Макс Шчур - Адрасная кніга

«наагул, вы курыцу есьці будзеце?»

і грукат у дзьверы «вы там яшчэ ня скончылі?»

(не, я яшчэ ня скончыў)

і іншыя дробныя непрыемнасьці

На наступны дзень з самай раніцы

паспаўшы хіба паўгадзіны ў аўтобусе

мы сустрэліся на занятках

была ангельская

на тэму «як я правёў выходныя»

да дошкі выйшла мая каханая

і штосьці расказвала

замест выкладчыцы

я ня мог уцяміць ні таго, што яна казала

ні таго, калі яна пасьпела ўсё гэта вывучыць

ні чаму яна пасьля бяссоннай ночы

выглядае так сьвежа, быццам я толькі сьніў усё папярэдняе

можа, гэта ўсё і сапраўды было п’янай галюцынацыяй?

але тут яна раптам зьвярнулася да мяне

і строга па-ангельску прамовіла:

«Шчур, чаму вы ўвесь час усьміхаецеся?

Вы, напэўна, выдатна правялі выходныя?»

на што я, з апошніх сілаў трымаючыся

каб не расплакацца

ад шчасьця й ня выдаць сябе – то бок нас – перад астатнімі

адказаў: «Так,

я быў у Краіне Мальбара».

Найбліжэйшым да нашай «агульнягі» ўнівэрсамам

(сёньня ўжо сказалі б відаць «супэрмаркетам»)

быў «Юбілейны», так званая «Юбілейка»

прынамсі, мы былі ў гэтым перакананыя

бо тады яшчэ не было гугл-мапаў і інтэрнэту

у «Юбілейцы» прадавалі ўсякую шырпатрэбшчыну

зь якой нас цікавіла толькі піва

і беспатрэбшчыну

кшталту розных прысмакаў

але галоўнае што ў «Юбілейцы» ільга было да трэцяй раніцы

стаяць за столікам справа ад уваходу

глядзець нямецкую музычную тэлевізію «Віва Цвай»

і піць разьліўное нямецкае піва «Варштайнэр»

якім мой сябар Мінор, яшчэ адзін вэтэран «парнату» на Макаёнка

і знаўца нямецкай піўной ды іншай культуры

заліваў сваю бясконцую тугу па Нямеччыне

дзе пражыў агулам болей часу чым у Беларусі

гэта Мінор падсадзіў мяне на «Юбілейку»

куды мы потым хадзілі самымі рознымі дарогамі

зь Мінорам і безь Мінора

аднойчы ўв абыход цераз цэнтар

Гарадзкі вал, Раманаўскую слабаду, Кальварыйскую

калі фатаграфаліся паўголыя ў сьнезе

але ў асноўным нацянькі па Варвашэні

цераз Сьвіслач міма так званай «Стэлы»

за якою знаходзіўся лес то бок парк Перамогі

пераходзілі праспэкт Машэрава (цяперашні Пераможцаў –

у Менску праз адсутнасьць фантазіі

ці ня ўсё зьвязанае зь нейкай там перамогай)

і далей паварочвалі на Заслаўскую

увесь паход займаў каля сарака хвілін

і зь яго мы ніколі не вярталіся з пустымі рукамі

пагатоў з пустымі мачавікамі

а папіўшы як сьлед «Варштайнэра»

і затарыўшыся на дагонку «Старажытным» ці «Дражняй»

неяк мы зь Мінорам да позьняй ночы

абмяркоўвалі Фрыдрыха Ніцшэ й Квэнціна Таранціна

і раптам убачылі што піва скончылася

а да нейкіх высноў было яшчэ вельмі далёка

таму пастанавілі працягнуць размову па дарозе на «Юбілейку»

каб закончыць яе ўжо там пад «Варштайнэра»

у суседнім блёку адбывалася тым часам бурлівая п’янка

не пасьпеў Мінор замкнуць дзьверы

як на калідор высунула пысачку дзевачка Іна з Барысава

«Ой, хлопчыкі, а куды гэта вы сярод ночы сабраліся?»

«На Юбілейку», буркнуў Мінор

«Ой, а можна я з вамі?»

мушу сказаць што мне ў адрозьненьне ад Мінора

падабалася дзевачка Іна з Барысава

ня толькі пысачкай але і ўсім астатнім

і я нягледзячы на Міноравы пратэсты

палічыў гэта добрай нагодай бліжэй зь ёю пазнаёміцца

ужо на выхадзе з «агульнягі» мы заўважылі

што дзевачка Іна з Барысава бухая ў вусьцілку

і хацелі адправіць яе дадому

але дзевачка Іна жудасна ўпарцілася

бо вельмі хацела з намі на «Юбілейку»

што язык у дзевачкі Іны заплятаўся – гэта было паўбяды

а вось што запляталіся ногі – гэта было праблемай

тым ня менш мы за трыццаць хвілін сяк-так агоралі палову дарогі

спрабуючы працягнуць дыскусію пра Ніцшэ і Таранціна

і тут недзе ўжо каля «Стэлы» дзевачка Іна з Барысава

раптам перадумала ісьці з намі на «Юбілейку»

бо з намі маўляў нецікава

зрабіла піруэт і хіснулася ў зваротным кірунку

мы зь Мінорам пераглянуліся

разумеючы, што ня можам адпускаць дзевачку Іну

дадому адную ўначы ў ейным стане

пагатоў што да «Юбілейкі» заставалася ўсяго ўжо нічога

нейкія паўдарогі

схапілі паўпрытомную дзевачку Іну за рукі

і сілком пацягнулі яе ў кірунку «Юбілейкі»

дзевачка Іна пачала тут жа клікаць на дапамогу

і вішчэць нешта тыпу «Куды вы мяне цягнеце, хлопчыкі!»

«Гвалціць!» крыкнуў Мінор у якога ўвесь гэты час