Unknown - J.J.Sempe, R..Goscinny Joachim ma kłopoty

Kiedy się kładłem do łóżka, schowałem banknot pod poduszkę i długo nie mogłem zasnąć. A potem śniły mi się dziwne rzeczy: najpierw pan, który jest na banknocie i patrzy w bok, zaczął robić miny, a potem duży dom, który widać za nim, zamienił się w sklep pana Companiego.

Dziś rano przyszedłem do szkoły i jeszcze przed wejściem do klasy pokazałem swój banknot chłopakom.

— Ho, ho — powiedział Kleofas — co z nim zrobisz?

— Nie wiem — odpowiedziałem. — Tata dał mi go, żebym poznał wartość pieniądza; mam go wydać w jakiś rozsądny sposób. Najbardziej to chciałbym kupić sobie samolot. Prawdziwy.

— Coś ty — powiedział Joachim. — Prawdziwy samolot kosztuje co najmniej tysiąc franków.

— Tysiąc franków? — zawołał Gotfryd. — Zwariowałeś? Tata mi mówił, że samolot 1 R o l a n d — słynny rycerz, bohater najstarszej francuskiej epopei, której treścią są walki Karola Wielkiego z Saracenami w Hiszpanii. Wg legendy Ro-land poległ w wąwozie Roncevaux w Pirenejach, osłaniając z oddziałem straży tylnej — armię cesarską. Dokonawszy cudów waleczności Roland ginie, lecz przedtem usiłuje złamać swój miecz, zwany Durandalem, nie chcąc, by jego ulubiona broń wpadła w ręce wroga.

kosztuje co najmniej trzydzieści tysięcy franków, i to mały.

Wtedy żeśmy się wszyscy roześmieli, bo Gotfryd to straszny kłamca i wygaduje niestworzone rzeczy.

— A może byś kupił atlas — powiedział Ananiasz, który jest najlepszym uczniem w klasie i ulubieńcem naszej pani. — Są tam przepiękne mapy, pouczające zdjęcia i to się bardzo przydaje.

— Chyba nie myślisz — powiedziałem — że wydani pieniądze na książkę. Zresztą książki dostaję zawsze od cioci na urodziny albo jak jestem chory. Nie skończyłem jeszcze tej, którą dostałem przy śwince.

Ananiasz popatrzył na mnie, a potem odszedł bez słowa i wziął się do powtarzania gramatyki. Wariat z tego Ananiasza!

— Najlepiej kup piłkę nożną, to sobie wszyscy pogramy — powiedział Rufus.

— Wolne żarty — powiedziałem. — Pieniądze są moje i nie mam zamiaru kupować za nie rzeczy dla innych. Mogłeś sam zostać czwarty z historii, jak masz ochotę pograć w nogę.

— Ty chytrusie! — krzyknął Rufus. — Zostałeś czwarty tylko dlatego, że jesteś pupilkiem naszej pani, jak Ananiasz!

Ale nie zdążyłem mu przylać, bo zadzwonił dzwonek na lekcję i musieliśmy ustawić się parami przed drzwiami do klasy. Zawsze to samo z tym dzwonkiem: ledwie zaczniemy się bawić, dryń, dryń! — trzeba iść do klasy. A potem, kiedyśmy już stali w parach, do szkoły biegiem wpadł Alcest.

— Spóźniłeś się — powiedział Rosół, nasz opiekun.

— To nie moja wina — powiedział Alcest — dostałem na śniadanie o jednego rogalika więcej.

Rosół westchnął ciężko i kazał Alcestowi poszukać sobie pary i wytrzeć z brody masło.

W klasie powiedziałem do Alcesta, który ze mną siedzi: „Widzisz, co mam?", i pokazałem mu banknot.

Wtedy pani krzyknęła:

— Mikołaj! Co to za papier? Przynieś mi go natychmiast! Rozpłakałem się i zaniosłem banknot pani, która otworzyła szeroko oczy.

— Ależ — powiedziała — co to ma być?

— Jeszcze nie wiem — wyjaśniłem. — Dostałem od taty za Karola Wielkiego.

Widziałem, że pani z całej siły stara się nie roześmiać. Czasem jej się to zdarza i wygląda wtedy bardzo ładnie. Oddała mi banknot, powiedziała, że mam go schować do kieszeni, że nie trzeba się bawić pieniędzmi i żebym nie wydał go na głupstwa. A potem wywołała do tablicy Kleofasa, ale wątpię, czy jego tata zapłaci mu za stopień, który dostał.

