Іван Шамякін - Петраград — Брэст

Штаб не ў самім палацы — у флігелі, на краі парку і фруктовага саду. Там жа побач, у бараку, дзе раней жылі батракі, раскватаравана штабная рота, пісары, інтэнданцкая служба. Усіх гэтых людзей удвая менш, чым мае быць па штатах ваеннага часу.

Вакол палаца — выдатны парк, праўда, дзе-нідзе папсаваны — колькі дрэў спілена, нават павалілі дуб, якому, напэўна, сотні дзве гадоў. Навошта гэта? Навокал — лес, таксама баронскі. Па яго патрабаванню палкавы камітэт прыняў пастанову, якая забараняе секчы дрэвы ў парку, псаваць фантаны, скульптуры, агароджу. Пастанову прынялі, але Багуновіч бачыў, як некаторыя члены камітэта — салдаты скептычна пасміхаліся. Не цяжка было здагадацца, пра што яны думалі: шкада, маўляў, афіцэру панскага дабра. Ён папрасіў Міру, каб разам з заклікамі да сусветнай рэвалюцыі, да зруйнавання ўсяго, што стварыла буржуазія, яна растлумачыла, што ёсць каштоўнасці, якія нельга разбураць, яны спатрэбяцца народу, рэвалюцыі. Яна не адразу згадзілася, доўга спрачалася, даводзіла, што нельга глушыць народны гнеў, які збіраўся стагоддзямі. Аднак усё ж у нечым пераканаў яе: чуў пасля, як яна гутарыла з салдатамі аб зберажэнні культурных каштоўнасцей, якія цяпер належаць народу. Акрамя палка, у маёнтку быў іншы гаспадар — батракі, якія аб'ядналіся ў камуну і займалі палац. «Хто быў нічым, той стане ўсім». Людзі, якія нядаўна жылі ў галечы, без ложкаў, без мэблі, у бараку, які значна горшы за кароўнікі, а з баронскімі канюшнямі і параўнаць нельга было, нараджаліся і паміралі на гнілой саломе,— гэтыя людзі занялі баронскія апартаменты, кармілі мурзатых дзяцей на паліраваных сталах, спалі на інкруставаных ложках, на абабітых кітайскім шоўкам канапах, выйшаўшы з хлявоў, у брудных ботах ці лапцях хадзілі па персідскіх дыванах, па паркеце, які па ўзору, па пародах дрэў быў мастацкім пано.

Людзям гэтым ніхто з іх, вайскоўцаў, маючы правы, якія дае ваеннае становішча, не адважваўся сказаць хаця б тыя далікатныя словы аб народным дабры, якія гаварыла Міра салдатам. Усе разумелі: па законах рэвалюцыі сапраўдныя гаспадары тут — батракі, бо ўсё ў маёнтку зроблена, пасаджана, вырашчана іх рукамі, рукамі і ўменнем бацькоў іх, дзядоў.

Безумоўна, было б апраўдана, каб адразу пасля Кастрычніцкай рэвалюцыі штаб з флігеля, дзе размяшчаўся яшчэ пры бароне, з яго добрай ласкі і з хітрасці — быць пад аховай штаба, перамясціўся ў палац. Але на гэта не пайшлі ні камандзіры, яго, Багуновічавы, папярэднікі, ні бальшавіцкі камітэт, што ўзяў усю ўладу ў свае рукі. Хто адважыцца выселіць камунараў? Дзяцей, жанчын пасярод зімы? Куды? Назад у барак? Адразу прыпішуць контррэвалюцыю.

Здавалася, што першая камуна, пра якую марылі вялікія сацыялісты, павінна была б захапіць такую перакананую бальшавічку, як Міра. Але асаблівай цікавасці да камуны яна не выявіла, і людзей гэтых — былых батракоў — як бы баялася. Здзівіла гэта Багуновіча. Увогуле, яна больш ахвотна выступала перад немцамі, чым перад сваімі. Толькі часам кідалася ў бойку з эсэрамі, якіх лічыла контррэвалюцыянерамі, за што тыя моцна крыўдзіліся на яе.

Але, цудоўны парк. Нават зімой. А якое хараство тут вясной, улетку!

Пад моцным ледзяным ветрам дрэвы гудзелі і трашчалі. Але розныя дрэвы шумяць па-рознаму. Ліпы — мякка, як палошчуцца, дубы... галіны іх усё роўна што натужліва труцца адна аб адну, рыпяць, а галлё бяроз свішча, як тыя дубцы, якімі секлі салдат у талстоўскім «Пасля балю».

Дзіўна, чаму Міру мала цікавяць камунары. А яго, Багуновіча, вельмі цікавіць гэтая першая камуна. У жыцці. Не ў кнігах. Не ў Чарнышэўскага ці Сен-Сімона. Ці хто там яшчэ пісаў пра камуну?.. Створаная не інтэлігентамі, не Верай Паўлаўнай, а батракамі, людзьмі непісьменнымі, але рэальнымі, ад зямлі. Ён штодня сустракае іх, пільна ўглядаецца, што і як робяць, чым займаюцца, як жывуць. Не ўсё яму, інтэлігенту, афіцэру, падабаецца ў гэтай камуне, не верыцца, што батракі здолеюць так жыць заўсёды, але адно шчыра захапляе — іх жыццядзейнасць і жыццярадаснасць: усе яны, старыя і малыя, што вязні, якія разбілі турму і вырваліся на волю. Многа стыхіі і многа радасці. Так, гэтыя людзі, відаць, адчулі, пазналі, што такое свабода і роўнасць. Ён, Багуновіч, на жаль, не пазнаў шчасця гэтага непаўторнага адчування. З'явілася было нешта такое год назад, пасля Лютаўскай рэвалюцыі, але жыло вельмі нядоўга, бо хутка наступіла расчараванне той, лютаўскай, воляй. Кастрычнік ён прыняў без хістанняў. Але самалюбства яго закранае салдацкі камітэт, які абмяжоўвае яго камандзірскія правы.