Іван Шамякін - Ахвяры

Васіль пачырванеў. Сапраўды, учора пасля абеду ўпершыню за два тыдні касмічных перагрузак — з пералётамі, цяжкімі размовамі, пакутамі з білетамі — ён дазволіў сабе адпачынак — парыбачыць, пакупацца; запрасіў намеснік дырэктара па збыту «Азоўсталі», павёз у мора на заводскім катэры.

— Ды вы хоць растлумачылі, чым займаецца турыст?

— Яна слухаць не захацела. Патрабавала, каб вы сёння ж былі на заводзе, а заўтра — у яе...

— Дзе яна жыве? На зямлі ці ў небе? Вы знаеце, як тут з білетамі?

Галубятнік раздражніўся да яўнай непачцівасці:

— Я нічога не хачу знаць! Я перадаю загад. І дадам: я таксама падбіўся, як стары конь. Мне не пад сілу цягнуць два вазы.

— Вылятайце ў Брэжнеў.

— Не палячу, пакуль не з'явіцеся вы! Пад пагрозай план.

— Добра. Заўтра я буду на заводзе.

Падрабязнасцей распытваць не стаў. Не развітаўся нават, як звычайна. Кінуў трубку, падскочыў з ложка. Сапсавалі прыемнае ўражанне ад учарашняга адпачынку. Узлаваўся і на Алу, і на галоўнага інжынера.

«Нагнала яна табе страху, стары галубятнік».

Ала такая! Яе і студэнты, бадай, баяліся. Ён таксама аднойчы адчуў нешта падобнае на боязь, калі паставілі ў план работы камітэта камсамола яго справаздачу. Таму і пасягнуў на яе нявіннасць. Грубы і дзёрзкі ўчынак, але ён не каецца — ёсць апраўданне: Ала сапраўды-такі падабалася, і ў яго было шчырае жаданне такім чынам прымусіць дзяўчыну выйсці за яго замуж. Груба, але надзейна.

Прыгадаўшы пад халодным душам студэнцкія пачуцці свае, загарэўся спакуслівым жаданнем, адначасова чырванеючы перад жонкай. Засмяяўся і вылаяў сябе.

Аднак жартаў Ала не любіць. Не паглядзіць, што яны аднакурснікі. Здыме такую стружку, што доўга будзеш чухацца, і прыклеіць такі ярлык, што не адмыешся. Трэба ляцець. Але як замяніць білет? Нават службы такога гіганта, як «Азоўсталь», дасталі яму білет толькі на аўторак, а сёння субота. Наліцкая чакае яго ў нядзелю. Не дае Алачка адпачынку ні сабе, ні іншым.

«Ах, любоў мая, любоў»,— Васіль сумна ўздыхнуў.

Пасля глабальных пытанняў, звязаных з перабудовай на заводах, у калгасах, у гандлі, перайшлі да персанальных спраў.

Людзей у цеснаватай зале аказалася больш чым трэба, супрацоўнікі гаркома бадай усе. Наліцкая спачатку хацела «пачысціць» аўдыторыю: няхай працуюць, а не «балеюць» за п'янюгу. Але потым вырашыла: няхай застаюцца, можна будзе выявіць, калі не па выступленнях, то па рэпліках, па вачах, па ціхім рэагаванні, як хто ставіцца і да ўчынку Булаўскага, і да яе рашучасці на яго прыкладзе навучыць усіх іншых. А сабраліся ж яўна на яго персаналку — свайго чалавека, не на загадчыка фермы з калгаса Кірава Адама Гулевіча, які, як высветлілася, у вайну быў дэзерцірам, хоць сама гэтая справа непараўнальна больш значная, можна сказаць, палітычная справа. А Будаўскі... Эдзіка сапраўды шкада. Наліцкая ведала настрой гаркомаўцаў, яны прыходзілі да яе дэлегацыямі, нават шафёры, машыністка і бібліятэкарка прасілі за яго. Але яна заставалася няўмольнай. Ніякага лібералізму ў барацьбе з п'янствам не дазваляць! Ніякага паслаблення ні сабе, ні іншым, ні віноўнікам, ні плакальшчыкам за «хлопчыка, які паслізнуўся».

Эдуард Будаўскі ледзьве не самы малады работнік гаркома, загадчык аддзела прапаганды, паэт, музыка, спявак, жартаўнік. Яго любілі ў горадзе, у раёне — забаўнік. І яна, першы сакратар, высока цаніла: работнік эпохі перабудовы, не сухар, не фармаліст, памочнік, які трэба ў наш час на такім важным участку — ідэалагічным. І на ж табе... Быў у гасцях, выпіў, добра, відаць, выпіў і нічога разумнейшага не прыдумаў, як сесці ў скверы насупраць гаркома і... заснуць. Соннага і прыхапіў пільны намеснік начальніка гарадской міліцыі Мігун, не паглядзеў, што гаркомавец.

Большай роспачы Ала Уладзіславаўна не перажывала, бадай, за ўсю сваю камсамольскую, савецкую, партыйную дзейнасць. Кіпела гневам на Булаўскага: які ідыёт, так зганьбаваў сябе, так падвёў яе! Скланяла, як толькі дазваляў яе ранг і пол, Мігуна: фармаліст, чыноўнік, дзяржыморда, не мог ціха завезці хлопца дадому ці іншым чынам «спусціць на тармазах». Мог бы зразумець, што ганьба не аднаму Булаўскаму — гаркому, а больш за ўсё таварыству цвярозасці: Эдзік — намеснік старшыні. Рагочуць усе п'янюгі, добра, што гарэлку не прадаюць і чэргі не збіраюцца.

Не, няхай яе не ўпрошваюць. Літасці не можа быць. Ды і ў абкоме ўжо ўзгадніла: зняць з пасады, выключыць з партыі. Баброўка кажа: вышэйшая мера для маладога чалавека. Але, вышэйшая. І па-жаночаму ёй шкада гэтага дурня. Але інакш з небяспечным злом ніколі не скончыць.