Na przerwie, kiedy inni się bawili, Alcest pociągnął mnie za ramię i spytał, co zamierzam zrobić z moimi pieniędzmi. Odpowiedziałem, że nie wiem. Wtedy powiedział mi, że za dziesięć franków mógłbym dostać mnóstwo tabliczek czekolady.

— Mógłbyś kupić pięćdziesiąt tabliczek! Pięćdziesiąt, masz pojęcie? — powiedział Alcest. — Po dwadzieścia pięć na każdego!

— A dlaczego miałbym ci dać dwadzieścia pięć tabliczek? — zapytałem. — Pieniądze są moje!

— Zostaw go — powiedział Rufus do Alcesta. — To skąpiradło!

I poszli się bawić, ale ja mam to w nosie, no bo co w końcu, kurczę blade, dlaczego wszyscy czepiają się moich pieniędzy?

Ale pomysł Alcesta z czekoladą był bardzo dobry. Po pierwsze, strasznie lubię czekoladę, a po drugie, nigdy jeszcze nie miałem pięćdziesięciu tabliczek naraz, nawet w Buni, która przecież daje mi wszystko, co zechcę. Dlatego też zaraz po lek-jach poleciałem pędem do cukierni, a kiedy sprzedawczyni zapytała, czego chcę, dałem jej banknot i powiedziałem:

— Czekolady za całą sumę, Alcest powiedział mi, że powinienem dostać pięćdziesiąt tabliczek.

Sprzedawczyni spojrzała na banknot, potem na mnie i zapytała:

— Gdzie to znalazłeś, chłopczyku?

— Nie znalazłem — powiedziałem — dostałem.

— Dostałeś, żeby kupić pięćdziesiąt tabliczek czekolady? — spytała sprzedawczyni.

— No... tak — odpowiedziałem.

— Nie lubię kłamczuszków — powiedziała sprzedawczyni. — Lepiej odnieś ten banknot tam, gdzie go znalazłeś.

A ponieważ zrobiła groźną minę, uciekłem i płakałem przez całą drogę do domu. W

domu opowiedziałem wszystko mamie, a mama pocałowała mnie i powiedziała, że zaraz to załatwi. Wzięła ode mnie banknot i poszła porozmawiać z tatą, który był w salonie. A potem wróciła z dwudziestocentymową monetą:

— Kupisz sobie za to tabliczkę czekolady — powiedziała.

A ja bardzo się ucieszyłem. Myślę nawet, że połowę czekolady dam Alcestowi, bo to mój kumpel i zawsze się wszystkim dzielimy.

Robiliśmy z tatą zakupy

Po kolacji tata przeglądał z mamą wydatki z tego miesiąca.

— Ciekaw jestem, gdzie podziewają się pieniądze, które ci daję — powiedział.

— Ach! Jak ja lubię takie pytania — powiedziała mama, chociaż wcale nie wyglądała na zadowoloną.

I wyjaśniła tacie, że on nie zdaje sobie sprawy, ile kosztuje utrzymanie, że by zrozumiał, gdyby sam poszedł po zakupy, i że przy dziecku nie powinno się prowadzić takich rozmów.

Tata powiedział, że to wszystko zawracanie głowy, że gdyby on zajmował się robieniem sprawunków, żyliby dużo lepiej i oszczędniej, a dziecko najlepiej zrobi, jeśli pójdzie spać.

— Wobec tego — powiedziała mama — sam rób zakupy, skoroś taki mądry.

— Świetnie — odpowiedział tata. — Jutro niedziela, wybiorę się na bazar. Zobaczysz, że nie dam się nabrać!

— Juhu! — zawołałem. — Będę mógł iść razem z tobą? — I kazano mi kłaść się do łóżka.

Rano zapytałem taty, czy zabierze mnie ze sobą, a tata powiedział, że tak, że dzisiaj zakupy robią mężczyźni. Okropnie się ucieszyłem, bo bardzo lubię chodzić razem z tatą, a na bazarze jest bardzo fajnie. Pełno tam ludzi, wszyscy krzyczą i jest trochę tak jak na dużej przerwie, tylko że ładnie pachnie. Tata kazał mi wziąć siatkę na zakupy, a mama śmiejąc się powiedziała nam do widzenia.

— Śmiej się, śmiej — powiedział tata — zobaczymy, czy się będziesz śmiała, kiedy wrócimy z mnóstwem dobrych rzeczy kupionych po przystępnej cenie. Bo my, mężczyźni, nie damy się nabić w butelkę. Prawda, Mikołaj?

— Aha — powiedziałem.

Mama śmiejąc się ciągle oznajmiła, że nastawi wodę na langusty, które przyniesiemy, a my poszliśmy po samochód do garażu.

W samochodzie spytałem taty, czy to prawda, że przyniesiemy langusty.