Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

— Раззлуецца, — ледзь выцiснуў вучань.

— Раззлуецца, i ўсё? — залатая луска зацерушылася з веяў. Рэпетытарка ўзмахнула рукамi, залацiста блiснулi наманiкюраныя пазногцi, i растапыраныя пальцы прагна абхапiлi голыя каленi.

— Можа ўзяць пас i адлупцаваць...

— Дык, можа, мне высекчы цябе? Калi заплачана за навуку, дык i лупцоўка, пэўна ж, уваходзiць у навучальны працэс.

Вучань маўчаў.

— Зараз вазьму пас i адлупцую за нелюбоў да граматыкi. У мяне няма мужчынскага паса, таму давядзецца пасекчы тваю мужчынскую дупу жаночым раменьчыкам. — Рэпетытарка выцягнула са скураной спаднiцы руды танюткi пас.

— Бачыш, якi цудоўны жоўценькi пас? Ён навучыць расстаўляць мяккiя знакi... Распранайся i кладзiся на канапу.

Хлопец заплакаў, ягоны тварык скрывiўся, са шчыльна заплюшчаных вачэй пырснулi слёзы.

— Не трэба румзаць. Ты ж мужчына. А мужчыны не румзаюць i не размалёўваюць твар залатой фарбаю. Мужчыны цвёрда трываюць боль. Распранайся.

Вучань выцерабiўся з пiнжака i стаiўся ў чаканнi.

— Павесь на крэсла, павесь на спiнку, акуратна павесь... Усяму трэба вучыць, як з дзiкага лесу прыехаў.

Хлопец зняў кашулю, яна гэтаксама павiсла на спiнцы крэсла, на яе легла саколка, якую накрылi нагавiцы. Шкарпэткi вучань схаваў пад крэсла.

I раптам вучань сцiснуў кулакi, прысеў на кукiшкi i цiхенька па-кацiнаму завiшчаў.

Рэпетытарка секанула пасам паветра над хлапечай спiнаю.

— Iдзi ў варэльню i налi з графiна шклянку гатаванай вады. А ў лазенцы абмый твар i прамый нос.

Вярнуўся хлопец амаль супакоены, толькi пурпуровае ззянне на шчоках выдавала блiзкiя слёзы. Рэпетытарка намалявала на гарачых шчоках залатыя колцы.

— Так лепш. У мяне дзень нараджэння. I так ты больш падобны да падарунка. А цяпер кладзiся на канапу, кладзiся на жывот, каб мой раменьчык змог навучыць тваё мяккае месца змякчаць зычныя.

— Я болей не буду...

— Што ты болей не будзеш?

— Рабiць памылкi.

— Ты будзеш рабiць памылкi, бо абмылiцца можа кожны, але пасля лупцоўкi ў тваiх практыкаваннях стане значна меней недакладнасцей. Спадзяюся, ты запомнiш гэтую работу над памылкамi. — Рэпетытарка джыганула пасам па аголеным хлапечым плечуку. — Скiдай майткi i кладзiся!

Вучань сцягнуў белыя з чырвонай паласою майткi. Рэпетытарка пабачыла цемнаваты стручок i зграбны мяшэчак пад iм. Хлапечая рука накрыла мужчынскае месца. Рэпетытарка падштурхнула вучня да канапы. Той ускараскаўся на скураныя падушкi i скурчыўся.

— Выпрастайся i прыбяры рукi, — загадна кiнула Рэпетытарка.

Хлапечыя пальцы сашчапiлiся на патылiцы. Рэпетытарка шырока размахнулася, i раменьчык прайшоўся па малочных клубах, пакiнуўшы пяшчотна-ружовы пiсяг, якi iмгненна налiўся малiнавасцю. Вучань пранiзлiва заскуголiў. Але выццё i слёзы не перахапiлi, не спынiлi, не стрымалi важкую руку Рэпетытаркi. Яна ўзлятала i ўзлятала да столi, пакуль пругкi пас не спаласаваў хлапечую дупу ўшчэнт. Вучань плакаў, iкаў i калацiўся.

— На сёння ўсё! Iдзi папi вады.

Гэтым разам вада не дапамагла, вучань вярнуўся, плачучы.

— Ну што ты енчыш? — пацiкавiлася чулая Рэпетытарка, зацягваючы раменьчык у спаднiцу. — Трэба вучыць правiлы. Асаблiва трэба вучыць правiлы пра напiсанне мяккага знака. Бо гэты знак — сымболь незалежнасцi нашай дзяржавы. Сапраўдны беларус павiнен ведаць i помнiць усе правiлы ўжывання мяккага знака. У лiцэi ты можаш выкарыстоўваць i сталiнскую наркомаўскую граматыку, але сярод сваiх мусiш паслугоўвацца тарашкевiцай. Выхаванне патрыёта, барацьбiта за незалежнасць i велiч Бацькаўшчыны — вось мая найвышэйшая мэта. Выхаванне мужнага змагара, якi са зброяю ў руках будзе адстойваць правы Беларусi — вось наш намер. Нi герб, нi сцяг, нi гiмн, нi валюта, нi пашпарт не з’яўляюцца для беларуса найвышэйшай святыняю. Мова — вось найбольшая каштоўнасць. Мова — важнейшая за дзяржаўную мяжу, за найвышэйшую раду, за ўрад. Слова — вышэй за прэзiдэнта i караля. Мова — гэта праява прыроды, праява духоўнага праз матэрыяльнае, праява Бога праз чалавека. I чалавечыя пакуты ў параўнаннi з Боскiмi — мiзэрныя. I твой боль — нiкчэмны. I хопiць плакаць. — Рэпетытарка пасадзiла хлопца на канапу побач з сабою. — Ну не плач, ну скажы мне, як цябе супакойвае мама? Яна гладзiць па галоўцы? Яна чэша за вушкам? Чэша? Яна гладзiць тваю шыйку. Ну скажы мне, яна цябе песцiць?

— Песцiць, — гэта было першае слова, вымаўленае вучнем пасля пакарання.

— Вось i я цябе палашчу, папешчу, пагладжу па галоўцы, па кудзерах, па шыi. Я пагладжу, а ты супакоiшся i не будзеш румзаць, не будзеш плакаць. Я палашчу твой жывоцiк. Кладзiся на спiнку, i я мякенька пагладжу пупок. I каленкi палашчу. I сцёгны папешчу. I табе стане прыемна. I табе будзе соладка, цiха i спакойна. Табе ўжо соладка. I твая палачка абудзiлася. Такая маленькая акуратная цёмная палачка ўстала. Твая мама бачыла, як устае твой чэлес? Яна бачыла?