Арлоў Уладзімір - Добры дзень, мая Шыпшына

А ягоныя каляды, купаллі і ўсякія там балаганныя песенькі з вяночкамі! Каму ў наш час трэба гэтыя «святы», што ён «адраджаў» са жменькай вусатых і барадатых лайдакоў, якім абы пагарлапаніць ды паскакаць, нібы дзікуны, вакол вогнішча?

Няўжо ён разлічваў такой методай заняць маё месца?

Яніна

Верачка працавала цераз сценку, таксама на размнажальнай машыне. Разы тры на дзень мы сустракаліся на лесвіцы ці ў калідоры; яна, невысокая і стройная, у шчыгульных джынсіках і з загадкавай усмешкай на пульхных губках, праносілася міма, пакідаючы ў паветры ручаіну парфумавых пахаў. Пра Верачку ўвесь час хадзілі нейкія чуткі, але я ніколі не прыслухоўвалася да гэтых размоў.

I раптам яна, істота з іншага свету, з'явілася ў маім рабочым пакоі.

— Слухай, дарагуша,— уважліва аглядаючы мяне, пачала Верачка.— Нельга так жыць. Усё адна ды адна, як манашка. Пра цябе ўжо, між іншым, і праўда гісторыі расказваюць, што ты баптыстка. А апранаешся як! Ты ў люстэрка хоць раз зірнула? У цябе ж фігура найвышэйшага пілатажу, а ты яе ў нейкія торбы з рукавамі хаваеш.

Я разгублена маўчала, а Верачка невысокім прыемным галаском шчабятала далей:

— Адкрыю табе сакрэт. Адзін сімпатычны малады чалавек трэці тыдзень прагне з табой пазнаёміцца. Не здзіўляйся. Каханне з першага позірку. Між іншым, у суботу нас з табой чакаюць у госці, а я — адказная за цябе. Вось так, дарагуша. Даю табе два дні на роздум.

Цяжка перадаць, што ў тыя два дні рабілася ў маёй душы. Паміж хмараў, якія назаўсёды пахавалі нават надзею на шчасце, раптам бліснуў кволы праменьчык. Няўжо гэта праўда? Няўжо я магу быць камусьці патрэбнай? Я не ведала, верыць пачутаму ці не. У галаве была мешаніна з Вераччыных слоў. Сімпатычны малады чалавек... Фігура найвышэйшага пілатажу... Прагне пазнаёміцца... Нельга так жыць...

У пятніцу Верачка зноў напоўніла мой пакой водарам духоў.

— Значыць, заўтра а пятай.— Яна гаварыла, быццам усё ўжо вырашана.— Я тут для цябе сукеначку захапіла. З асабістых запасаў. Спадабаецца — магу адшкадаваць. З дзвюх палучак разлічышся.

Я слухала і ўяўляла сённяшні вечар і два выхадныя з глухой бабуляй ля тэлевізара, калі даходзіш да таго, што пачынаеш сумаваць па сваёй капіровачнай машыне. А мо і сапраўды нельга так жыць? — думала я.

Цяжка забыць, як збіралася на першае ў жыцці спатканне. Верачка памагла мне ўкласці каронай касу і злёгку падфарбавацца. Яна давала нейкія парады, якія не маглі дапяць мае свядомасці, бо я ператварылася ў суцэльны камяк хвалявання. Некалькі разоў я спрабавала адмовіцца і нікуды не ісці, але Верачка адно хіхікала і весялілася. Яго звалі Алікам.

Я надзіва добра, да драбніц, памятаю той вечар. У першыя хвіліны, як Алік пацалаваў мне руку, я, дазвання зніякавеўшы, баялася падняць вочы. Да ўсяго ў Вераччынай джынсавай сукенцы я сама сабе здавалася чужой і незнаёмай. Толькі калі Алік змусіў мяне пакаштаваць салодкага кактэйлю, я трошкі пасмялела і потым нават адважылася пайсці з ім танцаваць, хоць і чулася так, нібы ў кожнай руцэ трымала па вялізным клунку.

Верачка з Алікавым сябрам, гаспадаром кватэры, цесна абняўшыся, сядзелі пад таршэрам і сачылі за намі такімі цікаўнымі вачыма, быццам мы не проста танцавалі, а ставілі для іх нейкі спектакль.

Потым мы зноў пілі ружовы кактэйль, прыкусваючы цукеркамі і акуратнымі маленькімі лусцікамі з сырам і вяндлінай. Алік гаварыў розныя смешныя рэчы, і я безупынку смяялася. Потым стрэліла шампанскае, і мы глядзелі, як у пукатых шклянках падымаюцца і зноў патапаюць аблепленыя дробнымі срэбнымі пацеркамі кавалачкі шакаладу, і спрачаліся, чый усплыве раней. Крадком я пазірала на Аліка, і ён мне падабаўся ўсё больш і больш — уважлівы, з гожым смуглявым тварам і добрай усмешкай.

Алік папрасіў дазволу падвесці мяне дахаты. Па дарозе ён прызнаўся, што хоча падараваць мне што-небудзь на ўспамін аб гэтым вечары, і запрасіў на хвілінку зазірнуць да яго. Я адмаўлялася, бо ўжо было позна і я не ведала, як дазванюся да сваёй гаспадыні, але ён так шчыра засмуціўся, так прасіў... Дый на вуліцы было зімна, гуляў віскуцень, і я зусім застыла.

Алік адразу пабег на кухню ставіць гарбату. У ягонай кватэры было вельмі ўтульна: кніжныя паліцы, кактусы, цэлая зборня забаўных гліняных чарцянятаў, прыгожы стэрэапрайгравальнік з вялікай калекцыяй пластак. На століку каля свяцільні ляжалі часопісы з яркімі вокладкамі. Я хацела пагартаць іх і крыху здзівілася, што Алік неяк паспешліва схаваў часопісы, падсунуўшы мне альбом з фотаздымкамі.