Неизвестно - Дубянецкі

– Я, можа і паверу, Міхаіл, – сакоча цэнзар, – што недзе пракідваліся гуманныя немцы. Няхай сабе. Але ж цягнуць гэта ў юбілейную літаратуру… Ну, ты мне прабач…

Дарэчы Пепяляеў выпадкова сутыкнуўся з нашай літаратурай – замяняе нашага цэнзара, які цяпер у адпачынку. І вось ён быў вельмі зьдзіўлены, як гэта атрымліваецца ў нас, што “заўвагі і патрабаваньні цэнзара выдавецтва абмяркоўвае з аўтарам”.

– Абсурд нейкі, дый годзе, – гаворыць Пепяляеў, – аўтару раскрываецца прозьвішча цэнзара! Такое ў нас хіба раз у сто гадоў магчыма. А ў вас гэта, я чуў, сістэма.

– Так, мы сапраўды не хаваем перад аўтарамі яго памочнікаў, – зьедліва “падтакваю” я. – І аўтары нам удзячныя за гэта.

– Удзячныя, кажаш? Чыгрынаў і размаўляць са мною ня стаў. Падняў усіх супраць мяне. Я вымушаны быў даваць тлумачэньне начальству.

Пра гэта мне Серафім не казаў, таму мне цікава было слухаць гэтую горкую споведзь цэнзара. Сваімі рэмаркамі я непрыкметна ўцягваў яго глыбей у яе. І ён мне сказаў, што і яшчэ дзьве нашыя кнігі гэтымі днямі “працярпелі ўмяшаньне Галоўліту”, а якія – ён ня памятае(!). Вельмі зьдзіўляўся Серафімам, што, будучы галоўным рэдактарам, “дапускае такія памылкі”. “Мала таго, – кажа ён, – свае памылкі Андраюк падвоіў, аддаўшы гэты самы ўступны артыкул у часопіс “Полымя”. Мы і там яго правілі!”

На разьвітаньне Пепяляеў мне кінуў, што яго ня трэба абвінавачваць, бо ён “чысты, як голуб” і не сабе стараецца.

15 ліпеня 1985 году. Другі дзень у санаторыі “Нясьвіж”. Наш “нумар” 221 (ён нядаўна лічыўся як 61-ы) у цэнтральным корпусе, на супрацьлеглым канцы галоўнага фасаду. Зьнешняя сьцяна “нумару” складае фрагмент якраз гэтага супрацьлеглага фасаду. Ён, як і галоўны, часта паказваецца на ўсякіх паштоўках, буклетах, прасьпектах. Больш аніякіх заманлівых якасьцяў нашае жыльлё ня мае. Гэта як на канец ХХ стагоддзя жалю годны “нумар”, без элементарных выгодаў. Два ложкі, дзьве тумбачкі, два рознакаліберныя крэслы, дзьве вешалкі для ручнікоў, гардэробная шафа ды гэтак званы дыван на сярэдзіне падлогі – вось і ўсё, што павінна нагадваць нам утульнасьць і камфорт. Праўда, у парозе яшчэ вісіць на сьцяне рэпрадуктар “Сож”. І ўсё, калі не лічыць трохражковай люстры, настольнай лямпы і штораў на акне. “Нумар” больш высокі, чым доўгі. Сьцены жаўтаватыя, гладкія, голыя, без усялякіх архітэктурных ды іншых упрыгожаньняў. У галавох майго ложка – ацяпляльная батарэя на 13 рабрын, яна проста прычэпленая да сьцяны і падлогі, без дэкаратыўнага кожуха ці рашоткі. Падлога – паркетная са сьлядамі колішняга лаку, без аніякага бляску. Дзьвюхстворчатыя высокія дзьверы, пафарбаваныя бяліламі. Насупраць дзьвярэй – найбольш цікавы архітэктурны прадмет нашых “апартаментаў” – тое, што павінна лічыцца вакном.

Чаму я так не акрэсьлена кажу пра вакно? Яно ж альбо ёсьць альбо яго няма. А тут і ёсьць, і няма. Ёсьць, як шчыліна, праз якую паступае ў памяшканьне сьвятло, і няма, як архітэктурнай адзінкі. Само сабою знайшлося правільнае слова “адзінка” – тут мы маем дачыненьне акурат з паловаю адзінкі. Справа ў тым, што нашае недаакно – палова ад сапраўднага акна. Цэлае на нашую долю не дасталася. Таму што якраз “па акну” некалі перагарадзілі вялікі пакой на два. У абодвух атрымалася па палове арачнага вакна. Нашая палова, якую нам трэба ўспрымаць, як нешта цэлае, дзьвюхстворчатая.

У кожнай створцы аж па дзесяць падоўжаных уверх шыбінаў. Гэтыя створкі аздабляе зьверху “свая” палавінка арачнага закругленьня і тут яшчэ чатырнаццаць шыбінаў рознай велічыні – па зьнешняй паўакружнасьці чатыры найбольшых, ніжэй столькі ж меншых, ніжэй яшчэ чатыры меншых за іх і пад імі дзьве найменшых, ужо зусім трохкутных. Левая шыбіна правай створкі на двух завесах – значыць, адчыняецца: зьлева-направа. Гэта адзіная нашая фортка. Але ж пакуль цёпла, непатрэбная і яна – круглыя суткі адчыненае “ўсё” вакно.

Вонкавая сьцяна нашага пакою амаль метровай таўшчыні. Можна ўявіць сабе шырыню падаконьніка! Некалі можна было на ім слаць даросламу чалавеку, улічваючы, што шырыня поўнага, неперагароджанага, вакна – два метры. Распусьці аканіцы, што ўмацаваны ва ўнутраную частку сьцянной тоўшчы, і сьпі сабе на здароўе…

Невядома, як было б спаць на цэлым падаконьніку, а на нашых ложках спаць ня надта зручна. Яны ж таксама зьяўляюцца толькі палавінкамі шлюбнага ложка, нават і стаяць у розных кутках пакою. А муж і жонка – усё-ткі адно цэлае. Колькі шчасьлівых хвілінаў беспаваротна забіраецца ў людзей такім вось архігасьцінным метадам іх “добраўпарадкаваньня”!