Неизвестно: Дубянецкі

Такая “ласка” мяне абурыла. Я сказаў, што, па-першае, графік такі ніхто ня можа мне распрацаваць: я сам дамоўлюся з партнёрамі (ці яны са мною) пра час і месца сустрэчы; па-другое, перакладчыкі мне не патрэбны: з добрай паловай партнёраў я кантактую без перакладчыкаў, для астатніх у мяне будзе “свой” перакладчык (якога мне таксама без маёй просьбы прызначылі ў Менску).

Мае аргументы не пераканалі Конанава. Ён зноў сказаў, што “Масква патрабуе”. Я добра разумею цану прапануемых “паслугаў” – пад выглядам перакладчыкаў за мною сьледам будуць хадзіць кадэбісты.

10 красавіка 1985 г. Прачытаў у “Нёмане” (№ 3, 85) драму “Царский наставник” Эдуарда Скобелева. Гэта была спроба, прытым паводле майго даручэньня, ці лепш сказаць, просьбы, напісаць сьпецыяльную мастацкую рэч пра нашага славутага земляка, асьветніка, паэта, заснавальніка рукапіснай паэзіі Сімяона Полацкага. Скобелеўская драма чытаецца добра, але гэта ня тое, чаго я чакаў. Гэта вельмі маленькі перыяд і па часе, і па сваім значэньні ў жыцьці Сімяона, перыяд яго “дарэктарства” ў дзяцей рускага цара Аляксея Міхайлавіча. А я чакаў чагосьці цэльнага, завершанага пра гэтага вялікага дзеяча. Гэта зусім не папрок аўтару. Твор яго выдатны.

Маю і іншае чытаньне. Днямі папрасіў, каб мне прынесьлі рукапіс трэцяга раману Вячаслава Адамчыка “І скажа той, хто народзіцца”. Перад гэтай маёй катастрофай ён сам мне ўручыў яго са словамі: “Рабі ў ім ўсё, што палічыш патрэбным – выкрэсьлівай, дапісвай, падпраўляй, крытыкуй. Ты ж лепш памятаеш той перыяд, чым я. А я твайму густу веру”.

Раман напісаны гладка, чытаецца добра. “Умяшаньняў”, як кажуць у Галоўліце, я рабіў няшмат.

На старонцы 97-98 я са зьдзіўленьнем, але ж і з прыемнасьцю сустрэў кароткі пераказ расказанай мною калісьці Адамчыку гісторыі, сьведкам якой я быў у тым дзікім верасьні 1939 году.

У Вячаслава яна выглядае так: “Айця нясьпешна, больш зазіраючы на стосы раскладзеных на падлозе кніжак, прысеў пры стале.

– Гэта я з бібліятэкі агніака (мабыць, нейкая памылка, такога слова няма, можа, ognisko ці накшталт гэтага. – М. Д.) каляёвага (чыгуначнага клуба) аж тры мяшкі прывалок, – злавіўшы яго зірк, пахваліўся Царык. Днямі нейкі прадстаўнік з Нава­градку прыязджаў, – Царык пераважыўся, узяў з невысокага стосу чорную з залацістымі літарамі і залацістым адбіткам быка на вокладцы важкую кніжку, пагартаў яе, усьміхнуўся, прачытаўшы. – Во бачыш, габелен польскі, тканы ў Карэлічах.

І падаў Міцю не малы па фармату і памеру том:

– Энцыклапедыя старапольская! Удружу табе. Недзе тут яшчэ заваляўся другі томік… Ледзьве выратаваў…

– Як?! – перапытаў Міця, разгортваючы кнігу і гартаючы старонкі з гербамі.

– Сьмехата бярэ, як успомню. Ты, брат, веры не дасі. Падасьць мне кніжку і кажа: “Чытай”.

– А што, хіба сам ня ўмеў?

– Не… Я нават, зрэшты, падумаў. Ці ўмее ён па-руску.

– Прыкладаеце.

– Вот табе маеш, – Царык пацягнуў сябе за доўгі нос, чмыхнуў у яго. – Падаў кніжку Ажашковай і, калі прачытаў назву “Хам”, ажно чырваньню наліўся і кажа: “Вот они и называли вас так-то – хамами”. Ледзьве ўталкаваў яму, што гэта польская класіка.

– Скуль жа ж ён такі?..

– Недзе свае гадоўлі дурань…”

На палях супраць гэтай гісторыі я напісаў: “Са зьдзіўленьнем і радасьцю ўбачыў тут сваё апавяданьне, расказанае некалі Табе.

Дзякуй, што надаў яму тое значэньне, якое і належыць.

Крыху, праўда, Ты зьмякчыў сітуацыю. Але, думаю, гэта пойдзе на карысьць: у такім выглядзе можа праскочыць праз цэнзуру.

Ну, а з часам я ўсё-такі апублікую ўсю тую “цывілізатарскую” дзейнасьць “вызваленцаў”.

Падпісаў і паставіў дату: 10. IV. 85 г.

28 красавіка 1985 г. Пярэдадзень ад’езду ў Аксакаўшчыну. Сёе-тое трэба удакладніць. Зьвязваюся па тэлефоне з некаторымі супрацоўнікамі: з Жанай Сьця­панаўнай, з Серафімам Антонавічам. Перад ім паставіў задачу № 1 – давесьці да канца прадстаўленьне да заслужанага Лёні Прагіна; папрасіў, каб мне даставілі толькі што атрыманы з друку “Тэмплан’86”. Серафім кажа, што заўтра будзе сход з абмеркаваньнем “матэрыялаў” калегіі, “ ціснуць, кажа, на дысцыпліну, а галоўнае, што, здаецца, дазволілі браць М. Кусянкова загадчыкам рэдакцыі прозы”. Серафім вельмі задаволены – гэта ж яго кандыдатура, праўдзівей, яго, Пташнікава, Сачанкі, а там, недзе і Шамякіна, і Гаўрылкіна, і Мятліцкага, і астатніх гамяльчан. Кажа, што была “страшная” ананімка на Кусянкова, таму так доўга і “ўзгаднялі”. Ананімка з “высьвятленьнем” прычынаў, чаму ён апынуўся ў Сібіры.