Неизвестно - Дубянецкі

Трэба Галю супакоіць: мабыць, у рэдакцыі другога выйсця не было; няхай раздзеліць радасць з усімі тымі, хто трапіў у гэты гурт.

Бачу, не спадабалася ёй публікацыя не толькі паводле сваёй формы, але і зместам. Сярод надрукаванага няма ні “Даратэі”, ні “Амарылісаў”. Ёсць “Помста”, “Паэтычная хвароба”, “Я да цябе іду” – нармальная нізка. Вядома, у рэдакцыях заўсёды свае планы і праблемы, а адсюль і ўсякія нечаканасці звальваюць яны на шматпакутныя аўтарскія галовы. Загартаванаму і прывычнаму да ўсяго аўтару цяжка стрываць. А што ж ужо сказаць пра такіх птушанят, як Галя?

Ірынка чытае хутчэй за ўсіх нас. Вось і цяпер, пакуль мы сядзелі над “Беларуссю”, яна заявіла, што “засвоіла” ўжо і “Нёман”. Я не паверыў, але ж яна пераканала мяне:

– На 144-й старонцы там і пра цябе піша Рыгор Шкраба, – сказала яна, пад­нёсшы мне часопіс.

Сапраўды: “Вельмі важна, аднаўляючы праўду, – кажа крытык, – не ўпускаць дэталі і падзеі, якія часам гавораць пра чалавека больш, чым вялікія артыкулы. Ці памятаем мы, напрыклад, што першым крытыкам, які прыцягнуў увагу ўсесаюзнага чытача за аповесці “Мёртвым не баліць”, быў Міхась Стральцоў. Што на выданне аповесці асобнай кнігаю была накладзена забарона і зняць якую дапамог Міхась Дубянецкі. Дамогся цаною здароўя, і мы з захапленнем сёння мусім сказаць, што ён апярэдзіў час”.

“Патэлефаную і падзякую Рыгору Васільевічу, – падумаў я. – Усё-такі прыемна час ад часу адчуць, што людзі памятаюць тыя мае легальныя і нелегальныя намаганні дамагчыся немагчымага”.

Нярэдка ж дамагаўся!

14 красавіка 1988 года. Выдаўся “тэлефанічны” дзень. Раніцай патэлефанаваў Янка Брыль. Дамовіліся з ім сустрэцца а палове 15-й гадзіны. Праз нейкую гадзіну ініцыятар гэтай сустрэчы адмяніў яе. Сказаў, што пераацаніў свае сілы, што яму пасля бальніцы будзе яшчэ цяжка ісці. Новая дамоўленасць: заўтра ён будзе ў Доме літаратара на спектаклі Надзеі Прымы “Маці урагану” (па п’есе Ул.Караткевіча); на жаль, я не буду там: праект праграмы моўнай камісіі, якую я даваў яму на азнаямленне, ён перадасць мне праз Галю і Ірынку.

Апоўдні пазваніў Рыгору Васільевічу. Падзякаваў за добрае слова. Ён быў усцешаны гэтай падзякай. Не менш, чым я ягоным словам пра мяне ў друку. Сказаў, што яму ўжо патэлефанавалі з гэтае нагоды В. Быкаў і Я. Брыль.

18 красавіка 1988 года. Вось як шыкоўна разгарнулася ЦК Кампартыі Беларусі да 500-гадовага юбілею найвялікшага сына Беларусі Францішка Скарыны:

“Постановление Бюро ЦК КПБ от 25 мая 1984 года “О 500-летии со дня рождения Франциска Скорины”.

Согласиться с предложениями, изложенными в записке отделов науки и учебных заведений, пропаганды и агитации, культуры ЦК КПБ по этому вопросу (прилагаются).

Секретарь ЦК КП Белоруссии Н. Слюньков”.

А што ж “изложено в записке отделов”?

Перш за ўсё прапануецца прыняць пастанову (мабыць, сапраўдную? так і паверым!) “в год, предшествующий юбилею”. Цікава, ці многа чаго можна паспець за год?! Хіба што абысціся без манументальнага ўвекавечвання!

“Але ўжо цяпер, – шчодра вяшчае тое Бюро, – неабходна даць канкрэтныя даручэнні адпаведным міністэрствам і ведамствам рэспублікі”.

Вось гэтыя “даручэнні”:

“1. В течение 1985 – 1987 гг. провести дополнительный поиск материалов и документов о Скорине в архивах и библиотеках СССР, ГДР, Польши, Чехословакии и других стран.

2. Госкомиздату БССР обеспечить переиздание оригинальных работ Ф. Скорины, а также лучших научных и научно-популярных трудов о его деятельности и творческом наследии. В 1985 – 1990 гг. издать альбом, буклет, посвященные Франциску Скорине.

3. Провести в 1988 – 1990 гг. республиканский конкурс на лучшее воплощение образа Франциска Скорины средствами искусства.

4. Белгоскино выпустить короткометражный фильм об истории белорусского книгопечатания, начатого Франциском Скориной.

5. Министерству местной промышленности БССР к 1990 году изготовить юбилейную медаль и другие памятные сувениры, а Министерству связи – издать в 1987 – 1990 гг. почтовые открытки, марки, конверты, подготовить юбилейный календарный штемпель.

6. Министерству культуры БССР до 1985 г. рассмотреть вопрос о создании в республике музея книги”.

І што ж у выніку гэтага “мудрого руководства и неустанной заботы” мы атрымалі?

Кнігу прадмоў і пасляслоўяў Юбіляра.

Некалькі выданняў пра Яго дзейнасць.

Адзін альбом і адзін буклет (!!!).

Адзін кароткаметражны фільмік-панегірык пра росквіт у БССР выдавецкай справы (!).