Адам Глёбус - Post scriptum

* * *

Трэба быць поўным iдыётам, каб пiсаць не дзеля заробку. І дзевяноста дзевяць лiтаратараў з кожнай сотнi паслухмяна графаманяць дзеля грошыкаў. А табе, каб паважаць сябе, варта заставацца круглым пiсьменнiкам i пацiху занатоўваць сякiя-такiя думкi дзеля сяброў i ўласнага задавальнення. Заставайся адным з сотнi.

* * *

Лiтаратура — працэс маральнага рэфармавання.

* * *

Надыходзяць i такiя часы, калi нават звычайнаму лiтаратару нiчога не застаецца, як пiсаць таемны дзённiк.

* * *

Паэту цяжка сказаць нешта такое, што да яго не гаварылi, таму i стварае паэт новую мову.

* * *

Грэгерыi — жарты, якiя робяць выгляд, што яны афарызмы.

* * *

Пiсаць — азначае перакладаць уласныя ўражаннi на агульнавядомую мову, а чытаць — азначае вяртаць з агульнага ў асабiстае.

* * *

Афарызм — ангельскi жарт, вымаўлены з французскiм акцэнтам i нямецкай стараннасцю.

* * *

Цяжка ўявiць, што адбылося б з чалавекам, каб ён жыў у дзяржаве, населенай лiтаратурнымi героямi... Пiша Джозэф Адысон. Але... Кожны пiсьменнiк шмат часу бавiць менавiта ў такiх дзяржавах i не шкадуе, бо лiтаратурныя iмперыi лепшыя за рэальныя, iх можна пакiнуць у адно iмгненне.

* * *

Раман — жанр хлуслiвы, калi ён апiсвае страсцi дзеля iх самiх, не адшукваючы пры гэтым нiякiх карысных, з пункту гледжання маралi, высноў. Няма нiчога больш простага, чым апiсваць страсцi. Для гэтага дастаткова нарадзiцца крышку шакалам, крышку грыфонам i крышку пантэраю... Так пiсаў у сваiм "Вершы I" Латрэамон. Не ведаю, як калегам, а мне гэтая развага даспадобы. Бульварнае чытво пiшацца людзьмi драпежнымi, хцiвымi, тымi, хто мае сэрца шакала. Я гэта ведаю.

* * *

Паэзiя, якая абмяркоўвае неабходныя iсцiны, не такая чароўная, як паэзiя, што iх не абмяркоўвае... Заўважыў Латрэамон. Бясспрэчна, лiрыка складае сутнасць паэзii. Верш пра зменлiвую прыроду, пра жабку, што скочыла ў стары стаў, спалохаўшыся крокаў паэта, мне блiжэй, чым рэвалюцыйны пошчак барабанных радкоў. Паэзiя, як жывапiс i музыка, не ведае, што такое ДОБРА i КЕПСКА, яна знаходзiцца ў той частцы свядомасцi, дзе яшчэ не iснуе падзелу на дабро i зло. Найлепшыя мастакi, паэты, музыкi — дзецi. Магу паўтарыць гэтую сентэнцыю тройчы, ведаючы яе двухсэнсоўнасць.

* * *

Кнiжныя прылаўкi асляпляюць чароўнасцю безлiчы гнюсных раманаў. Бачыць Бог, здаецца часам, што лепей забiць кнiгу i ўратаваць чалавека, якi губiць сябе за 100 су... Больш за стагоддзе мiнула ад назiрання, зробленага Латрэамонам, а кнiгарнi дагэтуль асляпляюць пакупнiкоў блiскучымi вокладкамi гнюсных раманаў. Так i не знайшлося ў свеце Давiда, якi здатны забiць кнiжнага Галiяфа. Гнюсны чытач мусiць мець свой гнюсны раман, накрапаны гнюсным белетрыстам. Нашто так перажываць? Калi я думаю пра кнiгу, дык не пра раман, а пра танюткi просты дадатак да тоўстага дзяржаўнага падручнiка, якi можа дапамагчы звычайнаму вучню ў двубоi з настаўнiкам.

* * *

Лепей адразу запiсаць сваё меркаванне, чым прылюдна яго выказаць. Спакайней жыць лiтаратарам, чым дасцiпнiкам. Вядома, цяжка стрымлiвацца, бо думка нараджаецца ў роце, а не на дзюбцы алоўка.

* * *

Ёсць лiтаратары, якiя свядома вярэдзяць свае найчарнейшыя ўспамiны, занатоўваюць гiдкiя сны ды брыдотныя фантазii. Героi такой творчасцi атрымлiваюцца найблiжэйшыя да народа. Ты можаш асудзiць творы падобнага кшталту, а можаш iх выкарыстаць — апрацаваць, як апрацоўваецца фальклор.

* * *

Не спяшайся з перакладам уласных твораў на iншыя мовы, бо гэта не iдзе на карысць тваёй сям'i, тваёй дзяржаве i тваёй нацыi. Неперакладзенае, ненадрукаванае, нявыказанае — трымае ў жыццi.

* * *

Лепшае пiшы на пяску.

* * *

Жывёла гаворыць выключна на роднай мове.

* * *

Подпiсы пад здымкамi, як i надпiсы на фотаздымках, могуць не толькi графiчна, але i сутнасна змянiць фотавыяву. Напiшы на твары чалавека слова "раб" цi "кароль", накрэмзай выразную характарыстыку персанажа i пабачыш змену.

* * *

Злы гаворыць трапна.

* * *

Кожная кнiга, выпраўляючыся ў свет, рызыкуе сутыкнуцца з неразуменнем i непрыманнем. Яна, як карабель, плыве ў чужы свет, акрыленая спадзяваннем на зычлiвую i сяброўскую сустрэчу. Але, робячы кнiжкi, узбройвай iх усiмi вядомымi табе сродкамi, бо ворагаў заўсёды болей, чым сяброў.

* * *

Загнаная ў кут жывёла можа зрэагаваць рэфлексам падманнай смерцi. Падобнае адбываецца з лiтаратарам у таталiтарнай краiне. Ён знiшчае сваё прозвiшча, кнiгi выходзяць ананiмна. І як падчас падманнай смерцi жывёла знаходзiцца ў экстрэмальнай напружанасцi, так i ананiмны твор канцэнтруе ў сабе максiмум iнтэлектуальнага супрацiву.