Уладзімір Арлоў - Каханак яе вялікасці

Уначы навальніца вярнулася, і, калі першыя кроплі залапаталі па лісці старой яблыні-пепінкі пад маім акном, дзверы ў спачьшальню адчыніліся. Пан Багуслаў прысеў на ложак, запытаўся, чаму я не зашчапіла дзверы, i ціха засмяяўся.

У далёкіх краях разам з сямю вызваленымі навукамі ён спасцігаў i навуку любоўную. Ужо ў нашу першую ноч не розумам, але сваёй жаночай існасцю я зразумела, што такі мужчына — як дарагі падарунак Фартуны.

Пан Багуслаў расказваў мне пра італійскага мастака Рафаэля. Той кахаў жанчыну, якую ўсе звалі Фарнарына, што значыць булачніца, хоць яна мела i прыгожае сапраўднае імя — Маргарыта. Яна нарадзілася ў простай сям'і, аднак мастак, роўнага якому знайсці амаль немагчыма, маляваў з Фарнарыны мадоннаў. Калі яе не было побач, Рафаэль не мог закончыць ні карціны, ні фрэскі. Але Фарнарына не ведала, што такое стома ў любоўных удехах, i слабы на здароўе мастак увачавідкі таяў i сканаў, не дажыўшы да сарака гадоў.

Маладому пану Корсаку такая смерць не пагражала. Я не Фарнарына, аднак я таксама любіла гэтую асалоду, у якой растаеш, быццам кінутая ў студню драбінка солі.

Яму падабаліся мае грудзі, i ён зваў ix то вінаграднымі гронкамі, то танкаруннымі козачкамі, то келіхамі з амброзіяй. Ен кожны раз доўга цалаваў ix — i проста так, i змазаўшы смочкі верасовым мёдам, якім аднаго разу напоўніў мне найпатаемнейшае месца, каб выпіць яго i давесці мяне да салодкага нябыту толькі вуснамі i языком.

Удзень ложам служыла нам трава каля азёрнай затокі ca сціжмаю сініх, смарагдавых i бурштынавых стрыбавак. Неяк ён зрабіў з белых лілеяў каралі i надзеў мне на шыю. «Ты русалка, а русалак трэба любіць вось так». Сказаў i, ласкава павярнуўшы да сябе спінаю, рассунуў мне крумянкі. Я думала, ён памыляецца, а ён хацеў менавіта гэтага...

А ноч зноў зводзіла нашы целы i душы — то ў маёй спачывальні, то ў ягонай, дзе драўляныя львы трымалі ў лапах старое люстра з вясёлкавымі разводамі. Пан Багуслаў падводзіў мяне да львоў i запальваў кандэлябру. «Ва ўсёй Італіі не знойдзеш карціны прыгажэйшай...»

Там, перад люстрам, ён зазвычай i пачынаў любіць мяне. Гэта было дзівосна: бачыдь яго маладую постаць i набрынялую жаданнем плоць, назіраць i адчуваць, як ён уваходзіць у мяне, бачыдь на сваіх клубах або на грудзях ягоныя прыгожыя ўмелыя рукі... Ён любіў, калі я цалавала яго мужчынскае месца i высмоктвала з яго белую кроў, якую ён называў эліксірам маладосці.

Часам ён палохаў мяне, кажучы, што там, у глыбіні люстраў, нараджаюцца прывіды...

Ён клікаў мяне то Нядзелькаю, то Домначкай, як мама ў дзяцінстве. Як i той італійскі мастак са сваёй каханкаю, ён не любіў разлучацца са мною.

Упершыню ён узяў мяне з сабою ў Вільню на рыцарскія баі. Тады ў нашу ліцвінскую сталіцу з'ехаліся рыцары з дзесяці краінаў. Пан Багуслаў перамог паляка i немца, аднак не адолеў француза, што выбіў яго з сядла, моцна пагнуўшы прылбіцу. Праз гэта мой Богусь цэлы тыдзень хадзіў змрочны, як на памінках, i адпусціўся ўжо дома каля сваіх ільвоў. На паядынак выходзіў i сам вялікі князь i кароль Жыгімонт Аўгуст.

Але найцікавейшым i найвесялейшым стаўся жартоўны бой, дзе адразу з двума ліцвінамі білася ў поўнай рыцарскай брані віленская дзеўка-выляжанка Зоська Доўгая.

Перад тым падарожжам мы заручыліся. Пані Мальгрэта пакрысе рыхтавалася да вяселля, але Богусь хацеў дачакацца канца вайны.

Дзесьці паблізу намёта ўсчынаецца вэрхал i разоў колькі спалохана бахае рушніца. Няўжо прыйшла госця з зялёнымі вачыма i маленькай ранкаю над сэрцам? Karo i за якія грахі яна забярэ цяпер?

Не, трывога ў табары хутка ўтаймавалася, але ўсе мае думкі ўжо пра яе, Белагаловую.

Юста заснула на сваім куфры каля ўвахода, i я сама падліваю ў кубак віна. Я не страшуся Белагаловай, бо не чую за сабой аніякага граху перад ёю. Не можа ж яна пакараць за таго баярскага сына, ад якога смярдзела зялёным віном i псінаю i які пасля маёй пачосткі заснуў вечным сном.

Тады прыдаўся пярсцёнак, што пакінуў мне перад сконам мой першы нявенчаны муж, мой незабыўны Богусь.

Не трэба баяцца Белагаловай. Трэба маліцца, каб яна пакінула наш стан i пайшла ў Полацк. Каб помсцілася там. Каб знайшла забойцаў — сябе самой i таго бязвусага маладзёна са знявечанай рукою, з якім плыла па Дзвіне на адным плыце. Яны маглі кахаць адно аднаго, i той юнак мог дарыць Белагаловай такую ж асалоду, як мне мой Богусь. Мо яны былі разам i тады, калі на дзвінскім беразе ўжо чакалі плыты, a царскія стральцы гойсалі па полацкіх вуліцах, шукаючы ахвяраў.