Адам Глёбус - Новы дамавікамерон

— Таму, што ты павiнна даглядаць сям’ю, мужа, сына. — Каханак выслiзнуў з-пад пытання, нiбыта вуж з-пад калодкi.

— Яны дагледжаныя, не хвалюйся...

— А я не хвалююся. Чаго я павiнен хвалявацца за тваiх сына з мужам? Я проста кажу: ты павiнна iх даглядаць.

— А мне вось не хочацца iх глядзець, мне хочацца забраць у цябе кнiгу.

— Ах, дык ты збiралася прыехаць дзеля кнiгi? А я падумаў, дзеля iншага.

— Дзеля чаго? — зашчоўкнула лагiчную пастку жанчына.

— Ну дзеля... — каханак вагаўся, — дзеля кубачка кавы...

— Раней прапаноўвалася значна большае.

— Прабач, я заняты... I сапраўды, нашто дзеля макулатуры цэлых паўгадзiны трэсцiся ў халодным тралейбусе?

— Гэта мой час. I мне зусiм не шкада патрацiць яго на дарогу, люблю падарожжы...

Гэтым часам да вулiчнага таксафона наблiзiўся мажны Тэлефоннiк. Ён зняў слухаўку i, не набiраючы лiчбаў, апынуўся ў размове каханкаў.

— Позна, i надвор’е для падарожжаў не вельмi зручнае. Ты толькi паглядзi, якi на вулiцы дождж!

Тэлефоннiк яшчэ нiжэй апусцiў на твар капюшон зялёнага плашча.

— У мяне ёсць выдатны парасон.

— Я не магу сягоння прымаць гасцей... — Каханак шукаў i не мог знайсцi выйсця з уласнага сказа, пакуль не прыдумалася чарговае глупства. — У мяне не прыбрана...

— А я не буду глядзець. Урэшце, я ж не госця.

— Ну добра-добра, ты не госця, ты наведнiца, а я не магу прымаць наведнiкаў у непрыбранай кватэры, — нерваваўся каханак.

— Ну якая ж я наведнiца? Пасля ўсяго, што памiж намi было, ты называеш мяне наведнiцай?

— Сапраўды! — у размову ўвайшоў Тэлефоннiк. — Чаму гэта ты сваю каханку называеш наведнiцай?

— Вось i выдатна, будзем гаварыць утраiх, — сказаў мужчына.

Тэлефоннiк зразумеў, што, хочучы дапамагчы жанчыне i зрабiць рыцарскi крок, ён дапамог мужчыну пазбавiцца ад надакучлiвай каханкi.

— I даўно вы нас слухаеце? — асцярожна пацiкавiлася яна.

— Даўно! — пераканаўча адсек Тэлефоннiк.

— Сынок, павесь слухаўку, — раптам пайшоў у наступ каханак.

— Сыно-о-ок?.. Ты, смярдзючы чарвяк, ты хоць ведаеш, хто я такi? У маiм целе 111 кiляў жывой вагi, i мне пляваць, прыбрана ў тваiм берлагу цi насрана. Я зараз прыеду i прыбяру цябе ў апошнюю дарогу. Вось так, слiмак. Ты нават каханкi сваёй баiшся, вырадак! — Тэлефоннiк плюнуў на слухаўку.

Гук пляўка апёк каханкам вушы.

— Калi вы не вешаеце трубку, яе павешу я...

За гэтымi словамi жанчыны прагучала дрыготкая просьба каханка:

— Люба, я зараз ператэлефаную...

Тэлефоннiк павесiў слухаўку, сцiснуў кулак i трапна ўдарыў па апараце. З аптымiстычным звонам пасыпалiся старыя, расейскiя, эсэсэраўскiя, двухкапеечныя манеткi. Тэлефоннiк выграб iх з апарата i сышоў у дажджысты надвячорак з руплiвай думкаю, што трэба тэрмiнова ўводзiць па ўсёй дзяржаве беларускiя тэлефонныя карткi.

22.10.1994

Жартаўнiк пасля вялiкай п’янкi на хаўтурах пачаў малiцца смуродным ротам. Ён так доўга, задраўшы галаву, звяртаўся да Бога, што той не вытрываў, высунуўся з-за аблокаў i сказаў:

— Акрамя сiлаў нябесных, ёсць сiлы зямныя i падземныя, iм таксама не зашкодзiць тваё шанаванне i твая малiтва.

Жартаўнiк пакрыўдзiўся на Бога i пайшоў спаць.

Яму прыснiўся сон: нiбыта ён угаворвае Прастытутку пайсцi маркiтавацца за 50 талераў, а тая нахабна патрабуе 100.

Не захацеўшы развiтацца з сотняю, Жартаўнiк прачнуўся, але iмгненна зноў заплюшчыў вочы i закрычаў:

— На твае 100 талераў, i хутчэй пайшлi ў ложак!

У наступную ноч Жартаўнiку прыснiўся сон, у якiм ён памаркiтаваўся з Прастытуткай i захварэў на пранцы.

Ранiцай Жартаўнiк пайшоў у аптэку, дзе назапасiў кандомаў.

З таго часу ён пачаў спаць, заправiўшы чэлес у кандом.

З-за гэтага Жартаўнiк захварэў на нетрыманне мачы, але не пакiнуў хадзiць да жанчыны ветраных паводзiнаў.

Аднойчы ў Прастытуткi Жартаўнiк намаркiтаваўся да непрытомнасцi i заснуў. А сон быў такi: нiбыта прыйшоў ён да Прастытуткi, а яна гаворыць:

— Нельга маркiтавацца з поўным сiкуновым пухiром. Вазьмi пад ложкам гаршчок i хуценька зрабi малую патрэбу.

Жартаўнiк паслухаўся парады i нарабiў у ложак.

Прахапiўшыся, ён памяняў прасцiны, зноўку намаркiтаваўся да бяспамяцтва i заснуў. А сон быў другi: нiбыта Прастытутка запрапанавала зрабiць у гаршчок, а Жартаўнiк сказаў:

— Цяпер нi ты мяне не падманеш, нi я не падмануся, бо пайду на вулiцу i спраўлю патрэбы ў прыбiральнi.

Жартаўнiк аблегчыўся ў прыбiральнi, толькi зноў забыў прачнуцца i адпаведна запаскудзiў ложак.

Пасля змены прасцiн балбатлiвая Прастытутка спыталася: