Арлоў Уладзімір - Адкуль наш род

У вялiкiх палацавых пакоях Янку вабiлi развешаныя на сценах старадаўнiя мячы, шаблi, шчыты, стрэльбы-рушнiцы. Хлопчык мог доўга разглядваць гербы i партрэты сваiх продкаў. Ён ведаў, што Хадкевічы займалi ў нашай дзяржаве высокiя пасады i заслужылі вялікую павагу.

Пад кiраўнiцтвам хатнiх настаўнiкаў Янка рана навучыўся пiсаць i чытаць. Ён з ахвотаю займаўся гiсторыяй i арыфметыкай. Не меншыя здольнасцi i спрыт хлопчык выявiў i ў вайсковай справе. Ён з малых гадоў добра ездзiў на канi. Крыху пазней Янка выдатна авалодаў шабляй i рапiрай, навучыўся трапна страляць з лука i з агняпальнай зброi.

Першыя перамогi

Дзецi з заможных i знатных беларускiх сем’яў у тыя часы абавязкова атрымлiвалi добрую адукацыю. Ян спачатку вучыўся ў Вiльнi — у калегiюме i акадэмii. Потым ён паглыбляў свае веды ў Нямеччыне i ў iтальянскiм горадзе Падуi, дзе некалi Францiшак Скарына стаў доктарам лекарскiх навук.

Хадкевiч атрымаў добрыя веды з гiсторыi, геаграфii, матэматыкi. Ён ведаў лацiнскую мову, на якой можна было паразумецца з жыхарамi ўсiх еўрапейскiх краiнаў.

Хадкевiч старанна вывучаў кнiгi знакамiтых палкаводцаў. У сваёй вандроўцы па Еўропе ён завiтаў на востраў Мальту. Тамтэйшыя рыцары ўдала ваявалi з туркамi. Падарожнік з Беларусі шмат чаму навучыўся ў мальтыйскіх ваяроў.

Вярнуўшыся на Бацькаўшчыну, ён ажанiўся з княгiняй Соф’яй Слуцкай. Яна стала любай i клапатлiвай жонкаю. Хадкевiч часта пiсаў ёй з ваенных паходаў лiсты. Ён заўсёды называў жонку “адзiнай, каханай i наймiлейшай Зосечкаю”.

Ваярскi талент прынёс Яну першыя поспехi ў ратнай справе. Камандуючы уласным аддзелам коннiцы, ён праявiў адвагу пад час паходу ў паўднёвыя землi Малдовы i Валахii. За атрыманыя там перамогi Хадкевiчу даверылі адказную вайсковую пасаду палявога гетмана.

Шведская вайна

У тым часе Рэч Паспалiтая пачала доўгую вайну са Швецыяй за панаванне на Балтыйскiм моры. Вялiкi князь i кароль Жыгiмонт Ваза прызначыў Хадкевiча намеснiкам вялiкага гетмана i накiраваў у Прыбалтыку.

Нашае войска было параўнаўча са шведскiм невялiкае i горш узброенае. Ранейшыя камандзiры i каралеўскiя чыноўнiкi думалi найперш пра сябе, а не пра сваiх падначаленых. Жаўнеры доўга не атрымлiвалi грошай i часта галадалi. Нярэдка яны мусiлi здабываць сабе ежу рабункамi або наогул уцякалi дахаты. Ян Хадкевiч хутка навёў дысцыплiну. Ён сурова караў парушальнiкаў, але клапацiўся, каб ваяры заўсёды былi накормленыя i апранутыя, каб мелi добрую зброю i сытых коней. Грошы на войска з каралеўскай скарбнiцы прыходзiлi нерэгулярна, i гетман загадаў плацiць жаўнерам заробкi i купляць зброю за свае сродкi. Дзеля гэтага ён нават заклаў за грошы ўласныя маёнткi.

Спачатку нашае войска прымусiла здацца шведскi гарнiзон у эстонскiм горадзе Дэрптце (Тарту). Потым Хадкевiч разбiў прысланы з-за мора свежы шведскi корпус. Яшчэ праз некалькi месяцаў ён разграмiў новы вялiкi аддзел ворага. У той бiтве палегла дзве тысячы шведаў i быў захоплены 21 баявы непрыяцельскi сцяг. Пасля гэтага сойм Рэчы Паспалiтай пастанавiў перадаць Хадкевiчу булаву вялiкага гетмана. Гэта значыць, ён стаў у нашай дзяржаве галоўным камандзiрам усёй армii.

Беларускiя гусары

Улюбёным войскам Яна Караля Хадкевiча былi гусары. Напачатку так называлi лёгкую кавалерыю. Але пазней зброя i рыштунак гусараў зрабiлiся больш цяжкiмi i надзейнымi. Цела i галаву гусараў прыкрывалi панцыры i шаломы-шышакѕ. З ворагам яны бiлiся доўгiмi дзiдамi i шаблямi, а на адлегласцi трапна паражалi працiўнiка з лукаў i пiсталетаў.

На дзiдах у беларускiх гусараў трапяталiся бел-чырвона-белыя сцяжкi. Да гусарскiх панцыраў мацавалiся вялiкiя крылы з пер’ем, якiя наводзiлi на ворага жах. Таму гэтыя воiны мелi яшчэ адну назву — крылатыя вершнiкi. У тыя часы якраз крылатыя вершнiкi прыносiлi нашаму войску найбольшую славу.

Бiтва пад Кiрхгольмам

Беларускiя гусары дапамаглi гетману Хадкевiчу атрымаць найслаўнейшую перамогу над шведамi каля вёскi Кiрхгольм (цяпер Саласпiлс) непадалёку ад Рыгi.

На досвiтку 27 верасня 1605 года там сустрэлiся армiя шведскага караля Карла IX i баявыя палкi нашай дзяржавы. Карл IX меў 7300 ваяроў. Шведская пяхота тады лiчылася найлепшай у свеце, таму i складала большасць непрыяцельскага войска. Хадкевiч прывёў на бiтву 4300 жаўнераў. Нашае войска ледзь не цалкам складалася з беларусаў. Беларусамі былі і амаль усе камандзіры.

Беларусы i шведы доўга стаялi насупроць адзiн аднаго, не пачынаючы бiтвы. Затым гетман загадаў сваёй лёгкай кавалерыi адступаць. Карл IX, паверыўшы ў блiзкую перамогу, кiнуў сваiх жаўнераў у наступ. Ягоная пяхота з гарматамi спусцiлася са зручных пазiцый на ўзвышшы. I тут шведаў нечакана заатакавалi з бакоў беларускiя гусары i лёгкая коннiца. Шведы пачалi ўцякаць, і ў пагоню за iмi кiнулiся беларускiя татары, якiя вартавалi абоз Хадкевiча.