Анатоль Бароўскі - Пякельны рай

— Нельга было табе глядзець. Ліцвінія асцерагалася, што ты не вытрымаеш... Без падрыхтоўкі. Сэрца ў цябе яшчэ не прыйшло ў належную стадыю. Цяпер ужо можна. А цару не спадабалася тое, што я бачыла... Касета ў мяне ў тумбачцы.

Мы выйшлі зноў у калідор. Прадстаўнікі і сведкі Вялікага Княства розных стагоддзяў і эпох удакладнялі адзін у аднаго незразумелыя для сябе пытанні. Гаварылі яны на мове свайго народа. Пісалі гусінымі пер'ямі, выціскалі літары на бяросце...

Цяпер я ведаў, што яны рабілі тут...

— Куды цяпер, Яніна?

— Адпачываць будзем. Я вельмі стамілася, буду спаць. Ты ж можаш глядзець касету пра маё падарожжа ў Полацак. У цябе яшчэ шмат часу ў запасе.

Мы ступілі на невялічкі ўзгорачак, і за намі адразу ж зачыніліся дзверы. Той жа калідор, тыя ж пахі і тая ж музыка. Праз колькі хвілін мы апынуліся ў жытле Яніны.

Усё было акуратна складзена і прыбрана — скрозь быў ідэальны парадак. Нехта ж прыбраў, хаця гаспадыня жытла гаварыла, што ніхто пераступіць парог не мае права. Значыць, на адлегласці таго пажадала Альшанская...

Даносілася лёгкая музыка, пошум сосен. Было спакойна і лагодна.

— Як я, любы мой, стамілася, — паскардзілася Яніна, скідваючы з сябе зялёны хітон — кінула бязладна на спінку мяккай доўгай канапы, ён асунуўся на зямлю. І тут жа паляцеў і завіс на краю вешалкі. — Прылягу, кружыцца галава...

— Кладзіся, у вачах тваіх вялікая стома. Я буду ахоўваць, каханая, твой сон.

Распрануўся і я, застаўся ў белым адзенні, што нячутна і цесна аблягала ўсё цела.

Я занёс яе на ложак — і была яна бязважкая. Па белай прасціне рассыпаліся косы, рукі абвілі маю шыю і не адпускалі.

— Любы мой, не расчаравала я яшчэ цябе? — прашаптала яна набалелыя словы, горача дыхала ў вуха.

— Каханая, а я цябе? — адказваю ёй тым жа пытаннем, прыціскаю да сябе, чую, як грымотліва стукае яе сэрца ў маіх грудзях.

— Божа, як мне хораша... — зняможана выдыхае яна з сябе паветра. — Я баялася напачатку адкрываць цябе, бо не хацела, каб між намі нарадзілася каханне... Таму і была такая жорсткая з табою...

— Хіба адно другому перашкаджае?

— Так я думала. Але ты не паслухаўся і не пакінуў мяне... Ты і цяпер не пакінеш мяне, каханы мой, скажы? Я ж казала-абяцала, што буду тваім кацяняткам — буду ляжаць каля тваіх ног, каля тваёй падушкі і спяваць табе песні-калыханкі, калі табе будзе цяжка. Калі будзе сціскацца ад болю тваё сэрца...

Настрой яе мне дужа не падабаўся. Яна, здаецца, плакала і таму хавала вочы, каб я не ўбачыў слёз. Што так устрывожыла яе?

— Што здарылася, дзівосная мая птушка? — следам трывожуся і я, слухаю, хачу зразумець яе неспакой. — Ты ж сама вучыла мяне ніколі не думаць пра кепскае, не трывожыцца...

— Вучыла. Бо я была настаўніца. А цяпер ты параўняўся са мною, і я не ведаю больш, чаму цябе навучаць. Ты ж цяпер будзеш атрымліваць яшчэ большую асалоду і сілу, таму памкнешся да другой планеты, а мо і душы...

— У мяне ёсць ты. І толькі ты... У цябе ж ніколі не было да гэтага страху. Адкуль ён?

Зноў маўчыць, прыплюшчыла салёныя вейкі. З яе знікае адзенне, растае, як прырэчны туман.

— Не глядзі на мяне — сорамна.

— Я ўжо не бачу цябе...

— Антон, пацалуй мяне. Моцна. Мне сапраўды страшна. Страх такі, як быў там, пад Полацакам. Мо тое і яшчэ сядзіць ува мне. Чаму ж так доўга?

— Мо паклічам лекара?

Яніна кісла ўсміхнулася:

— Мы ж не на зямлі. У нас тут такога няма. Мы самі сабе лекары...

І зноў быў вечар. Каханне з яшчэ большай сілай разгаралася ў нашых сэрцах.

Зноў прыйшла ноч. Пад раніцу Яніна заснула.

Трывожныя думкі павялі яе зноў пад Полацак, у крывавае месіва. Але я не пусціў яе туды, стаў папярок дарогі, паказаў на іншую сцежку і прагнаў яе адтуль. Можа, і груба тое зрабіў. Каб паслухалася. А потым дагнаў, усміхнуўся прыветна, узяў за руку і павёў надпрыпяцкімі абалонамі, дзе гулі сярод процьмы кветак пчолы і чмялі... Загадаў:

— Вось тут і збірай рамонкі. Вянкі пляці. І не думай пра благое.

— Добра, не буду... — пачуў у адказ і цяпер ведаў, што яна паслухаецца. Так таго хацеў я.

Разам з ёю заснуў і я, але прачнуўся раней. Яніна ляжала, адвярнуўшыся ад мяне. Спала моцна і спакойна. Роўным і сцішаным было дыханне. Я падняўся, прыкрыў яе баваўнянай коўдрай.

Касету я адшукаў у тумбачцы — ляжала зверху.

Адны з дзвярэй вялі ў апаратную — круглы пакой з белымі сценамі, дзе і спісвала яна са сваёй памяці падарожжа ў Полацкае княства.

Як толькі я пераступіў парог, мяне ахапіла ледзь прыкметнае хваляванне. У скроні з лёгкім паколваннем упіліся нябачныя іголачкі. Неймавернымі намаганнямі я адсунуў ад сябе трывогу. Калі ж усеўся ў крэсла, не спяшаўся выконваць намечанае...