Саиттуган — тат. (а.-т.) Сайд + Туган.

Саитхабиб—тат. (а.) Сайд + Хабиб.
Саитхази — тат. (а.) Сайд + Хади.
Саитхан — тат. (а.-т.) Сайд + Хан.
Саитхузя — тат. (т.-п.) Сайд + Ходжа.
Саитчура — тат. (а.) Сайд + Чура.
Саитшариф — тат. (а.) Сайд + Шариф.
Саитшсис — тат. (а.-п.) Сайд + Шах.
Саитъяр — тат. (т.) Сайд + Йар.
Сайад—а. «ловец, охотник».
Саййаф — а. «рубака, вооруженный мечом»; «палач».
Саййаф ад-Дин (Сайафуддин) — а. Л. Саййаф + Дин.
Сайбек — тат. (т.) Саин + Бек.
Сайдали — тадж. (п.) Сайидали.
Сайдар — тат. (т.) «источник красоты, добра».
Сайидали— п. (а.) Саййид + 'Али.
Сайидамир— п. (а.) Саййид + Амир.
Сайидахмад—п. (а.) Саййид + Ахмад.
Сайидим — т. (а.) «мой Саййид».
Сайидкул{и) — узб. тадж. (а.-т.) Саййид + Кул.
Сайидмурад — п. (а.) Саййид + Мурад.
Сайидмурод — тадж. узб. (п.) Сайидмурад.
Сайидмухаммад — п. (а.) Саййид + Мухаммад.
Сайидрахмон — тадж. узб. (а.) Саййид + Рахман.
Саййид (Сайид, Сайд ) —а. «господин, вождь племени»; 1. титул
потомков Пророка Мухаммада уважительное обращение к
суфийским шейхам.
Сайлан — п. «мелкие разноцветные жемчужины».
Саймуддин— тадж. (а.) стяж. ф. Сайид + Исам ад-Дин.
Саймурза — тат. (т.) Сайн + Мурза.
Саймурод — тадж. стяж. ф. Сайидмурод.
Саймухаммет — тат. (т.-а.) Сайн + Мухаммад; Сайд +
Мухаммад.
Сайрахмон — тадж. Сайидрахмон.
Сайф — а. «меч, клинок, сабля».
Сайф Аллах (Сайфуллах) — а. Сайф + АЛЛАХ (1).
Сайф ал-Бари — а. А. «меч Творца».
Сайф ад-Даула (Сайфуддавла) — а. Л. «меч государства».
Сайф ад-Дин (Сайфуддин) — а. Л. «меч религии».
Сайф ал-Ислам (Сайфулислам) — а. Л. «меч ислама».
Сайф ал-Мулк (Сайфулмулк) — а. Л. «меч царства».
Сайф ал-Мулук (Сайфулмулук) — а. Л. «меч царей».
Сайфали — п. (а.) Сайф + 'Али.
Сайфегази — тат. (а.) Сайф + Гази.
Сайфегали — тат. (п.) Сайфали.
Сайфегалим — тат. (а.) Сайф + 'Алим.
Сайфегани — тат. (а.) Сайф + Гани.
Сайфеислам — тат. (а.) Сайф ал-Ислам.
Сайфемулук — тат. (а.) Сайф ал-Мулук.
Сайфетдин — тат. (а.) Сайф ад-Дин.
Сайфи — а. «вооруженный мечом, клинком; человек с мечом».
Сайфиддин — тадж. узб. (а.) Сайф ад-Дин.
Сайфисаттар — тат. (а.) Сайф + Саттар.
Сайфисултан — тат. (а.) Сайф + Султан.
Сайфихан — тат. (а.-т.) Сайф + Хан.
Сайфияздан — тат. (а.-п.) Сайф + Йаздан.
Сайфияр — тат. (а.-п.) Сайф + Йар.
Сайфулло — тадж. узб. (а.) Сайф Аллах.
Сайяд — аз. (а.) Сайад.
Сайяр — а. 1. «идущий, странствующий, движущийся»; 2.
«спутник, планета».
Сайяф — п. (а.) Сайаф.
Сакиб — а. «проникающий, рассекающий, остроумный,
сообразительный, резкий, проницательный».
Сакит — п. (а.) «молчаливый, спокойный».
Сакиф —а. «умелый, искусный, опытный»; название арабского
племени.
Сакр — а. «сокол».
Салабат — п. (а.) «упорство, твердость».
Салабати Джанг — инд. «несгибаемый в битве».
Салабатхан — т. (а.) Салабат + Хан.
Салават — (а.) «восхваление, прославление, молитвы».
Салават Аллах — (а.) «благословение Аллаха».
Салам — а. «мир, покой, благополучие».
Саламан — а. порода дерева; Салман.
Саламат — п. (а.) «благополучие, невредимость, здоровье».
Саламатали — п. (а.) Саламат + 'Али.
Саламат Аллах (Саламатуллах) — п. (а.) Саламат + АЛЛАХ (1).
Саламулла — п. (а.) Салам + АЛЛАХ (1).
Салар — п. «глава, предводитель».
Салах —а. 1. «добро, благо»; 2. «благочестие, праведность».
Салах aд-Дин (Салахуддин) — а. Л. «благо веры». Султан Салах
ад-Дин Йусуф ал-Аййуби — мусульманский правитель,
освободивший Иерусалим от крестоносцев в 1187 г. В Европе
он известен как Саладин.
Салахетдин — тат. (а.) Салах ад-Дин.
Салахиддин — п. (а.) Салах ад-Дин.
Салджук (Селджук, Сельджук) — т. название тюркской
династии.
Салех—т. (а.) Салих.
Салик —п. (а.) «путник».
Салим — а. «мирный, невредимый, здоровый».
Салим ад-Дин (Салимуддин) — а. А. Салим + Дин.

Салим аз-Заман — а. Л. Салим + Заман.
Салим Аллах (Салимуллах) — а. Л. Салим + АЛЛАХ (1).
Читать дальше