Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

— Бачыла, — прашаптаў сарамлiвы вучань.

— Раскажы, дзе мама згледзела ўзбуджаны чэлес свайго любiмага сына. Дзе яна пабачыла гэтую акуратненькую палачку, твой калок. Дзе?

— У лагернай лазнi. — Вучань саромеўся расплюшчыць вочы, i ягоны твар быў закрыты локцем.

— Расказвай пра лагер, пра лазню, пра маму... А я пагладжу, палашчу, пашкадую майго хлопчыка, майго мужчыну, майго прыгожага, паслухмянага, салодкага...

Рэпетытарка старанна агладжвала хлапечае цела.

— Мама ўзяла ключ ад лагернай лазнi... Мама прыехала да мяне ў зiмовы лягер i сказала, што ў мяне брудная нячэсаная галава, нямытыя рукi, неабрэзаныя пазногцi i трэба тэрмiнова весцi мяне ў лазню. I начальнiца лагера выдала маёй маме ключ ад лазнi. I мы ўтраiх пайшлi мыцца... Не так... Мама прыехала адведаць мяне разам з сяброўкаю. Яны хацелi пахадзiць па лесе на лыжах. Мама з сяброўкай прыехалi з лыжамi, але, убачыўшы маю брудную галаву, мама адклала прагулянку i павяла мяне мыць. У лазнi мамiна сяброўка сказала, што я вялiкi хлопец i ўсё пра ўсё разумею, а таму яна саромеецца распранацца. А мама хмыкнула... Кажа, вось яшчэ цнатлiвiца-сарамлiвiца знайшлася. Ён яшчэ дзiця. Паглядзi, у яго пад пупком яшчэ i поўсць не вырасла. I, каб падбадзёрыць сяброўку, хуценька распранулася дагала. Тая таксама паскiдала апранахi. У яе былi вялiкiя грудзi, тоўстыя сцёгны, пукаты жывот i глыбокая ямка з круглым пупком. Ад пупка ўнiз цягнуўся алейна-ружовы шнар, якi хаваўся ў валасяным кусцiку. Сяброўка зарагатала... Не... Я распрануўся дагала. I мая пiся напялася, так, як зараз. Мамiна тоўстая сяброўка заўважыла напружаную пiсю i засмяялася... А мама аблiла яе ледзяной вадой. Не так... Поўная сяброўка зарагатала i паклiкала маму i паказала пальцам на мой напружаны чэлес... Ну што я табе казала, ну што цяпер рабiць, ну хiба гэта не мужчына? Мама схапiла мяне за руку, завяла пад душ i пусцiла халодную ваду. Струменi абдалi мяне лёдам, я выскачыў з-пад пякучых куслiвых кропель. Пiся зусiм зкуксiлася. А мама набрала таз халоднай вады i аблiла сяброўку. Тая завойкала на ўвесь лагер. А потым зноў смяялася. Мы смяялiся i мылiся. Мой чэлес болей не напiнаўся.

Вучань змоўк i расплюшчыў вочы.

Рэпетытарка сцiснула ў пальцах пругкi гарачы стрыжань хлапечага чэлеса. На галоўцы выступiла густая кропля.

— А ты ведаеш, чаму напiнаецца мужчынская пiся?

— Ведаю.

— Скажы...

— Яна напiнаецца... Пiся... Яна... Напiнаецца...

— Гавары, я хачу, каб ты сказаў, чаму паўстае мужчынскi чэлес. Ты ж кемлiвы. Ты разумны хлопчык i ўсё ведаеш. Чаму ўстае твая пiся? Давай гавары, не саромся...

— Мая пiся... Не... Не так... Мой чэлес устае, каб увайсцi...

— Правiльна. Выдатна. Пяцёрка. Стаўлю пяцёрку... А цяпер скажы... Куды павiнен увайсцi мужчынскi чэлес?

Хлопчык закацiў вочы пад лоб.

— У жаночую похву.

— Выдатна. Пяцёрка. — Рэпетытарка макнула пэндзлiк у золата i расфарбавала хлапечы чэлес.

— А цяпер ты палашчыш мяне. Я цябе пагладзiла, папесцiла, пашкадавала... Я пацалавала кожны куточак твайго цела, нават пяты, нават слёзку з чэлеса я злiзну.

Рэпетытарка дакранулася языком да кропелькi. Памiж языком i чэлесам затрымцела павуцiнка.

— Уставай. — Рэпетытарка скiнула апранахi, i вялiкае светлае аголенае цела наплыло на вучня.

Той ускочыў з канапы, на якой праз iмгненне ўладкавалiся жаночыя вабноты. Адну нагу Рэпетытарка паставiла на падлогу, другую ўскiнула на канапную спiнку. Хлопец упершыню пабачыў жаночае патаемнае месца ў поўнай адкрытасцi. Рэпетытарка развяла дагледжанымi пальцамi набрынялыя губы похвы, паказваючы ружовую мацiцовасць улоння i вiльготны грудок секеля.

— А цяпер палашчы маю маленькую штучку, мой грудок, мой чэлес, мой секель. Павадзi па iм пальчыкам. Наслiнi пальчык i павадзi па секелi. А цяпер нахiлiся i павадзi языком. Хутчэй вадзi языком. Вось так i вадзi. Толькi хутчэй, i яшчэ хутчэй, i языком. Я люблю, калi языком, калi секель лашчаць языком, я не люблю, калi чэлесам, асаблiва вялiкiм. Я аддаюся языку, я аддаю перавагу языку... Думка нараджаецца ў роце, на самым кончыку языка. Фiлалогiя, мова, боская праява таксама нараджаецца ў роце. У жанчыны два раты. I адным яна нараджае будучыню. Жанчына раскрываецца i нараджае... I трэба яшчэ хутчэй языком па секелi... Секел-i-i-i... I! Усё, хопiць, не трэба болей. Скончы, — залатапазногцевыя пальцы адштурхнулi хлапечую галаву ад распаленай, расхiнутай похвы.

— Дзень нараджэння! Госцi. Падарункi. Кветкi. — Рэпетытарка вярнулася з лазенкi. Яна расцiрала абсыпаную кроплямi спiну махровым ручнiком.

Калi Рэпетытарка надзявала белыя майткi, вучань заўважыў на iх рудую плямiнку i пачырванеў.