2) PGr., t. 46, col. 912.
De Sancta Trinitate II: M. Lequien, Joannis Damasceni opera omnia, t. I, p. 475.
См. св. Афанасия Александрийского „Слово второе против ариан“, §§ 4 и 51: Mіgne, PGr., t. 26, col. 153 и 253.
O Свят. Духе, гл. 29, § 74: Migne, PGr., t. 32, col. 206; русск. перев., ч. 3, стр. 282.
Ad. Harnack, Lehrbuch der Dogmengeschichte, 4 Aufl. B. I, S. 779.
Русский перевод, проф. H. И. Сагарда, Спб. 1907, стр. 42.
Des Heiligen Irenaeus Schrift zur Erweise der apostolischen Verkündigung in armenischen Version entdeckt, herausgeben und ins Deutsche übersetst von Lic. Dr. Karapet Ter‑Mekerttschian und Lic. Dr. Erwand Ter‑Minassianz, mit einem Nachwort und Anmerkungen von Adolf Harnack. Leipzig 1907, S. 61.
Cp. C. P. Caspari, Alte und neue Quellen zur Geschichte des Taufsymbuls, S. 64.
Migne, PGr., t. 46, col. 912; русск. перев., ч. 8, стр. 146.
Migne, PGr., t. 32, col. 305; русск. перев., ч. б, стр. 71.
См. Ad. Harnack, Geschichte der altchristlichen Litteraturbis Eusebius, I, S. 429–430.
Mart. Jos. Ruth, Reliquiae sacrae, sive auctorum fere jam perditorum secundae tertiique saeculi post Christum natum quae supersunt. Accedunt synodi et epistolae canonicae, Nicaeno concilio antiquiores. Edit. 2. Vol. III. Oxonii 1846, p. 256–264. См. Еще Joh. Draeseke, DerBrief an Diognetos. NebstBeiträgen zur Geschichte des Lebens und der Schriften des Gregorios von Neocaesarea. Leipzig 1881, S. 173–179, где дана, по словам самого И. Дрэзеке „наивозможнейше исправленная рецензия, исправленная также и в пунктуации“; однако это издание текста не встретило сочувствия, и по–прежнему стоит авторитет издания М. Рута. Славянский перевод канонического послания св. Григория можно читать в Кормчей, славяно–русский — в Книге Правил и в издании „Правила (Κανόνες) Православной Церкви с толкованиями Никодима, епископа Далматинско–Истрийского. Перевод с сербского. Приложение к журналам „Церковный Вестник“и „Христианское чтение“.Т. II, Спб. 1912“. Греческий и славянский — а издании редакции журнала „Чтения в Обществе любителей духовного просвещения“1881–1883. Русский перевод см. в „Творениях св. Григория Чудотворца, епископа Неокесарийского“, стр. 58–61.
Μ. I. Routh, Reliquiae sacrae, vol. III, p. 267.
У Евсевия Ц. И. VII, 7. 4: τούτον έγώ τον κανόνα καί τον τύπον παρά του μακαρίου πάπα ήμων 'Ηρακλά παρέλαβον.
Cap. 13.
Epist. 23. 36·
Chronic, pasch. a. 303.
Mansi, Sacrorum conciliorum nova et amplissima collectio, II, 469.
Епифаний , Панарий 69, 6. См. H. Achelis, Das Christentum in den drei ersten Jahrhunderten. Bd. 2. Leipzig 1912, Excurs 39, S. 417; Joh. Draeseke, Der Brief an Diognetos, S. 170–171.
Ср., напр., правила св. Дионисия Александрийского.
Ad. Harnack . Die Chronologie der altchristlichen, Litteratur, II, S. 99, Anm. 1.
Migne, PGg., t. 10, col. 1048.
M. I. Routh, Reliquiae sacrae, v. III, p. 283.
„Theologische Studien und Kritiken“. 1881, Heft 1, S. 197—200.
Ho cp. H. Achelis. Das Christentum in den ersten drei Jahrhunderten, B. II, S. 134, который ставит вопрос, должно ли различать у св. Григория две степени: слушающих, которые были приравнены к оглашаемым и подобно последним оставляли храм по окончании проповеди, и молящихся, которые могли принимать участие в молитве Церкви, но совершать ее могли, только преклонивши колена; или же три класса: слушающих, коленопреклоненно молящихся и стоящих молящихся. Должно однако заметить, что 7–е правило ясно различает припадающих и удостаиваемых молитв, как две степени разной силы, а припадания (прав. 8 и 9) нельзя смешивать с слушанием (прав. 7).
H. Achelis, Das Christentum in den ersten drei Jahrhunderten, B. II, s. 133–136. E. Schwartz, Busstufen und Katechumenatsklassen, Strassburg 1911, S. 25–26.
H. Achelis, Das Christentum in den ersten drei Jahrhundenten. B. II, S. 136; ho cp. E. Schwarts , Busstufen und Katechumenatsklassen, S. 41.
У Ang. Mai, Nova Patrum Bibliotheca, VI, 95 sqq. и у Migne, PGr., t. 10, col. 1205.
У Ad. Harnack, Geschichte der altchristlichen Litteratur, 1, S. 430.
См. Billius у Migne, PGr., t. 10, col. 966–967.
1) VII, 25: in Ecclesiasten namque metaphrasin idem Gregorius magnificentissime scripsit.
De vir. ill. c. 65: Theodorus, qui postea Gregorius appellatus est, Neocaesareae Ponti episcopus… scripsit et metaphrasin ecclesiastis, brevem quidem, sed valde utilem.
Migne, PL., t. 23, col. 1049–1050: Vir sanctus Gregorius, Ponti episcopus, Origenis auditor, in Metaphrasi Ecclesiastae ita hunc locum intellexit: „Ego vero praefero adolescentulum pauperem et sapientem regi seni et stulto, cui nunquam venit in mentem, quod possibile sit, quemquam de his, quos vinxerat, ad regnum exire de carcere, et seipsum de iniqua deinceps potestate sua corruere. Evenit enim interdum, ut hi qui subadolescentulo sapiente fuerint, absque moerore sint. Qui enim postea nati sunt, quia mala praeterita nescierunt, nec adolescentulum laudare possunt, qui postea consurrexit, abducti opinione perversa et impetu spiritus adversantis.
In not. ad Gregor. Thaumat, Panegyr., p. 232.
Читать дальше