Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Начальнік станцыі Пятрас Баранскас сумаваў без справы. Станцыя была за два кіламетры ад пярэдняга краю, і на яе даўно не прыходзіў ніводзін эшалон. А некалі, да лета семнаццатага, калі фронт быў каля Ліды, гэтая маленькая станцыя здавалася яму не менш значнай, чым вузел Маладзечна. Прыезд спецпоезда з мірнай дэлегацыяй, які не толькі дайшоў да станцыі, але пайшоў і далей, на нямецкі бок, ажно да Брэст-Літоўска, быў для старога чыгуначнага служкі падзеяй, якая ўскалыхнула яго настолькі, што ён як бы абудзіўся ад сну. Раней хадзіў непаголены, не па форме апрануты. А тут пагаліўся, пачысціў мундзір, фуражку, ліхтары, стрэлкі, сцяжкі, жэзлы. Кожны дзень сам расчышчаў снег, таму што іншых служачых на станцыі засталося чалавекі тры, не больш; тэлеграфісты былі вайскоўцы. Баранскас як бы рыхтаваўся да свята ці да вялікай рэвізіі. У яго пачаліся нават сваркі з жонкай, магчыма, праз тое, што ён пачаў прымушаць іх працаваць, дачку і жонку, чысціць, мыць.

Раней Багуновіч ніколі не чуў у доме голасу гаспадара, ды і гаспадыня гаварыла прыглушаным шэптам. Толькі іх шаснаццацігадовая дачка Юстына часам павышала голас на маці ці спявала.

Пані Альжбета была полька з усімі адменнымі якасцямі вернай каталічкі і шляхцянкі. Не ў прыклад свайму мужу, які выбіўся з мужыкоў, яна зневажала хамаў. Акрамя ўсяго іншага, яна таіла крыўду на рускіх. Пры набліжэнні фронту ёй з дачкой прыйшлося падацца ў бежанцы разам з мільённай арміяй іншых бежанцаў. Там, у глыбіні галоднай Расіі, хапіла пані начальніца ліха і, відаць, не здолела разабрацца, дзе была крыўда ад людзей, а дзе ад чыноўных зладзеяў, якія раскрадалі тыя мізэрныя крошкі, што адпускаліся для няшчасных уцекачоў ад Еайны па царскай ласцы ці па філантропіі вяльможных патранэс, што ахвяраваннямі на шпіталі, на бежанцаў паказвалі свой патрыятызм. Пані Альжбета дамаглася звароту назад, да мужа, хоць фронт стаяў каля самай станцыі і, калі ішлі ваенныя дзеянні, ім з дачкой прыходзілася падоўгу сядзець у халодным бліндажы за пакгаузам. Але яна абвясціла з рашучасцю зацятай полькі: лепш памрэ ад нямецкага снарада, чым яшчэ раз стане бежанкай.

На яе бяду, прыгожаму паручніку ўздумалася пасяліцца не ў фальварку, а ў доме начальніка станцыі. У свае няпоўныя сорак гадоў яка сама яшчэ ўпотай здзіралася на маладога камандзіра палка. А потым ўбачыла, што ў яго проста закахана гэтая малая дурніца Юстына. Альжбета спалохалася за дачку і не зводзіла з яе вачэй. Не здарылася б бяда. У франтавых афіцэраў яе засталося ні чэсці, ні сумлення.

Ды раптам з'явілася маленькая, ладна злепленая яўрэйка, і пан паручнік сышоўся з ёй. Спачатку Альжбета парадавалася: як бы аддалілася пагроза ад яе Юстынкі. А пасля была абражана, пачуцці вернай каталічкі былі абражаны: такі далікатны, культурны, адукавана афіцэр, праўда, праваслаўны (праваслаўных яна лічыла хамамі), прывёў у яе дом гэтую іудзейку, з якой не вянчаўся, не мог павянчацца. Хто яна яму? Няхай бы хоць абвясціў жонкай перад людзьмі! Каб дом быў не казённы, Альжбета паказала б ім дзверы. Але як пакажаш, калі ў ваенны час гаспадар усяго казённага — станцыі, дома начальніка — ён, камандзір палка, што трымае абарону. Плюнуць бы на ўсё, ды яе дурань Пятрас нікуды не хоча ехаць; яна яго разумела: дваццаць гадоў прарабіў на гэтай станцыі.

А пасля Альжбета зноў спалохалася за дачку, убачыўшы, з якой варожасцю тая пачала адносіцца і да Багуновіча, і да агітатаркі. Трэба было, бадай, радавацца, што ў Юстынкі, як і ў яе, маці, такая вернасць богу і свайму пачуццю. Але ж дурная зусім, дзіця, як бы не натварыла бяды — не зрабіла што сабе ці ім, кватарантам.

Багуновіч таксама адразу адчуў перамену ў адносінах да сябе маці і дачкі. Але калі пыхлівая, дэманстратыўная непрыязнасць пані Альжбеты трохі забаўляла, то злосны, як у пакрыўджанага звярка, агонь у Юстыніных вачах, жаданне прашмыгнуць міма, не вітаючыся, не адказваючы на прывітанне, атручвалі яго шчасце ад кахання да Міры. Жанчын немагчыма зразумець. Спачатку ёй не хацелася ісці да начальніка станцыі. А потым варожасць гаспадыні і яе дачкі як бы пачала цешыць яе. На іх варожасць яна адказвала надзвычайнай ветлівасцю.

«Юстынка закахана ў цябе, Сярожа! А можа, і сама Альжбета. Які жах! Мне страшна робіцца, што ты так падабаешся жанчынам. Знойдзецца такая, што павядзе цябе ад мяне на павадку, як сабачку. Але я не прыватніца. Я без буржуазных забабонаў. У новым грамадстве не будзе ні твайго, ні майго. Усё наша».