Іван Шамякін - Драма

Уваходзіць Ленін. Ён без звыклай бародкі, у той жа фуражцы, якую мы ведаем па фатаграфіі ў пасведчанні на імя Іванова.

Ленін. Дзень добры, таварыш Латука. А з вамі, Лююлі, мы бачыліся! Ах, як хораша я пагуляў! Пачатак кастрычніка, а такая цеплыня! У лесе — што ў казцы. Даўно я не гуляў па лесе з такой асалодай. У Швейцарыі лясы не такія. Не, не такія! Хіба ў гарах. Я забрыў на край вялікага балота. І, ведаеце, там растуць журавіны. Поўна журавін. І я еў іх. Моршчыўся, як ад прамоў Цэрэтэлі і Чарнова (смяецца). Але еў з непараўнальна большым задавальненнем. Еў з асалодай. Не выпацкаўся, як дзіця?

Лююлі. Не, Канстанцін Пятровіч. Журавіны — не чарніцы і не маліны. Яны не фарбуюць.

Ленін. Усё жыццё, Лююлі, я буду ўспамінаць ваша малінавае варэнне. Па дарозе я сустрэў рускіх матросаў. Вельмі хацелася пагаварыць з імі! Але я не дазволіў сабе такой раскошы. Не мог дазволіць. Непрыемная рэч канспірацыя, але законы яе трэба ведаць. Можа здарыцца, што і вам, фінскім рэвалюцыянерам, прыйдзецца хавацца ад сваёй буржуазіі.

Пачалася палітыка — і далікатная гаспадыня выходзіць.

Латука. Жонка сказала, што вы, Уладзімір Ільіч, былі нечым усхваляваныя.

Ленін. Раніцою? Я не ўсхваляваны быў, таварыш Латука. Не! Я абураны, прачытаўшы ранішнюю почту. Калі фінскі сейм не падпарадкаваўся загаду Керанскага аб яго роспуску, я вітаў гэта ўсёй душой. Знаю, што ў сейме большасць месц належыць буржуазіі, але пратэст фінаў — крок у развіцці дэмакратычнай рэвалюцыі, у атрыманні народам незалежнасці. Калі ж карнілавец Керанскі для падману рабочых, салдат, сялян склікае нараду, якую па-жульніцку называе «дэмакратычнай», і на гэтую смярдзючую прынаду клююць вядомыя бальшавікі, ідуць туды і ўдзельнічаюць у камедыі — хіба можна заставацца спакойным? Скажыце, калі ласка.

Латука. Вы выказвалі мне гэтыя думкі тры дні назад. Але мне здалося, што тады вы гаварылі больш спакойна. Я паспрабаваў, як здолеў, выкласці іх у нашай газеце. Без ссылкі. Самую сутнасць. Я заняўся плагіятам... перапісаў вашы думкі. Прабачце...

Ленін. Вы правільна тлумачылі фінскаму чытачу ідэю байкоту Нарады і Прадпарламента. А паглядзіце, як гэта робіць орган бальшавіцкай партыі «Рабочий путь»! Я напісаў артыкул «Аб героях падману і аб памылках бальшавікоў». І што яны публікуюць! У якім абразным выглядзе. Сам загаловак... толькі — «Аб героях падлогу». І ні слова пра памылкі бальшавікоў... пра памылку Каменева і Зіноўева, якія цешацца сваімі ролямі ў гэтым свінушніку, які назвалі «прадпарламентам». Народ... рабочыя адразу ахрысцілі яго «предбанником». Трапна, праўда? Вельмі трапна! Там раздзяюцца героі падману перад тым, як прыемна пасцёбаць адзін аднаго венічкам. Але абурае мяне, не толькі, што апушчана ўся частка пра памылкі бальшавікоў. Хто рэдагаваў? Каменеў? Напэўна, ён. Ці Троцкі, вялікі майстра па часці рэдагавання марксізму. Вы глядзіце, як па-халуйску кланяюцца банапартысту Керанскаму і бандзе Ліберданаў — Цэрэтэлі! Я ўсё называў сваімі імёнамі, хлеў — хлевам, хамаў — хамамі. Я звяртаў вашу ўвагу на выступленне Заруднага. І вы правільна тады спыталі: хто ж ён — дурань ці хам, які здзекуецца з народа? І я пісаў: «Што хамы здольны весела рагатаць, калі «іх» міністр, які вызначаецца рэдкай наіўнасцю або рэдкай тупасцю, дакладвае ім, як Керанскі ганяе міністраў (каб за спіной народа і «без лішніх вачэй» дагаворвацца з карнілаўцамі), гэта натуральна. Што хлопцы маўчаць, калі «іх» міністр, які прыняў быццам бы ўсур'ёз усеагульныя фразы аб міры, які не зразумеў іх крывадушнасці, прызнаецца, што яму нават не адказвалі на пытанні аб рэальных кроках да міру, гэта нядзіўна».

І нехта гэта выкрэслівае! Падумайце! Хто? У рэдкалегіі ж Свярдлоў, Сталін... Не, таварыш Латука, я сёння ж пішу ЦК, што маё месца ў такі час у Петраградзе...

Латука. Такое пісьмо можна пасылаць толькі з вельмі надзейным сувязным.

Ленін. Я спадзяюся, што сёння, не пазней заўтра, такі чалавек прыедзе.

Далікатна пастукаўшы ў дзверы, уваходзіць Лююлі.

Лююлі. Прашу прабачыць, калі перашкодзіла. Запрашаю вас на перадабедзенны чай.

Латука. У маёй жонкі — англійскія манеры. Адкуль?

Ленін. Дзякую, Лююлі. Мы зараз жа будзем.

Лююлі. Вы, Канстанцін Пятровіч, акуратны чалавек. А фін Латука самы неакуратны ў свеце муж.

Латука. Жонка заўсёды крытыкуе мяне.

Лююлі. А хіба можна без крытыкі?

Ленін. Правільна. Без крытыкі нельга. А чай — з бруснічнікам?

Лююлі. З бруснічнікам.

Ленін. Якое гэта вынаходства — чай з бруснічнікам!