Леанід Дайнека - След ваўкалака

— Лезь, сакалок, лезь, — заверашчаў Ядрэйка. — Каб ты еў бліны са смятанай, з маслам і яшчэ з мёдам. Каб прыгожыя маладзіцы за табой чарадой хадзілі.

Белавалод зняў з шыі ў тарпана вяроўчыну, разуўся, зрабіў з вяроўчыны пятлю-васьмёрку і спрытна палез на дрэва.

— Каб табе ў рот смажаныя курапаткі ўляталі, — падахвочваў яго са сваёй вышыні Ядрэйка.

— Маўчы, дзядзька, а то я звалюся ад такіх слоў, — папрасіў Белавалод.

Ядрэйка адразу ж сціх. Толькі ягоны круглы пульхны жываток не супакойваўся, калыхаўся, як цеста ў дзяжы.

Нарэшце Белавалод, цяжка дыхаючы, дабраўся да Ядрэйкі, выцягнуў з похваў меч, пачаў пераразаць вяроўку.

— Цішэй, сакалок, не адрэж мне руку, — залямантаваў рыбалоў. — Лыжку да рота нельга будзе данесці.

Белавалод вызваліў ад путаў правую руку і нагу Ядрэйкі. Бярэзіна шумна выпрасталася, галінамі, здаецца, сцебанула па небе. Ядрэйка з жахам паглядзеў на яе, сказаў:

— А каб яна мяне так падкінула? Да апостала Пятра даляцеў бы ў залатыя палаты.

Белавалод быў вымушаны спусціцца з адной бярозы і лезці на другую. Тут ён ужо толькі нагу аслабаніў Ядрэйку, падаў яму меч, і знясілены, але гаваркі рыбалоў асцярожна, каб не зваліцца, сам перапілаваў вяроўку на левай руцэ. Нарэшце ён вызваліўся, адразу ж выпусціў меч, заплюшчыў вочы і, абдзіраючы голы жывот, слізгануў па ствале ўніз, да зямлі. Потым застагнаў, лёг на траву, доўга-доўга ляжаў...

I вось ён стаяў перад Белавалодам і Ульяніцай, нізенькі, тоўсценькі, рухавы, быццам вожык. Твар у яго быў круглы, чырванаваты. Жменька сівых кароткіх валасоў тапырылася на патыліцы і за вушамі, уся ж лабаціна пуставала, галела, як ніва пасля жніва. Чорныя вочкі жвава свяціліся, гарэлі з-пад нізка насунутых на іх цёмных броваў. Асабліва ўражваў ягоны нос — буйны, як бы расплюшчаны на самым кончыку, увесь у вясёлых сіняватых пражылках. Было Ядрэйку сонцаваротаў сорак пяць, калі не пяцьдзесят.

— За шчаслівае збавенне мой зямны паклон вам, баярын малады з баярыняю, — нізка пакланіўся Ядрэйка, і лысіна бліснула на сонцы.

— Я не баярын, добры чалавек, — разгубіўся Белавалод. — I яна не баярыня.

— Абавязкова будзеш баярынам, — упэўнена сказаў Ядрэйка. — Як жа завуць цябе, будучы баярын?

— Я — Белавалод. Яна — Ульяніца. Ідзём на раку Нямігу. А цябе, дзядзька, хто і за што на дрэвы ўзнёс?

— Усё раскажу вам, баяры дарагія, пра кожную сваю больку пажалюся, — пацёр маленькай пульхнай далонькай голы жывот Ядрэйка. — Але спачатку скажыце, ці ёць у вас тое, што сагравае душу і цела? Ці ёсць у вас полацкі мёд або рамейскае віно?

Ульяніца з хатуля дастала карчажку з мёдам. Ядрэйка прагаа схапіў пасудзіну, пачаў піць нагбом. Здаволіўшыся, весела сказаў:

— У добры час Бог паслаў вас на гэтую сцежку. Сядзеў бы я на дрэве, як зязюля. А ноч у лесе халодная.

Ён трасянуў голымі плячамі.

— Мой бацька таксама быў рыбаловам. I да мёду хмельнага быў ахвочы. Бывала, перап'е ўзімку на возеры, загорнецца ў сець і сядзіць, калоцячыся. А потым кажа, паказваючы пальцам праз вочка сеці: «Тут холадна, а знадворку, напэўна, зусім лютая халадэча».

Усе трое засмяяліся.

— Хто ж цябе, дзядзька, так пакараў? — спытаўся Белавалод.

— Галаўнікі. Чулі, нябось, пра Вогненную Руку? Дык ён са сваімі ліхадзеямі. Няма на іх спыну, няма страху. Князя Усяслава баяліся, як ён землямі нашымі валодаў. А цяпер князь у Кіеве, няма гаспадара ў людзей, і ўсюды пайшоў разор, вароп. Цячэ кроў хрысціянская, як дажджавая вада. Асабліва смердам дастаецца, што на зямлі сядзяць. Баярыну лягчэй. Схаваецца ў сваёй вотчыне за дубовай брамай, за шчытом жалезным. А смерд толькі саломай прыкрыты. Я на рацэ ёз на рыбу ставіў са сваім суседам Макарам. Наляцелі галаўнікі, ёз пасеклі, Макару камень на шыю навязалі і ў вір кінулі. А мяне з сабой у гэту пушчу павезлі. Вогненная Рука мяне чамусьці не ўтапіў.

— I ты бачыў яго? — перапыніў Ядрэйку Белавалод.

— Вогненную Руку? Як цябе бачу. Малы ростам, але здаравяк здаравяком. Кулакі, як каменні. Дык павезлі яны мяне ў пушчу, і думаў я, што следам за Макарам на той свет пайду. А я чалавек адчайны, я і кажу гэтаму Івану, гэтай Вогненнай Руцэ: «Глянь на неба». Ён глянуў. «Што там бачыш?» — пытаю.— «Хмару». — «I болей нічога не бачыш?» — «Гусей бачу». — «Там жа меч Божы, крывавы над тваёй галавой занесены». Раззлаваўся Вогненная Рука, хацеў мяне шастапёрам па галаве стукнуць, ды раптам надумаўся на дрэва мяне ўзаперці, бліжэй да Бога.

Ядрэйка змоўк на нейкі міг і адразу ж зноў загаварыў, папрасіў: