Даниил Хармс - Пра з'явы ды існаванні

Вар. Міх. –Куды туды?

Ніна –Ды, усё туды ж! За Лізаветай улягае!

Вар. Міх. –Як улягае?

Ніна –Ды ўлюбіўся!

Вар. Міх. –Ды хто ўлюбіўся?

Ніна –Ды наш сталбавы дваранін! Стары корч Абернібесаў!

Вар. Міх. –Абарнібесаў?!

Ніна –У тым та і жарт, што Абернібесаў!

Вар. Міх.― Апалон Валяр’янавіч!

Ніна –Але! Вы ж падумайце!

Вар. Міх. –Даўмецца не магу, што ў ёй добрага? Чаму усе мужчыны з глузду з’ехалі?

Ніна –Вы глядзіце: Валодзя Кнуцікаў з глузду з’ехаў! Сяргей Іванавіч з глузду з’ехаў!..

Вар. Міх. –Нічога ў ёй няма цікавага!

Ніна –Ялдыгін з глузду з’ехаў!..

Вар. Міх. –Нічога ў ёй няма цікавага!

Ніна –У тым та і жарт! Нічога ў ёй няма цікавага!

Вар. Міх. –Даўмецца не магу, чаму ўсе мужчыны з глузду з’ехалі!

Ніна –Не такая ўжо яна прыгажуня!

Вар. Міх. –Па мойму, проста непрыгожая!

Ніна –Нічога ў ёй няма цікавага!

Вар. Міх. –Зусім не цікавая!

Бабуля Баброва (раскладае пасьянс) : Ну і карта ж ідзе. Усё шыварат на выварат! Кароль. Ну, куды мне яго сунуць? Калі трэба, ані пяцёркі няма. Вось бы цяпер пяцёрку! Зараз будзе пяцёрка. Цьпху ты, зноў кароль!

Бабуля:Ах! Ах! Бацюхны! Вось чортавы карты! (Лезе пад стол і збірае аскепкі) З гэтага ўжо не склееш. А добрая вазачка была. Такой болей не дастаць. Вось жа куды заляцеў! (цягнецца за аскепкам)

Баброў:Бабуля! Што гэта вы пад стол залезлі?

Бабуля:Ну, годзе, годзе. Табе чаго трэба?

Баброў:Ды вось, прыйшоў запытацца: ці не знойдзецца ў вас дробкі гарбаты?

Бабуля:Ану, дапамажы мне з пад стала вылезці.

Баброў:Што, у вас упала не шта? Вох, вазачку разбілі!

Бабуля (перадражнівае) : Ва-азачку разбілі?

Баброў:Ах, зноў селі!

Бабуля:Села, дык і што ж?

Баброў:Дазвольце дапамагчы. (Падымае бабулю)

Бабуля:Вось карта кепска ішла. Я і так і гэтак… Ды ты мяне за рукі не цягні, а вазьмі пад пахі. Усё, ведаеш, кароль за каралём. Мне пяцёрка патрэбная, а тут усё каралі ідуць.

Ах!

Баброў:Божа! Вы зноў селі.

Бабуля:Ды што ты прыстаў: селі ды селі! Чаго табе ад мяне трэба?

Баброў:Я прыйшоў папрасіць вас дробку гарбаты.

Бабуля:Ведаю ўжо. Казаў ужо. Не люблю двадцаць разоў тое самае выслухваць. Толькі і ведаеш: Ах, зноў селі! і дробку гарбаты. Ну, чаго глядзіш! Падымі, кажуць табе.

Баброў (падымаючы бабулю) : Я ўжо вас, дазвольце, і ў фатэль пасаджу.

Бабуля:А ты паменей размаўляй, а лепш падымай, як след. Я хацела табе сказаць, ды ледзь не забыла: дзверы та ў мяне ў спальнай зноў кепска зачыняюцца. Пэўна, ты ўсё абыяк зрабіў.

Баброў:Не, я клямку на шрупчыках паставіў.

Бабуля:А ты думаеш, я разумею, што гэта за клямка ды шрупчыкі. Мяне гэта не тычыцца. Мне трэба, каб дзверы зачыняліся.

Баброў:Яна таму і не зачыняецца, што шрупчыкі ў драваўніне не сядзяць.

Бабуля:Ну, годзе, годзе, гэта ўжо там твой клопат. Мне трэба толькі… Ах! (зноў садзіцца на падлогу)

Баброў:Божа мой!

Бабуля:Ды ты што, вырашыў мяне аб падлогу кідаць з намерам? Здзеквацца вырашыў? Ах, ты, нягоднік. Ну, проста ты нягоднік, і лепш ідзі адсюль!

Баброў:Ды я, бабуля, праўда, хацеў вас у фатэль пасадзіць.

Бабуля:Я табе што сказала? Каб ты ішоў вон. А ты чаго не ідзеш! Ну, чаго ж ты не ідзеш? Ты чуіш? Ідзі вон! Ну? Прыбірайся вон!

Бабуля:Вон! Вон! Вон! Прыбірайся вон! Скажыце, які мярзотнік! (Падымаецца з падлогі і садзіцца ў фатэль) А жонка яго проста непрыстойная дама. Дома ходзіць зусім голая і нават мяне, старую, не сароміцца. Прыкрые непрыстойнае месца далонню, так і ходзіць. А потым гэтай рукой за абедам хлеб чапае. Проста глядзець брыдка. Думае, што ўжо калі яна маладая ды прыгожая, дык ужо ёй усё можна. А сама, неахайніца, у сябе, дзе належа, ніколі, як след, не вымые. Я, кажа, люблю, каб ад жанчыны жанчынай пахла! Я, як яна прыйдзе, дык адразу слоічак з адэкалонам да носа. Можа быць, мужчынам гэта прыемна, а мяне, ужо прабачце, пазбаўце ад гэтага. Такая бессаромніца! Ходзіць голая без усякага сораму. А калі сядзіць, дык нават ногі, як след, не сцісне разам, так што ўсё на паказ. А там у яе, ну, проста заўжды мокра. Так, іншым разам, і цячэ. Скажаш ёй: ты б хоць пайшла ды вымылася, а яна кажа: ну, там не трэба часта мыць, і возьме, насовачкай проста выцера. Гэта яшчэ добра, калі насовачкай, а то і проста рукой. Толькі яшчэ горш размажа. Я ніколі ёй рукі не падаю, у яе вечна ад рук непрыстойна пахне. І грудзі ў яе непрыстойныя. Праўда, вельмі прыгожыя і пругкія, але такія вялікія, што, па мойму, проста непрыстойна. Вось ўжо Фама жонку знайшоў сабе! Чым яна яго завабіла, не разумею!