Даниил Хармс - Пра з'явы ды існаванні

Златагрымаў сказаў, што гэта і робіць яе спакушальнай, але Пачварская сказала, што гэта проста брыдка, а зусім не спакушальна. “Зірніце, – сказала Пачварская. – Фі! З яе так і ліецца на абрус. Чаго ўжо тут спакушальнага, калі я ад сюль адчуваю, як ад яе пахне”. Пятровіч сказала, што гэта паказвае толькі яе жаночую моц. Абельфар пачырванела і пагадзілася. Амонава сказала, што яна нічога падобнага не бачыла, што трэба дайсці да найвышэйшай кропкі ўзбуджэння і то так не паліецца, як у гэтай дзявулі. Пятровіч сказала, што гледзячы на гэта, можна і самой узбудзіцца і што Златагрымаў, напэўна, ужо ўзбуджаны. Златагрымаў прызнаўся, што дзявуля моцна на яго дзейнічае. Абельфар сядзела чырвоная і цяжка дыхала. “Аднак паветра ў пакоі робіцца невыносным!” – сказала Пачварская. Абельфар круцілася на крэсле, потым ускочыла і выйшла з пакоя. “Вось, – сказала Пятровіч, – вы бачыце вынік жаночай спакушальнасці. Гэта дзейнічае нават на кабет. Абельфар пайшла паправіца. Адчуваю, што і я хутка буду вымушана зрабіць тое самае”. Вось, – сказала Амонава, – нашая перавага худзенькіх жанчын. У нас заўжды ўсё ў парадку. А вы і Абельфар мажныя кабеткі і вам даводзіцца пільнаваць сябе зашмат”. “Аднак, – сказаў Златагрымаў, – мажнасць і некаторая неахайнасць менавіта і шануецца ў жанчыне!”

Леў Маркавіч (падскоквае да дамы) – Дазвольце!

Дама (адштурхоўвае далонямі) – Адстаньце!

Л.М. (з наскокам) – Дазвольце!

Дама (адпіхвае нагамі) – Сыдзіце!

Л.М. (мацае рукамі) – Дайце разок!

Дама (адпіхвае нагамі) – Прэч! Прэч!

Л.М.– Адзін толькі пістон!

Дама (мыкае, маўляў, “не”) .

Л.М. –Пістон! Адзін пістон!

Дама (закатвае вочы) .

Л.М. (Мітусіцца, лезе рукой за сваім струмантам і раптам апынаецца не можа яго знайсці) .

Л.М.– Пачакайце! (Мацае ў сябе рукамі) . Што за чччорт!

Дама (здзіўлена глядзіць на Льва Маркавіча) .

Л.М.– Вось жа гісторыя!

Дама– Што здарылася?

Л.М.– Хм… (глядзіць разгублена ва ўсе бакі) .

– Ва-ва-ва! Дзе тая баба, якая сядзела вось тут, на гэтым фатэлі?

– Адкуль вы ведаеце, што тут сядзела баба?

Ведаю, таму што ад фатэля пахне бабай (нюхае фатэль).

– Тут сядзела маладая дама, а цяпер яна пайшла ў свой пакой перабіраць гардэроб.

Ён:Тут нікога няма. Пасяжу я тут.

Яна: А, здаецца, я адна. Ні хто мяне не бачыць і не чуе.

Ён:Вось жа добра, што я адзін. Я закаханы і хачу пра гэта падумаць.

Яна:Ці кахае ён мяне? Мне так хочацца, каб ён сказаў мне гэта. А ён маўчыць, усё маўчыць.

Ён:Як бы мне прызнацца ёй у каханні. Я баюся, што яна спалохаецца і я не змагу больш яе бачыць. Вось бы даведацца, кахае яна мяне ці не.

Яна:Як я яго кахаю! Няўжо ён гэта не бачыць. А раптам заўважыць і не захоча больш са мной сустракацца.

Адна старая ад празмернай цікаўнасці вывалілася з акна, упала і разбілася.

З акна высунулася іншая старая і пачала глядзець уніз на тую, што ляснулася, але, ад празмернай цікаўнасці, таксама вывалілася з акна, упала і разбілася.

Потым з акна вывалілася трэцяя старая, потым чацвертая, потым пятая.

Калі вывалілася шостая старая, мне надакучыла глядзець на іх, і я пайшоў на Мальцаўскі рынак, дзе, кажуць, аднаму сляпому падарылі плеценую шаль.

Ніна –Вы ведаеце? А? Вы ведаеце? Не, ці чулі вы? А?

Вар. Міх.– Што такое? А? Што такое?

Ніна –Не, вы толькі падумайце! Варвара Міхайлаўна! Вы толькі падумайце!

Вар. Міх.– Што такое? А? Што такое?

Ніна –Ды вы ўявіце сабе, Варвара Міхайлаўна! Вы ўявіце сабе!

Вар. Міх.– Ды што такое, урэшце! Што такое?

Ніна –Не, вы паслухайце, Варвара Міхайлаўна! Ха-ха-ха.

Вар. Міх.– Ды я слухаю, слухаю! Што такое?

Ніна –Ха-ха-ха! Ну і каралева!

Вар. Міх. –Абышто нейкае кажаш!

Ніна– На сам рэч каралева!

Вар. Міх. –Абышто нейкае кажаш!

Ніна –Наш та! Блакітная кроў! Стары корч! Таксама туды!

Читать дальше