Павел Ляхновіч - Суюнбай

- Суюнбай! У цябе запасной катлеты няма?

- Нэ зрзумэў!?

- Ну, яшчэ катлета ёсць? Дабаўка?

- Дабк. э-э. ёсць!

- Дык давай!

Борздзенька слізгае ў буфетную, праз пару імгненняў выскоквае з новай катлетай у лапцы. Хляпае яе на талерку перада мной: “Смачна есці!” - за суседнім сталом захіхікалі памочнік з механікам. Сапраўды, неяк нешляхетна абслужыў.

- Суюнбай, так падаюць жончынай маме, ды і то, калі яна загасцілася.

- Э-э... нэ зрзумэў!?

- Ну што тут незразумелага?! Ежу трэба падаваць на талерцы, а не ў мурзатай руцэ. I не на ўжыванай талерцы, а на чыстай!

- А-а! Зрзумэў! - з малпіным спрытам выхоплівае з-пад відэльца катлету. Знікае ў праёме дзвярэй. Узнікае. У правай руцэ па-ранейшаму мая катлета, у левай - чыстая талерка. Набліжаецца. “Хляп” на талерку, і мне пад нос: “Смачна есці!” Механік з памочнікам душацца, стрымліваючы смех. Ну што ты будзеш рабіць?

***

...На гадзінніку даўно за поўнач, але над сопкамі ляніва сунецца сонца, яно ў гэтых краях улетку не заходзіць. Дурныя крыкі чаек-бургамістраў. Яны вялізныя, мне здаецца - з беларускую хатнюю гусь. Кажуць, адным ударам дзюбы забіваюць пацука. (А і пацукі тут - ого-го!) А яшчэ - глытаюць рыбіну на два кілаграмы, сам бачыў. Рыбіна ўся не змяшчаецца, і птушка плавае з разяўленай дзюбаю, з якой тырчыць рыбін хвост. Ваенморы клічуць іх “бакланамі”. I слоўца гэтае, “баклан”, у прымяненні да чалавека з’яўляецца абразай. Нешта накшталт “пацука” ў цывільным асяродку. Бакланы. Пацукі. Сумна. Карабель на прывязі, а ўсё роўна прыходзіцца сядзець на “жалезе” тыднямі. “Дзе напісана, што ў вас павінен быць выхадны?”

Мне нешта не спіцца, я на юце, разглядаю даўно абрыдлы пейзаж. Ах, як хочацца замест гэтых гранітных сопак, парослых чэзлымі бярозкамі, любавацца хваёвым гаем. А замест шэрай вады ў губе - азёрамі Паазер’я!

Дын-дын-дын - нехта тапоча па жалезнай палубе. Хто гэта бегае сярод “ночы”? З-за кармавой надбудовы выскачыў Суюнбай. З тэрмометрам у руках.

- Ты чаго бегаеш? Чаму не спіш?

- Ташш старшына другой стацці Салаўёў загадаў замераць тэмпературу паветра.

Салаўёў гэта камандзір аддзялення стырнавых-сігнальшчыкаў.

- Тэ-эк. Добра, замераць. А навошта бегаеш?

- Ташш старшына другой стацці загадаў замераць ва ўсіх кропках верхняй палубы!

- Угм. Ну - замераў? А зараз ідзі спаць, Салаўёву даложыш, што я загадаў.

Раніцою, пасля пад’ёму сцяга памочнік выклікае з шыхта Салаўёва і ўручае яму тэрмометр: “А замерай-тка, галуб, тэмпературу паветра. Ды ва ўсіх кропках верхняй палубы, і мосціка”. Экіпаж рагоча.

***

На “мой параход”, які радзіма даверыла камандаваць, даглядаць і берагчы, пасялілі адмірала. Ну не адмірала, а контр-адмірала, бо “адмірал” - гэта тры “павукі” на пагонах, а ў нашага толькі адзін... Прыехаў з Масквы з праверкай нечага там, за ім бегаюць нашы штабныя, і запісваюць заўвагі. Праверыць, заўважыць непарадкі, за іх адпясочаць камдыва, той камандзіраў караблёў, яны - камандзіраў баявых часцей, і гэтак далей. Пасля гэтага ўсе будуць тыя заўвагі ліквідоўваць. Праз колькі гадоў на пытанне: “Што ты рабіў на флоце?” кожнаму ваенмору можна будзе зусім шчыра адказваць: “Ліквідоўваў заўвагі”.

Чарговы праверачны дзень скончыўся, і адмірал у кают-кампаніі. На завяршэнне вячэры Суюнбай ставіць перад флатаводцам шклянку гарбаты. У падстаўцы з мельхіёру, у гэткіх падаюць гарбату праваднікі вагонаў. Адмірал самавіта сёрбае, і самавітасць адразу некуды дзяецца - вада для гарбаты толькі што бурна каляхавала ў электрападагравальніку. Гэта такі бліскучы, вялізны, на два вядры, з нержавейкі паралелепіпед, замацаваны ў буфетнай на пераборцы.

- А-а! Веставы! - плюецца гарбатай адмірал. - Тэрарыст! Вораг! Боўдзіла! Што ты мне даў? Гэта ж кіпень! Камандзір! Што - цяжка падрыхтаваць прыстойнага веставога? Веставы! Гэта не гарбата, гэта дыверсія! Хуценька - дупу ў жменю! - мне нармальнай гарбаты. Не гарачай! I не халоднай! Ну, басмач, ангідрыт-т яго!..

Суюнбай кідаецца ў буфетную. Награвальнік булькае і вібрыруе на пераборцы. Дзе яму ўзяць халоднай? Рэакцыя імгненная: вылівае тры шклянкі на стол - ён таксама, як і награвальнік, з нержавейкі, ды яшчэ з бартамі, каб посуд не вылятаў у час гайданкі - потым анучкай прамакае імгненна астылую гарбату, і выкручвае ў шклянку. Раз-два-тры! Шклянка поўная. Выходзіць у кают-кампанію, ставіць перад адміралам. Той недаверліва дзьме, адсёрбвае, і задаволена бурчыць:

- Ну вось. Нармальна. Вас пакуль не адкляпеш.

***

Я зразумеў - для чаго ўсім “брацкім народам” СССР “старэйшы брат” падараваў кірыліцу! (Нават дзіўна, што прыбалты адбілі лацінку, а грузіны з армянамі - сваё. Малайцы - што яшчэ можна сказаць?) А для ўсіх астатніх - кірыліца і толькі кірыліца. I паспрабуй хоць муркнуць супраць!