Неизвестно: Дубянецкі

Больш Васіль пра гэты свой візіт да АТК нічога не сказаў. Ды й навошта. І так было сказана нямала!

Затое ён сказаў, куды сьпяшаецца. Як высьветлілася, цалкам на кінастудыі забракавалі фільм, што зрабіў Віктар Дашук пра яго. Я спытаў, з якой прычыны – тэхнічнай, ці “ідэйнай”. “Вядома ж, з ідэйнай, – сказаў Васіль, – шмат у якіх мясьцінах, на іх думку, я ня тое кажу, што трэба, яшчэ больш прыдзірак да тэкстаў Алеся Адамовіча”.

Канец нашай размовы засьпеў Ніл Гілевіч. Мы разьвіталіся. Ніл застаўся ў сваім кабінеце, Васіль паехаў на кінастудыю. Думаю, паехаў з перакананьнем нічога не мяняць у сваіх і Алесевых тэкстах. “Падстрыгаць” іх – іхняя справа, а даваць іншыя, лагодненькія, аўтарскія тэксты – ня варта. У нас ужо адзнакаю часу стала, што гара нараджае мыш.

12 студзеня 1985 г. Учора апоўдні завітаў да мяне Іван Шамякін. Мы давалі яму на рэцэнзію “Сяргея Палуяна”. Далі яму не таму, што ён ведае Сяргея і яго творчасьць, а таму, каб яго дзяржаўнае імя памагло нам выдаць гэту кнігу. Ён напісаў рэцэнзію. Станоўчую ў асноўным. Але цяпер ужо просіць сёе-тое перагледзець у рукапісе, даць грунтоўную прадмову, Рагойшаву, у якой “абавязкова растлумачыць некаторыя небясьпечныя мясьціны”. “Я здымаю, – сказаў І. Шамякін, – хвалебнае Сяргеева слова пра англічан. Яно не патрэбна”. “А каб гэта было хвалебнае слова пра рускіх, вы зьнялі б?” – спытаў я. “Ну што ты? Там якраз такога слова і не хапае”, – сказаў ён.

Перакінуліся на мае непрыемнасьці, у тым ліку і з-за Купалаўскіх “Тутэйшых”. Ён раптам сказаў, што яму, як галоўнаму рэдактару энцыклапедыі, забаранялі ў Купалаўскім энцыклапедычным слоўніку даваць артыкул “Тутэйшыя”. “Я ўсё-такі даказаў, што трэба, каб ня выклікаць буру ў эмігранцкіх колах, – сказаў Іван Пятровіч. – Дамовіліся даваць, але ж з негатыўнай ацэнкаю. Я ўжо і так сваёй рукою зьняў 47 артыкулаў з гэтага выданьня”, – прызнаўся герой і дэпутат, шматгранны член і лаўрэат Шамякін.

Трэба б даведацца ў Янкі1 ці ў Юзіка2, што гэта за артыкулы, якіх Шамякін напалохаўся. А раптам цэнзар акажацца сьмялейшым і палову з іх дазволіў бы?

21 студзеня 1985 г. Позьнім вечарам, калі не сказаць глыбокай ноччу, – бо было ўжо дзьве гадзіны – дачытаў аповесьць Канстанціна Лазінскага “Анекдот пра газон”. Твор невялікі, 157 старонак машынапісу. Мне яго закінуў неяк летась Міша Ч.1 з просьбаю “прачытаць, ацаніць, а там, можа, што і вырашыць”. Заявачка нічога сабе!

Трэба даведацца, дзе Міша пазнаёміўся з аўтарам, ці прапанаваў ён гэты твор куды-небудзь. Твор добры, вышэй сярэдняга. Вельмі сучасны. Відаць, аўтар не старэйшы за свайго асноўнага героя Аліка Арсеньнева (36 гадоў). Прысьвяціў ён яго сваёй жонцы, мабыць, Вандзе, а можа і не, ці Віце – Віта, – ці Франчэсцы? Усіх ён выпісаў з любоўю. Бо і герой яго ўсіх іх любіў па-свойму. З Вандаю бавіў цяпер час. З Інаю разьвёўся, але ж любіў (ці паважаў), у цяжкіх хвілінах раіўся з ёю, нават заходзіў у яе новую сям’ю. Ды і яна не была абыякаваю да яго. Франчэска – “апошняе мімалётнае захапленьне”.

К. Лазінскі вывеў ледзь не тыповага цяперашняга маладога інтэлігента. Але ж яго нармальная раскаванасьць, свабода мысьленьня – ня ўпісваецца ў кодэкс “станоўчага героя”, які навязваецца цяпер савецкай літаратурай. Таму і нялёгка будзе К. Лазінскаму друкаваць гэтую рэч. У маіх руках быў недзе трэці экземпляр яе. Значыць, некаму пасылалася яшчэ.

Аўтар – масквіч. А гэтая акалічнасьць ня дасьць мне прыняць яе да выданьня, таму, што надта багата пыліцца ў шафах рукапісаў сваіх аўтараў. Хоць, вядома, сярод гэтых рукапісаў мала такога ўзроўню, як аповесьць К. Лазінскага. Шкада!

Разам з гэтым творам Міша даў мне яшчэ адзін, значна меншы – 59 старонак. Той самы аўтар. Тая самая “хватка”, тая самая шырыня поглядаў. Твор называецца “З даваеннага нямецкага сямейнага альбома. Аповесьць”. Дзея адбываецца ў акупіраванным рускімі і амерыканцамі невялікім нямецкім гарадку. Паказаны сапраўдныя чалавечыя, сяброўскія адносіны паміж ваеннымі прадстаўнікамі абедзь­вюх краінаў, паміж салдатамі і асабліва паміж абодвума камендантамі капітанамі Прохаравым і Олтменам і іх жонкамі Кацюшаю і Надзін.

Аўтару, напэўна, давядзецца чакаць адпаведнай кан’юнктуры ва ўзаемаадносінах СССР – ЗША, каб яго твор убачыў сьвет.

22 студзеня 1985 г. Мне прыгадалі; што я – нейкі член нейкага рэпертуарнага савету (пры Міністэрстве культуры). Хітрая Н. Загорская хацела мець у сваім ускосным падначаленьні дырэктара выдавецтва, у якога яна павінна выдавацца. Напярэдадні нават пазваніла, сказала, што “вельмі дарэчы будзе там інфармацыя “Мастацкай літаратуры”.