Анатоль Казлоў - Дзеці ночы

Сам Хрыстос сказаў, што кожны. хто вызнае Мяне перад людзьмі, таго вызнаю перад Айцом Маім, Які ёсць у нябёсах. Не трэба забываць, што, стаўшыся хрысціянінам, чалавек павінен жыць заўсёдным і паслядоўным хрысціянскім жыц­цём у згодзе з настаўленнямі Святога Пісання. Бог патрабуе ад веруючага вернасці Яму ў зямным жыцці ажно да смерці.

Ісус Хрыстос ніколі не казаў, што жыць хрысціянскім жыц­цём будзе лёгка. Сваім вучням Ён нават сказаў, што, жывѵчы ў свепе, яны будуць перажываць цяжкасці. Але Ён таксама заявіў, што ім не трэба турбавацца аб гэтым. Гаму, што Ён перамог свет і дае паслядоўнікам Свой супакой. Гэта значыць, Ніначка, што Ісус перамог усе зямныя спакусы, якія прыводзяць нас да грашэння. Ён паабяцау раздзяліць Сваю пераможную моп з паслухмянымі веруючымі, калі яны будуць спадзявацца на яго для перамогі над грэшнымі спакусамі. Значыцца, хрысціянін павінен жыць у цеснай лучнасці з Ісусам, каб атрымліваць Ягоны супакой і духоўную моп.

Не забывай, дзіцятка маё, што Хрыстос сказаў: «Калі будзепе заставацца ўва Мне і словы Мае будуць зас гавацца ў вас, го чаго хочаце прасіце і станецца вам... Г эта сказаў Я вам, каб радасць Мая ў вас была і каб радасць вашая была поўнай».

Нінка ўважліва слухала Мары ну Сямёнаўну. Многаё, што чула са слоў жанчыны, было ёй знаёма з дзяцінства. ад сваёй любай бабулі Акуліны. Толькі бабулька гаварыла пра мудрае значна прасцей, мо з-за гэтаі а лёгка ўсё запаміналася.

У шыбіну акна нехта лёгенька сгукнуў раз, другі, трэці.

Цётка Марына не пачула. Яна з узнёсла-прасветленым тварам усё гаварыла і гаварыла пра вучэнне Хрыста, Ягоныя запаведзі і служэнне Ісусу.

Дзяучына адчула, як глуха і часта затранятала сэрца пал рэбрамі грудзей, як пахаладзелі і анямелі пальцы ног. Яна, па­сля здарэння ў ІІёнікавай кватэры, цяпер ужо з унутранап бояззю перавяла позірк на занавеску акна, а пасля ужо і на самыя шыбы. Там, за шклом, знадворку, на падаконні сядзеў снягір. Так, так, снягір.

— Вой! — выдыхнула Нінка.

— Што здарылася, дзяўчынка мая?

— За акном...

— Што там, дзетка? — не паварочваючы галавы, с пытал а цётка Марына.

— Снягір на падаконні.

— Снягір? — цётка Марына зірнула на акно.— Нікога там няма,— з палёгкай жанчына ўздыхнула.— Ператамілася ты, дзетка.

— Ды вунь ён сядзіць жа. Быццам дзюбай прыліп да акна і ўсміхаецца.

— Снегіры такой цёплай парой не прылятаюць, Ніначка. Ім зіма патрэбна са снегам і мяцеліцамі, а цяпер жа спёка на вуліцы, дыхаць нямашака чым. Супакойся, табе усё падалося.

«Наслухалася шэльму-баптыстку? — зноў прабіўся ў га­лаву Нінкі брыдкі голас незнаёмца.— Распусціла слюні, развесіла вушы, лярва вакзальная. Думала, што схаваешся ад мяне за блудаслоўем прыпыленай старой качаргі? — Снягір без перапынку барабаніў дзюбай у шыбіну, быццам склёуваў прыклеенае да акна проса.— Я паўсюды за табой гойсаю. не хачу, каб зноў белы госць ад душы Вілена завалодаў гваім цялячым розумам. Буду даймаць, пакуль не адрачэшся ад хлоп­ца, чуеш мяне, шлюндра?! Каціся да свайго палюбоуніка-задрыпалы. Рамэа і Джульета. Ха-ха, ванючкі, не паспяшаеш, і твой Юрка застанецца без ног. Чуеш мяне? Джульета занюханая!»

— Не, усё хлусня і няпраўда,— выдыхнула Нінка.

— Што няпрауда, дзетачка? — здзіулена перапытала цётка Марына.

— Я не вам, Марына Сямёнаўна. Не вам кажу, а яму. снегіру за акном. У яго пачварная галава і зубы-клыкі ў дзюбе. Ён забраў майго Вілена і хоча Юрку зрабіць калекам.

— Перахрысціся, дзяучына, накладзі на грудзі крыж. Адгані ад сябе нячысціка. Госпадзі, абарані яе!

— Мне трэба бегчы, цётачка! Бегчы зараз жа на вакзал. Інакш будзе нядобрае з Юркам. Снягір не шуткуе.

Нінка ўсхапілася з табурэткі і кінулася да ўваходных дзвя­рэй. 3 парога ўжо прагаварыла паспешліва:

— Дзякуй вам за ўсё, Марына Сямёнаўна, прабачце...

— Не забывай. Прыходзь да мяне сюды ці на станцыю мет­ро. Я штодня гам. Беражы цябе Усявышні.

Дзверы зачыніліся, аўтаматычна шчоўкнуў замок.

Нінка подбегам шыбавала да тралейбуснага прыпынку. Яна ўвесь час змахвала снегіра, які ўсеўся ёй на плячо каля пад’езда дома цёткі Марыны. Прахожыя здзіўлена паглядалі на дзяўчыну, адварочваліся, хаваючы няёмкія ўсмешкі.

«Чаго бяжыш? Усё роўна не паспееш. Ты ж клялася. што больш не вернешся да Юркі?»

«Як да мужчыны я і не збіраюся вяртацца. Мне шкода яго па-чалавечы. Адчапіся, брыдоцце, не ўсё табе на сіле!»

«Паглядзім».

«Ты баішся мяне. Баііпся, пачвара!»

«Я?»

«Ты! Я мацнейшая за цябе. Я ўмею любіць. маё сэрца адорана каханнем. Каханнем без выгод. Простым і глыбокім каханнем без падачак. Гэта ты ведаеш і баішся. Яно непераможнае... Маё каханне да Вілена...»