. fragm. (ed. Didot.), стр. 336: Antiquiores, Homerus, Hesiodus, alii nihil memoriae de discordia fratrum prodiderunl, quam in horrendum modum excoluerunt tragici. Ante Alcmaeonidem Welckerus docet nihil reperiri quo diseeusisse fratres colligatur. Если бы эта вражда была им известна, то не видно причины, вследствие которой они могли бы умалчивать о ней.
788
Нyg. Fab. 88. Atreus Pelopis et Hippodamiae filius cupiens a Thyeste fratre suo iniurias exequi in gratiam cum eo rediit et in regnum suum eum reduxit filiosque ejus infantes Tantalum et Plisthenem occidit et in epulis Thyesti opposuit. qui cum vesceretur Atreus imperavit brachia et ora puerorum afferri. ob id scelus etiam Sol currum avertit. Thyestes scelere nefario cognito profugit etc.
789
Aesch . Аg. 1191.
790
H. D. Müller, II, стр. 155 слл.
791
Paus . II, 22, 3; ср. III, 22, 4, где сам Вротей является сыном Тантала, конечно, старшего, считавшегося отцом Пелопа.
792
Hyg. Fab. 86: (Thyestes) Atrei filium Plisthenem, quem pro suo educaverat, ad Atreum interticiendum misit: quem Atreus credens fratris filium esse imprudens filium suum occidit.
793
Не знаю, вследствие каких комбинаций, в одном источнике является даже трое детей (с иными именами), умерщвлённых Атреем. Schol. Eur . Or. 800.
794
С именем Фиеста я считаю необходимым сравнивать ещё и эпитет Аполлона, Θυμβραίος, вм. Θυβράιος (кор. βορ). О человеческих жертвоприношениях Аполлону Фимбрейскому см. выше.
795
См., напр., выше, где говорится о Нэгельсбахе.
796
H. D. Müller, Mythol. d. griech. Stämme, II, ч. 1 (1861), стр. 73 слл., где помещено также историческое обозрение различных теорий о значении Зевса вообще и некоторых мифов о Зевсе Ликейском. В большей полноте приводится литература в ниже указанном сочинении Юргиевича (1867). Можно указать ещё: Suchier, Dе victimis humanis (1818), стр 15 слл.; Hahn, Sagwiss. Stud. стр. 505 слл. (1873).
Читать дальше
Конец ознакомительного отрывка
Купить книгу